Tabelaryczna charakterystyka jednostek strukturalnych platformy Dekanu.

Jednostki geolog. I rzędu Jednostki geolog. II rzędu Geneza i czas jej powstania Rodzaj, miąższość i wiek skał Tektonika Surowce mineralne Charakterystyka rzeźby powierzchni współczesnej – typ rzeźby
Platforma Dekanu Wyniesienie Arawalli Skały metamorficzne prekambryjskie. Są sfałdowane i intrudowane granitami. Ich wiek – 735 mln lat. Fałdowanie nastąpiło po koniec proterozoiku w czasie orogenezy delhisjkiej. Wyróżnia się tu utwory 2 systemów:
- arawalijskiego – utworzone z przeobrażonych skał pochodzenia wulkanicznego oraz zlepieńców, kwarcytów, fyllitów i częściowo przeobrażonych wapieni.
- delhijskiego – leżącego niezgodnie na skałach systemu arawalijskiego, który składa się z kwarcytów, fyllitów i gnejsów z dużą zawartością węglanów. Wyniesienie obejmuje niewielką powierzchnię w porównaniu z innymi jednostkami geolog. Platformy Dekanu. Skały krystaliczne odsłaniają się w górach Arawalli, natomiast na północy i zachodzie chowają się pod osady zapadliska przedhimalajskiego i Indusu. Od zachodu wyniesienie jest ograniczone wielkim uskokiem o kierunku NE- SW. Węgiel kamienny, mangan, boksyty.
Wyniesienie Wschodnioindyjskie Utworzone głównie z prekambryjskich skał metamorficznych i plutonicznych.


Wyróżnia się 2 główne systemy skał metamorficznych:
- dharwarskiego
- ghatskiego.
Skały metamorficzne przykryte są przez skały osadowe systemu Cuddapah i formacji gondwańskej. W niecce Cuddapah skały systemu o tej samej nazwie to na przemian kwarcyty, łupki i wapienie o miąższości ok. 6000 m. Wyniesienie wschodnioindyjskie ciągnie się na półwyspie od Przylądka Komoryn na południu do zapadliska bengalskiego na północy. Na obszarze tym odsłaniają się skały metamorficzne. Żelazo, węgiel kamienny, beryl, boksyty, mika, mangan, chrom, złoto.
Obniżenie Centralne Występują skały osadowe prekambryjskie, paleozoiczne, mezozoiczne przykryte przez trappy bazaltowe o znacznych miąższościach. Osady systemu Windhaja dzielą się na 2 części:
- dolną – wapnienie o miąższości do 900 m
- górną – osady detrytyczne drobnoziarniste o miąższości do 1200 m.
Duże znaczenie mają też trapy bazaltowe tworzące płaskowyż w środk. i zachodn. części Indii. Ogólna miąższość trappów jest zmienna i wynosi ok. 2100 m. Położone na zachód od wyniesienia wschodnioindyjskiego składa się z kilku niecek sedymentacyjnych różnego wieku. Osady wypełniające niecki Brzeżne górnej kredzie zostały przykryte przez trappy bazaltowe Dekanu. Najstarszą częścią obniżenia centralnego jest położona na północy niecka Windhaja. Żelazo, ropa naftowa.
Zapadlisko
Brzeżne Powstało w okresie rozpadu wschodniej Gondwany. Procesowi temu towarzyszyły zjawiska wulkaniczne i tworzenie się trappów na platformie Dekanu.
W 3-rzędzie przejawiły się ruchy epejrogeniczne, w wyniku których są występujące dziś na znacznych wysokościach wielkie powierzchnie zrównań.
Osady morskie kredy górnej spoczywają na utworach formacji gondwańskej lub bezpośrednio na skałach krystalicznych. Są to w dolnej części piaski glaukonitowe i iły. Ku górze przechodzą w piaskowce i margle. Ogólna miąższość wynosi ok. 300 m. Wykształcone wzdłuż wsch. wybrzeży Indii, na południe od ujścia Godaweri. Jedno z większych zapadlisk południowych znajduje się na szelfie pomiędzy Półwyspem Indyjskim a Cejlonem. Mika, chrom, grafit.
Zapadlisko Indusu Sedymentacja zaczęła się już w mezozoiku, w czasie transgresji morza. Właściwa sedymentacja Przedhimalajskie zapadliskach rozpoczęła się w kenozoiku Przedhimalajskie związku z ruchami tektonicznymi w Himalajach. Osady jurajskie o miąższości ok. 1000 m. Seria ta zawiera wapienie, łupki, piaskowce i gipsy. Miąższośc osadów kenozoicznych wynosi średnio 10 000 – 11 000 metrów, ale np.: w Zapadlisku Bengalskim dochodzi nawet do 15 000 m. Zapadliska południowe ciągną się wzdłuż Wybrzeża Koromandelskiego, są wypełnione osadami trzeciorzędowymi molasy przedgórskiej. Węgiel kamienny, mangan, miedź.