Adam Mickiewicz biografia.

przyszedł na świat 24 grudnia 1798 r. w Zaosiu na Białorusi. Wychowywał się w pobliskim Nowogródku, gdzie ojciec jego, Mikołaj, pracował jako adwokat. Przyszły poeta w 1815r rozpoczął tu naukę szkolną w prowadzonej przez dominikanów szkole. Po jej ukończeniu, udał się na studia filologiczno-historyczne do Wilna. Utrzymywał się ze stypendium, które po ukończeniu studiów 1819r musiał odpracować jako nauczyciel szkoły powiatowej w Kownie, gdzie przebywał do 1823 r.
W roku 1817 wspólnie z najbliższymi przyjaciółmi Mickiewicz założył tajne Towarzystwo Filomatów (Miłośników Nauki), a następnie Towarzystwo Filaretów (Miłośników Cnoty). Stowarzyszenia te, prowadząc zróżnicowane formy pracy samokształceniowej, miały na celu przygotowanie młodzieży do działalności w różnych dziedzinach życia narodu pozbawionego własnej państwowości. Pierwszym znaczącym doświadczeniem stał się więc dla Mickiewicza udział w młodzieżowym "związku bratnim", w którym zdobywał umiejętność kierowania tajna organizacja, pisania dokumentów programowych oraz posługiwania się literatura i towarzyska zabawa w celach patriotyczno-wychowawczych.. Drugim doświadczeniem młodzieńczym była nieszczęśliwa miłość do Marii z Wereszczaków, która zostaje wydana za hrabiego Puttkamera. Trzecim doświadczeniem Mickiewicza był kontakt z folklorem. Znajomość ludowych - zarówno polskich, jak i białoruskich - pieśni, baśni, podań i obrzędów przyszły poeta wyniósł już z rodzinnego domu, a następnie nieustannie je wzbogacał. W tych formach ludowej kultury dostrzegał wyraz narodowej tradycji oraz źródło inspiracji do tworzenia nowego typu poezji. Literackim owocem tej inspiracji stał się pierwszy tom poezji "Ballady i romanse" (1822), dramat: "Dziady część II i IV" oraz poemat "Grażyna" (1823). Rok opublikowania pierwszego tomu Poezji Mickiewicza (1822) przyjęto jako datę początku romantyzmu w Polsce.
W 1823 roku Mickiewicz zostaje uwięziony w klasztorze bazylianów w Wilnie za działalność w kołach Filomatów i Filaretów. Następnie zostaje zesłany w głąb Rosji, potem odbywa podróże m.in. do Petersburga, Odessy, na Krym. W 1829 roku ucieka z zesłania do Drezna.
W 1830 r. w Rzymie Mickiewicz dowiaduje się o powstaniu listopadowym, wyjeżdża do Wielkopolski, ale udziału w powstaniu nie bierze. Po upadku powstania wyjeżdżając do Drezna, poeta podzielił losy wielu rozbitków powstania i rozpoczął kolejny, typowy rozdział swojej biografii czyli przymusową wieloletnią emigrację. W atmosferze klęski powstania stworzył w Dreźnie w 1832 r. swoje główne dzieło romantyczne - "Dziadów część III".
W 1532 r. udaje się w pódróż do Paryża, gdzie z niewielkimi przerwami spędził resztę tułacznego życia. Po przyjeździe nawiązał bliskie stosunki z francuskim środowiskiem artystycznym i intelektualnym. Włączył się także aktywnie w życie emigracji. Głównymi utworami związanymi z tą działalnością poety stały się "Księgi narodu polskiego" i "Księgi pielgrzymstwa polskiego" oraz artykuły ogłaszane w "Pielgrzymie Polskim", którego przez pewien okres był także głównym redaktorem (kwiecień - czerwiec 1833).
Zmęczony emigracyjnym życiem, w którym był poddawany różnym zakazom, podkreślał wartości narodowej historii, tworząc "Pana Tadeusza".
W 1834 r. ożenił się z córką słynnej ówczesnej polskiej pianistki Marii Szymanowskiej - Celiną, która urodziła mu sześcioro dzieci. Od 1839 roku wykłada w Lozannie, gdzie otrzymał stanowisko profesora literatury łacińskiej. Tutaj stworzył też cykl liryków, zwanych lozańskimi "Gdy tu mój trup", "Nad wodą wielką i czystą", "Snuć miłość", "Polały się łzy".
W 1840 r. przeniósł się do nowo utworzonej katedry literatur słowiańskich w College de France w Paryżu. Jako profesor pracował tutaj cztery lata. Jego wykłady cieszyły się ogromną popularnością zarówno wśród Polaków, jak i cudzoziemców. Jego wykłady poruszały stosunki polsko – rosyjskie, sytuację polityczną Polski na przestrzeni dziejów, rolę Słowian w przyszłości. Po dwóch latach jego wykłady zaczynały nabierać kolorytu politycznego, wyznawał on kult Napoleona, propagował wizję świata głoszoną przez Towiańskiego, coraz bardziej odbiegał od prawdziwej roli jego wykładów, czyli omówieniu treści, historii literatury słowiańskiej. Rząd francuski zareagował na taki bieg wydarzeń dając Mickiewiczowi urlop, a kiedy odmówił zmiany treści swych wykładów został zwolniony z katedry, a w 1841 roku poznaje Andrzeja Towiańskiego i wstępuje do Koła Sprawy Bożej.
W 1848 w czasie Wiosny Ludów Mickiewicz udał się do Rzymu, aby tu stworzyć własną formację wojskową, która miała wziąć udział w europejskich walkach ludów i tym samym przyczynić się do odzyskania przez Polskę niepodległości. Nie uzyskawszy poparcia papieża ani bogatych, kilkunastoosobowy Legion pod wodzą poety przemaszerował manifestacyjnie z Rzymu do Mediolanu, gdzie został podporządkowany władzom Lombardii i przez rok walczył z Austriakami
Poeta natomiast powrócił do Paryża, aby podjąć kolejną akcję polityczną. Wraz z grupą przedstawicieli różnych narodowości założył w 1849r.dziennik "Trybuny Ludu". Była to francuska gazeta propagująca ruchy narodowo – wyzwoleńcze. Doprowadziło to do aresztowania jednego z redaktorów Carpentiera. Mickiewicz musiał się ukrywać. W numerze 134 z 16 października zamieszczono oświadczenie o wystąpieniu z pisma wszystkich Polaków, na znak protestu przeciwko ograniczaniu wolności słowa, było to równoznaczne z likwidacją pisma.
Zaczął się dla Mickiewicza ciężki okres w życiu, ponieważ musiał jakoś wyżywić rodzinę. Dostał posadę bibliotekarza w Bibliotece Arsenału w Paryżu. W marcu 1855 roku zmarła jego żona. Mickiewicz nie zatracił jednak ducha wielkiego patrioty. W tym samym roku udał się do Konstantynopola, gdzie chciał spróbować zorganizować kolejny legion. Jego głównym przeciwnikiem znów okazał się Zamoyski, który działając na polecenia ks. Adama Czartoryskiego miał własną wizję polskiej jednostki. 26 listopada 1855 roku Adam Mickiewicz umiera. Zmarł w czasie epidemii cholery panującej wówczas w Konstantynopolu. Jego zwłoki zostały przewiezione do Paryża, gdzie został pochowany na cmentarzu Montmorency. W 1890 prochy Mickiewicza spoczęły w katedrze na Wawelu. W Stambule natomiast znajduje się symboliczny grób poety w Muzeum Adama Mickiewicza, a w Paryżu jest muzeum, które ufundował syn poety, Władysław.