Galba

Galba

Galba (Serwiusz Sulpicjusz Galba, Servius Sulpicius Galba, Servius Galba Imperator Caesar Augustus; ur. 23 grudnia 3 p.n.e. zm. 15 stycznia 69 n.e) – cesarz rzymski od 8 czerwca 68 r. do
swojej śmierci. Jego panowanie zapoczątkowało rok czterech cesarzy.

Pochodził ze szlacheckiego rodu i był bardzo bogatym człowiekiem, jednak zarówno poprzez urodzenie, jak i adopcję, nie był powiązany z żadnym z sześciu pierwszych cesarzy.
W 20 r. stał się pretorem, a w 30 konsulem.

Zyskał dobrą opinię w licznych prowincjach: Galii, Germani, Africe i Hiszpanii
(Półwysep Iberyjski, teren obejmujący dzisiejszą Hiszpanię i Portugalię),z powodu zdolności wojskowych, stanowczości oraz bezstronności. Po śmierci Kaliguli odmówił namowom przyjaciół do pokuszenia się o urząd cesarza, lojalnie służąc Klaudiuszowi. Przez pierwszą połowę rządów
Nerona żył na emeryturze, aż do roku 61, kiedy to władca Rzymu zlecił mu kierowanie prowincją Hispania Tarraconesis.
Wiosną 68 r. Galba został poinformowany, że Neron planuje go wyeliminować; dowiedział się także o powstaniu Windeksa w Galii.
Po samobójstwie Nerona przyjął tytuł cesarza i odbył marsz na Rzym.

Najistotniejszy problem, z jakim zetknął się Galba podczas swoich krótkich rządów,związany był z przywróceniem państwowych finansów.
Władca podejmował wiele złych decyzji, spośród których najbardziej niebezpieczną była odmowa wypłacenia pretorianom nagród pieniężnych, jakie były im w jego imieniu obiecane.

1 stycznia 69 r. dwa legiony w Germania Superior odmówiły przysięgi lojalności wobec władcy i przewróciły jego pomniki, żądając wybrania nowego cesarza. Następnego dnia sprzeciwili się również żołnierze w Germania Inferior - postanowili oni sami zdecydować, kto zasiądzie na tronie i okrzyknęli cezarem zarządcę swojej prowincji, Witeliusza.

Wskutek wybuchu rewolty Galba uświadomił sobie, jak zła jest opinia o jego rządach oraz jak wysoki stopień społecznego niezadowolenia. W celu powstrzymania rosnącej burzy, zaadoptował swego koadiutora i spadkobiercę,Lucjusza Kalpurniusza Pizona. Ludność uznała wybór następcy za przejaw strachu, a pretorianie oburzyli się, ponieważ nie pojawiała się zwyczajowa donacja.

Łącznie zabicie Galby zadeklarowało ok. 120 osób, pragnących zyskać przychylność Otona i mających nadzieję na nagrodę. Lista ich imion została spisana i trafiła w ręce Witeliusza, gdy ten przejął władzę po Otonie. Wszyscy, którzy się na niej znaleźli, zostali zabici.

W Galbie spodobało mi się to że , był stanowczy miał duże zdolności wojskowe i był bezstronny.