Handel ludzmi

Istnieją różne formy prostytucji. Według Magdaleny Jasińskiej (1994: 16), współcześnie podział prostytutek na kategorie "może być dokonany oczywiście według różnych kryteriów, lecz kontakt z terenem narzucił klasyfikację zgodną z nomenklaturą przyjętą w tych kręgach. Ubranie i wygląd zewnętrzny, miejsce nawiązywania znajomości z mężczyznami oraz spędzania z nimi czasu, sposób i formy zabiegania o nich, a wreszcie wysokość zapłaty przesądza o przynależności do tej czy innej kategorii”. Wśród podstawowych form prostytucji wyróżnia się: prostytucję męską i żeńską, a w zależności od świadczonych usług – heteroseksualną (mężczyzna płaci kobiecie lub kobieta płaci mężczyźnie), homoseksualną (mężczyzna płaci mężczyźnie, kobieta kobiecie) oraz biseksualną; niektórzy dodają jeszcze tranwestytyczną (która może być homo- i heteroseksualna, a uprawiają ją zarówno mężczyźni, jak i kobiety) . Ciekawą typologię prostytutek, uwzględniającą formy od czasów starożytnych po obecne, zaprezentowal Kazimierz Imieliński. Wymienia on następujące typy: − hetery: były najwyższą warstwą prostytutek w starożytnej Grecji. Miały wysokie wykształcenie, uważano je za „arystokrację” wśród innych prostytutek, mimo że były prostytutkami świeckimi; − hierodule: niewolnice i niewolnicy świątynni w służbie bóstwa, uważani za własność bogów. Poprzez stosunki płciowe z hierodulami człowiek brał udział we władzy bogów i jednoczył się z nimi; − puebla publica: kobiety, które uprawiały prostytucję w bez wyboru i w różnych miejscach; − kurtyzany: kobiety spędzające życie w wielkim świecie, pozostające na utrzymaniu możnych kochanków; − metresy: kochanki wysoko postawionych osobistości, królów, książąt. Ze względu na kontakt z takimi kochankami zyskiwały znaczne wpływy; − posture girls: prekursorki obecnych striptizerek (XVII wiek); − kokoty: staromodne określenie prostytutek na wysokim szczeblu; − call girls: prostytutki uprawiające nowoczesny rodzaj prostytucji. Natomiast Brunon Hołyst dzieli prostytutki na pięć typów: − call girls: dziewczyny na telefon. Najczęściej są młode i wykształcone. Obsługują klientów zagranicznych i ludzi biznesu. Mają swoich kuplerów, którzy organizują kontakt z klientami. Kontakty nawiązują telefonicznie. Zazwyczaj nie są znane policji; − kobiety oferujące usługi seksualne w hotelach i nocnych klubach. Dla tej grupy prostytucja stanowi główne źródło dochodów. Z klientami nawiązują kontakt w tańcu, czasem dosiadają się do stolików mężczyzn, niekiedy rekomendowane są przez pracowników lokalu, stręczycieli lub inne prostytutki.
Prostytucja jako zjawisko społeczne ciągle wymusza na społeczeństwie potrzebę uregulowania. Wynika to z zagrożeń, jakie wiążą się z jej istnieniem. Na świecie znane są cztery prawne regulacje prostytucji : − prohibicjonizm: prostytucja jest traktowana jako przestępstwo i karana. Karze podlega osoba oferująca i dostarczająca usługę. System ten okazał się mało skuteczny; − reglamentaryzm: prostytucję wolno uprawiać tylko w domach publicznych, pod nadzorem służby sanitarnej i władz porządkowych; − neoreglamentaryzm: uprawianie prostytucji bez skoszarowania. Prostytutki są monitorowane i rejestrowane przez służby sanitarne i porządkowe. Muszą posiadać książeczki kontrolne z aktualnymi wynikami badań; − abolicjonizm:– rezygnacja z karania prostytutek i przeciwdziałanie nie tyle samej prostytucji, ile przyczynom skłaniającym do jej uprawiania60 . Polskę obowiązują rozwiązania abolicjonizmu, które wynikają z faktu podpisania przez nasz kraj w 1952 roku Międzynarodowej Konwencji w sprawie handlu i eksploatacji prostytucji. Według niej sam prostytucja nie jest karana61. Karze podlega natomiast stręczycielstwo, kuplerstwo i sutenerstwo. Zgodnie z treścią art. 203 k.k. karze pozbawienia wolności do 10 lat podlega ten, kto „przemocą, groźbą bezprawną, podstępem lub wykorzystując stosunek zależności lub krytyczne położenie, doprowadza inną osobę do uprawiania prostytucji”62. Przepis art. 204 § 1 i 2 penalizuje przestępstwo sutenerstwa i kuplerstwa. Sutenerstwem jest czerpanie korzyści majątkowych z cudzego nierządu i można się go dopuścić z winy umyślnej. Zgodnie z art. 204 &1 k.k. pozbawieniu wolności do 3 lat podlega ten, kto „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nakłania inną osobę do uprawiania prostytucji lub jej to ułatwia”63. Surowszej odpowiedzialności (§ 3) podlega sprawca, który dopuszcza się sutenerstwa w odniesieniu do osoby małoletniej (poniżej 18 roku życia)64 . Rozwiązania prawne, które obowiązują w Polsce, nie sprzyjają ograniczaniu zjawiska prostytucji. Przyjęte konstrukcje prawne zabraniające sutenerstwa są na tyle nieprecyzyjne, że pozwalają na swobodne funkcjonowanie agencji towarzyskich. Zdaniem Wiesława Bożejewicza „mamy tutaj do czynienia z klasycznym relatywizmem moralnym, opartym – co należy silnie podkreślić – na wiążących Polskę umowach międzynarodowych. […] obecne rozwiązania mają charakter amoralny, cały bowiem obszar prostytucji funkcjonuje albo w obrębie, albo co najmniej na pograniczu świata kryminalnego. […] jest to świat dobrze zorganizowany, hermetycznie chroniący prostytutki od jakiegokolwiek porozumienia się z urzędnikami prawa”65 .
Prostytucja charakteryzuje się zaspokojeniem wyłącznie sfery biologicznej wykluczając przy tym funkcje psychologiczne czy społeczne. O zjawisku prostytucji można mówić wtedy, gdy osoba prostytuująca się pobiera opłatę od klienta, a między nimi nie zaistnieje żadna uczuciowa więź. W przypadku wystąpienia takiej więzi, nawet mimo pobierania pieniędzy za usługi seksualne, zjawisko to przestaje być prostytucją, gdyż „[…]z punktu widzenia osoby uprawiającej prostytucję kontakt z klientem nie może spełniać żadnej z funkcji właściwych dla seksu. Kontakty takie może ona traktować jako swoisty rodzaj pracy umożliwiającej zarobkowanie w sferze seksu, a nie akt seksualny, którego celem jest osiągniecie rozkoszy”.