"Oda do młodości".

Utwór powstał w roku 1820, w okresie kowieńskim. W tekście ody dostrzec można zapowiedź przełomu romantycznego. Jednocześnie utwór ten łączy w sobie cechy oświeceniowe i romantyczne.

Mickiewicz kreśli obraz dwóch przeciwstawnych światów. Świata starego, istniejącego dotychczas, który scharakteryzowany został niepochlebnie jako nacechowany gnuśnością, martwotą, egoizmem i tępotą. Ludzi należących do tego właśnie świata poeta nazywa "ludami bez serc bez ducha". O tym świecie mówi również:

"Niechaj, kogo wiek zamroczy,
Chyląc ku ziemi poradlone czoło,
Takie widzi świata koło,
Jakie tępymi zakreśla oczy"

Ten dotychczas istniejący świat rozpada się wniwecz. ("Pryskają nieczułe lody i przesądy światło ćmiące".) Ale to napawa autora jednak optymizmem, ponieważ upadek starego murszejącego świata oznacza zwycięstwo nowych idei, jakie reprezentują młodzi. Ich świat, w którym istotną rolę odgrywają: przyjaźń, entuzjazm, cnota, jest zdecydowanie różny od świata poprzedniego pokolenia. Dlatego to im, młodym, wyznaczone zostały szczytne cele, do nich autor kieruje wezwanie:

"Razem młodzi przyjaciele!...
W szczęściu wszystkiego są wszystkich cele;"

I dalej:

"Hej! ramię do ramienia! spólnymi łańcuchy
Opaszmy ziemskie kolisko!
Zestrzelmy myśli w jedno ognisko
I w jedno ognisko duchy!...
Dalej, bryło z posad świata!
Nowymi cię pchniemy tory,
Aż opleśniałej zbywszy się kory,
Zielone przypomnisz lata."

Trzeba powiedzieć, że utwór ten z uwagi na głoszone w nim hasła nie jest w pełni rewolucyjny, ale na pewno rewolucyjny jest zapał, patos i entuzjazm, jaki towarzyszy poecie witającemu "jutrzenkę swobody". Warto również zwrócić uwagę na wspomniane wcześniej cechy klasyczne i romantyczne obecne w wierszu.