Czy według Ciebie „Oda do młodości” mogłaby być manifestem współczesnej młodzieży?

Adam Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 roku pod Nowogródkiem. W 1807 roku rozpoczął naukę w szkole dominikanów w Nowogródku, ukończył ją w 1815 r. W tym samym roku wstąpił na uniwersytet w Wilnie i ukończył go w roku 1819. Pierwsze utwory jego noszą wyraźne cechy literackie oświecenia i zawdzięczają wiele wzorcom literatury klasycznej. W utworach tych widoczny jest przede wszystkim wpływ Woltera ( był on patronem zagranicznym Mickiewicza).
Autorem „Ody do młodości” jest młody 22 – letni poeta Adam Mickiewicz, który dopiero, co skończył studia w Wilnie i przeniósł się do Kowna. W latach 1817 – 1823: Mickiewicz należał do tajnego Towarzystwa Filomatów i Filaretów. W 1820 r. dla przyjaciół z towarzystwa napisał dwa utwory: „Pieśń filaretów” i „Odę do młodości”, która stała się manifestem propagandowym pokolenia romantyków i największym osiągnięciem poezji filomackiej.

Korzenie myśli tego promiennego, zawsze żywego utworu tkwią w kulturze oświecenia. Z niej przyjął poeta wiarę w postęp ludzkości, dążenie do powszedniego szczęścia i przekonanie, że „ze słabością” należy się „łamać za młodu”. Z tradycji jakobinów bierze się wezwanie: „gwałt niech się gwałtem odciska”, brzmiące jak pobudka dla tych, którzy czekali na zachętę do walki o wolność. Oda jako gatunek literacki była typowa dla oświecenia, była utworem wierszowanym o charakterze uroczysto – patetycznym opiewającym w wielkie idee, znakomitych ludzi, wielkie wydarzenia. Występuje tu patos i wpływy mitologii. „Młodości! Takie nektary żywota” – młodość jest jak ambrozja, pozwala zachować nieśmiertelność i chroni przed przemijaniem. Wiersz wzywa do zbiorowego działania, stawia przed młodym pokoleniem szczytne ideały. Poeta żąda podporządkowania celów osobistych dobru ogółu, widzi w młodości i braterskim powiązaniu serc ludzkich gwarancję powodzenia wysiłku przebudowy świata. „Oda...” pali się płomieniem młodzieńczego entuzjazmu, bije w niej zapał młodości, wyzwala energię czynu i wolę działania. Z całą siłą namiętności piętnuje poeta egoizm, który charakteryzuje świat stary. Świat stary jest: samolubny, bez serc, martwy, nieczuły, zacofany, szary, przeciętny, nudny, zwyczajny, bierny, tępy i krótkowzroczny. Świat młody wygląda zupełnie inaczej: pełen marzeń, zapału, nadziei, szczęśliwy, kolorowy, nieprzeciętny, żywy, pełen zainteresowań, czuły, cudowny. Zmaterializowanemu światu samolubów przeciwstawił poeta świat młodości, ożywiony ideą tworzenia i przepojony entuzjazmem.
Akcent końcowy „Ody...”, który zwiera wizję powstającego nowego świata, zamyka wiersz nutą radosną, określa nastrój utworu i daje mu siłę rewolucyjnego optymizmu, pojawia się jutrzenka swobody zapowiadająca "zbawienia słońce". Młodzi zjednoczeni w swoim działaniu są w stanie poruszyć bryłę ziemi z posad, wyprowadzić ją z zamętu.
Cechami romantycznymi utworu są indywidualizm podmiotu lirycznego, wiara w potęgę uczucia: „Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga, łam, czego rozum nie złamie”, wiara w potęgę młodości, wezwanie do walki o wolność jednostki, o całkowitą przemianę rzeczywistości i manifest wiary w konieczność bezkompromisowej walki o wolność narodu. Pojawia się również gorące wezwanie do czynu- wręcz nakaz aktywności życiowej. Bunt przeciwko istniejącemu światu i budowa nowej przyszłości. Romantyczne w „Odzie...” jest przekonanie, że są siły potężniejsze od rozumu tj. miłość, młodzieńczy zapał czy entuzjazm. Wyraził to poeta w hasłach:

„Młodość! Ty nad poziomy Wylatuj, a okiem słońca”
„Ludzkości całe ogromy
Przeniknij z końca do końca”
„Razem, młodzi przyjaciele!...
W szczęściu wszystkiego są wszystkich cele.”
„Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga,
Łam, czego rozum nie złamie,
Młodości!... Orla twych lotów potęga
Jako piorun twoje ramię”

