List Rolanda do Ody

Kochana Odo!
Na początek chcę Ci powiedzieć jak bardzo Cię kocham…
W liście chciałbym Tobie opisać co się dzieje w wąwozie, w którym właśnie się znajdujemy.
Jestem już trochę znużony walką, ale dzielnie brnę przez wojnę. Jest tu mnóstwo trupów i bardzo cuchnie. Może zacznę od początku, gdy to się zaczęło…
Zostałem wybrany przez cesarza naszego-Karola na dowódcę tylnej straży. Stało się to za sprawą Ganelona, to on mnie polecił królowi. Po moim ślubie wierności Oliwier-Twój brat, a mój przyjaciel osądził mego ojczyma o zdradę, powiedział, że wiedział on o zasadzce pogan. Oczywiście temu zaprzeczyłem! Byłem wtedy bardzo pewny siebie, trochę tego żałuję…,mogłem wezwać pomoc gdy Twój brat to zaproponował. Gardziła mną wtedy bohaterskość, chciałem pokazać, że zasługuję na miano ideału. Teraz wiem, że postąpiłem źle…Przegraliśmy wojnę. Ostatnia nasz obrona była bardzo zacięta, zabijaliśmy ile się da, żeby wygrać. Niestety nie udało nam się i wraz z Oliwierem rozejrzeliśmy się po polu. To był straszny widok, rześ Francuzów leżała martwa. Wtedy nie wiedzieliśmy co mamy począć, czy płakać czy umrzeć. W końcu zrobiłem jak przystało, zadzwoniłem rogiem. Czekając na pomoc od Karola Wielkiego skroń mi pękła. Nie, nie martw się Kochana już wszystko w porządku. Byłem pewny siebie i mężny, tak mówili moi towarzysze, którzy jeszcze żyli. Nagle poganie zaatakowali mnie, lecz nie zrobili żadnej rany. Zostałem pozbawiony konia… Mam dla Ciebie przykrą wiadomość, niestety Twój dzielny i bohaterski brat nie przeżył…
Jestem już wykończony, przed chwilą prosiłem Najświętszą Pannę o pomoc, uderzałem mym najwspanialszym mieczem o skałę, skoro umieram nikt już nie będzie miał go w posiadaniu. Podniosłem rękawice na znak oddania Panu i mam nadzieję, że jeśli wola mi umierać to właśnie tu, na wzgórzu, jak Chrystus.
Chcę przeżyć i poślubić Cię o piękna pani. Całuję Twoje ręce na znak szacunku i mam nadzieję, że wkrótce się spotkamy i pobierzemy.


Twój Roland