Adam Mickiewicz Świtezianka - streszczenie

Ballada opowiada o losie pewnego strzelca, który zakochał się w tajemniczej dziewczynie, obiecując jej miłość i wierność na wieki. Tą dziewczyną jest Świtezianka, która jest piękną dziewczyną: "jej twarz, jak róży bladej zawoje", ma śnieżnobiałe dłonie i różane usta. Te cechy sprawiają, że strzelec zakochał się w niej.
Spotykali się każdej nocy, przy jeziorze Świteź.

Gdy nastąpiła jesień, chłopak poprosił ją, aby z nim zamieszkała, lecz ona nie wiedziała, czy będzie z nią na zawsze, czy po jakimś czasie odejdzie, wiec odpowiadała tymi słowami: "bo kto przysięgę naruszy, Ach biada jemu, za życia biada, i biada jego złej duszy". Prowokuje strzelca do złożenia przysięgi, ale jednocześnie wystawia na próbę jego uczucia.

Gdy młodzieniec szedł brzegiem jeziora nagle ukazała mu się zjawa przecudnej urody i zaczęła go kusić swym wdziękiem i namawiać, aby porzucił tamtą i został z nią. Nagle wbiegła do wody i zaczęła uciekać, a on za nią wskoczył i nie chciał, aby odeszła, gdy zbliżył się do niej ujrzał twarz dziewczyny z lasu. Ona przypomniała mu o danej przysiędze i ukarała - woda zaczęła się burzyć i obojga porwał wir wodny w otchłań zatracenia.