Autor wyraża swą wiarę w to, że na gruzach świata zamętu i przesądów wyrośnie nowy świat – duchowy – oparty na wolności, przyjaźni i miłości międzyludzkiej. „Oda...” – dzięki zawartym w niej poglądom – stała się wierszem programowym i manifestem młodych romantyków tamtych czasów, a dziś jest idealnym odzwierciedleniem uczuć młodego człowieka. Cała oda jest apostrofą do młodości, której przypisuje poeta wielką siłę. Oto młodość jest w stanie: przypiąć skrzydła do ramion wynieść, poetę ponad poziomy, ukazać mu perspektywę całego świata Młodość jako prawdziwa wartość, siła uczuć, jako bogini zdolna do dokonania przemiany globu, do lotu wzwyż ponad ziemię. Poeta głosił ideał aktywności: pokonaj zmysły i rozum, siła młodości jest ponad nie.
Dziś, kiedy weszliśmy w nowe trzecie tysiąclecie ludzkości, w nowy wiek i nowy rok każdy z lekkim niepokojem patrzy w przyszłość. Co przyniesie czas??? Zmiany? W czym i jakie?
Młody człowiek taki jak ja ma przed oczami tysiące znaków zapytania. Nie wiemy, co przyniesie życie, jaki los nas czeka. Czy to, co będzie nam dane pomoże nam w osiągnięciu naszych celów, marzeń, ambicji? Czy wręcz przeciwnie, nasze plany legną w gruzach?
Myślę, że jeżeli przyjmiemy właściwe wartości takie jak miłość, przyjaźń czy rodzina to nasze życie będzie łatwiejsze. Jeżeli przyjmiemy „bunt Mickiewicza” przeciwko zacofaniu, kłamstwie i głupocie to na nasze przyszłe lata życia będziemy spoglądać ze spokojem. Jeżeli zaś nadal żyć będziemy w obłudzie i nie będziemy się rozwijać to nasze przyszłe losy będą niepewne i pełne lęku.
Według mnie „Oda do młodości” może być również manifestem współczesnej młodzieży. Mam tu na myśli siebie i ludzi, którym ufam, ludzi, którzy reprezentują podobne poglądy na otaczający nas świat. Jeżeli teraz się nie zbuntujemy to nasze życie nie będzie nic warte! A wtedy, po co żyć? Trzeba się zdecydować, po jakiej stoimy stronie, czy jest to prawda czy kłamstwo? Młodość jest takim okresem w życiu, kiedy chcemy wszystkiego spróbować, ale tez takim, w którym podejmujemy najważniejsze decyzje, które mają wpływ na nasze dorosłe życie.
Może Mickiewicz nie mówi o tym, wprost, ale możemy się domyślać, że prawda, dobro człowieka, uczucia, czyli miłość były dla Niego najważniejsze. Pragnął to przekazać swoim przyjaciołom z towarzystwa i zrobił to w tak doskonały sposób, że i dzisiaj pozostaje to aktualne. Myślę, że ten utwór można zaliczyć do ponadczasowych, hasła w nim zawarte są uniwersalne, za dziesięć czy pięćdziesiąt lat będą podporą młodzieży.

Teraz często się słyszy, że my jesteśmy przyszłością, skoro ma ona być jasna i szczęśliwa musimy walczyć i nie poddawać się!
Według Mickiewicza, człowiek młody powinien próbować poznać to, co pozazmysłowe. Apostrofa do młodości - ma mu pomóc wynieść się do góry, przeniknąć wszystko. Świat bez uczuć i fantazji jest martwy. Autor wykonuje kontrast pomiędzy wyżynami intelektu, a fantazją, między młodością a starością. Mickiewicz nawołuje do pokonywania trudności, aktywnej postawy, wybicia się ponad stare formy. Siła młodości porównywana jest do boskiej siły twórczej. Świat ducha charakteryzuje się miłością, działaniem. Świat stary charakteryzuje martwota, bezduszność, egoizm, jest statyczny i ogranicza ludzi. Świat młody jest twórczy, pełen ducha, heroizmu i ofiary, jest dynamiczny, optymistyczny, wzywa do braterstwa. "Oda do młodości" pod względem czasu powstania jest dziełem oświeceniowym, ale również jest romantycznym wezwaniem do rewolucji, poniesienia ofiar w imię zwycięstwa wolności.
Młodość jest naszą siłą i naszym atutem! Nie możemy jej zmarnować!

„Młodości! Ty nad poziomy
Wylatuj.
Młodości! Orla twych lotów potęga,
Jako piorun twoje ramie.”