Mitologiczny obraz świata w kontekście wybranych mitów.
W mitach, bogowie greccy uosabiali siły natury. Grecy przypisywali im cechy ludzkie. Bogowie byli pięknymi ludźmi, mieli ich zalety i wady. Różniła ich od ludzi tylko nieśmiertelność uzyskiwana dzięki piciu ambrozji. Nie obce im były zdrady, miłostki, złość, okrucieństwa. Mit opowiadający o tragizmie miłości, uczuciu, które wymaga wielu wyrzeczeń, jest piękne, głęboko ludzkie, ale często zgubne, to mit o Orfeuszu. Z ogromnej miłości do żony Orfeusz decyduje się na czyn, na który nie ośmieliłby się żaden śmiertelnik. Gdy Eurydyka umiera, jej mąż postanawia udać się do krainy zmarłych do Hadesu i odzyskać żonę. Piękną grą na lirze oczarowuje Hadesa, który zgadza się na oddanie Eurydyki. Jednak Orfeusz szarpany namiętnością, łamie umowę z bogiem podziemi i w czasie wychodzenia z Hadesu ogląda się za siebie, co powoduje utratę żony na zawsze.
Półbogowie, herosi uosabiają marzenia ludzkie o potędze, sile, pokonywaniu smoków, potworów. Dwanaście prac Heraklesa, Tezeusz zabijający Minotaura, to marzenia ludzi o przygodach, sukcesach, nadludzkich zwycięstwach. Herakles był synem Zeusa i królowej Alkmeny. Niestety opętany szaleństwem zabił żonę i dzieci. Za karę musiał zgodnie z wyrocznią delfijską, wypełnić dwanaście rozkazów króla Eurysteusa. Między innymi musiał sprowadzić psa Cerbera z Hadesu, oczyścić stajnie Augiasza, przynieść złote jabłka.
Odpowiedzią na występowanie pór roku była Demeter, bogini życia i urodzaju. Miała ona córkę Persefonę, którą podstępem sprowadził do piekła Hades. Nieszczęsna matka błąkała się po Ziemi w poszukiwaniu ukochanego dziecka, lecz nie mogła go nigdzie znaleźć. Jej smutek był tak wielki, że deszcze przestały padać, strumienie powysychały, nie rodziły się nowe plony i głód zaczął zaglądać do ludzkich siedzib. Zmartwiony Zeus postanowił przebłagać Demeter, ale nic nie skutkowały namowy wysyłanych do niej muz i charyt. Władca Olimpu ustąpił wreszcie i nakazał Hadesowi, aby oddał Persefonę. Król piekieł wypełnił to życzenie, ale wręczył żonie jabłko granatu, które częściowo zjedzone, na zawsze związało ją z państwem cieni. Wielka radość Demeter, spowodowana powrotem córki, wywołała na świecie eksplozję zieleni i śpiewu ptaków. Jednak Persefona musiała powracać do męża na trzy miesiące w roku, wtedy to przyroda zamierała, by ponownie się obudzić z zimowego odrętwienia. W taki właśnie sposób starożytni Grecy tłumaczyli sobie cykliczność zmian pór roku.
Mity opowiadające o otaczającym świecie miały dwa znaczenia dosłowne i przenośne. Mit o Dedalu i Ikarze opowiada o dążeniu do odzyskania wolności. Dedal był wielkim wynalazcą, w związku z tym król Krety - Minos, nie chciał go wypuścić poza granice swego kraju. Dedal postanowił odlecieć wraz ze swoim synem Ikarem, przy użyciu skrzydeł własnej konstrukcji. Przed lotem Dedal ostrzegł Ikara, aby utrzymywał odpowiednią wysokość (zbyt nisko - pióra nasiąkną wilgocią, zbyt wysoko - słońce rozpuści wosk, którym były przyklejone pióra). Jednak Ikar zachwycony pięknem i swobodą lotu, zapomniał o przestrogach ojca. Wzbił się wysoko, słońce rozpuściło wosk, a Ikar przez swoją nierozwagę stracił życie. Dedal jest symbolem tęsknoty za wolnością, rozwagi, realizmu, a jego syn jest symbolem brawury, młodzieńczej lekkomyślności, unosi się entuzjazmem, dlatego ginie.
W mitologicznym świecie olbrzymią rolę odgrywało przeznaczenie, jemu podlegali bogowie i ludzie. Mit, który może być przykładem walki z przeznaczeniem jest mit o Syzyfie. Syzyf ucieleśnia odwieczne marzenie o nieśmiertelności i niemożliwości jej uzyskania. Próbuje on przechytrzyć bogów i odsunąć od siebie wizję starości i śmierci. Jego poczynania zostają jednak odkryte, a sam bohater ponosi dotkliwą karę. Boskie właściwości, za którymi tęsknił, są mu niedostępne. Syzyf za próbę sprzeciwienia się bogom zostaje ukarany. Musi wtaczać na górę głaz, który w ostatniej chwili osuwa się w dół i zmusza bohatera do podjęcia kolejnej próby. Syzyfowa praca to trud beznadziejny, nieprzynoszący rezultatu. Stefan Żeromski nazwał tak swój utwór by podkreślić, że usiłowania rusyfikatorów nie zdołają zniszczyć narodu polskiego.
Mity greckie różnią się od innych mitologii, gdyż mają one nie tylko znaczenie dosłowne, ale i przenośne. Głównymi bohaterami mitów byli ludzie i wszystko, co z nimi związane. Starożytni Grecy doskonale znali człowieka, jego problemy, pragnienia i marzenia. Wiedzieli, do czego dąży w życiu. W świecie mitologicznym współistniały obok siebie dwa światy: bogów i ludzi. Bogów greckich charakteryzuje nieśmiertelność, ale i cechy typowe dla ludzi, takie jak miłość, chciwość, zazdrość. Opiekowali się oni różnymi dziedzinami życia ludzkiego. Olbrzymią rolę odgrywało przeznaczenie, jemu podlegali bogowie, herosi i ludzie. Mity przybliżały zwykłemu śmiertelnikowi, zagadnienia niezrozumiałe i niewytłumaczalne. Wszystkie zjawiska otaczającego świata człowiek tłumaczył za pomocą mitologii.