Cudzoziemiec w spółce handlowej

1. Wstęp
2. Osoba zagraniczna, cudzoziemca i przedsiębiorca zagraniczny.
3. Podejmowanie działalności w Polsce.
4. Zakładanie spółki przez cudzoziemców.
5. Zasady pobytu na terytorium RP obywateli państw członkowskich w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą i pozostałych cudzoziemców.
6. Oddziały i przedstawicielstwa
7. Obrót udziałami (akcjami) spółki będącej właścicielem nieruchomości

1. Wstęp

U
stawa o swobodzie działalności gospodarczej wprowadza podział osób i przedsiębiorców zagranicznych na 2 grupy – tych, którzy mogą na terenie Polski podejmować działalność gospodarczą na takich samych zasadach jak przedsiębiorcy polscy, oraz tych, dla których podjęcie takiej działalności jest ograniczone tylko do pewnych form jej prowadzenia.
Warto więc zastanowić się nad ważnymi przemyśleniami związanymi z działalnością cudzoziemców w spółkach handlowych, których jest coraz więcej w naszym kraju.
Z chwilą wejścia Polski do Unii Europejskiej rynek polski został otwarty dla przedsiębiorców unijnych, którzy mogą podejmować i prowadzić działalność gospodarczą na takich samych zasadach jak obywatele polscy. Co do pozostałych cudzoziemców ustawa precyzuje pewne ograniczenia, odwołuje się również do zasady wzajemności i umów międzynarodowych.
Napływ tych osób nasilił się wraz z wstąpieniem Polski do Unii europejskiej oraz z otwarciem granic z wspólnotą. Rozpatrując problematykę związaną z cudzoziemcami z spółce handlowej napotykamy na podstawowe pytania:
W jakich przypadkach cudzoziemiec może zostać wspólnikiem spółki jawnej?
Jakie ograniczenia obowiązują w zakresie obrotu udziałami (akcjami) spółki będącej właścicielem nieruchomości?

2. Osoba zagraniczna, cudzoziemca i przedsiębiorca zagraniczny.

Z
godnie z przepisami ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej osobą zagraniczną jest:
· osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania za granicą i nie posiadająca obywatelstwa polskiego;
· osoba prawna, która ma siedzibę za granicą, a także jednostka organizacyjna, nie będąca osobą prawną, posiadająca zdolność prawną i mająca siedzibę za granicą.

Natomiast cudzoziemcem w rozumieniu ustawy jest:
1) osoba fizyczna nie posiadająca obywatelstwa polskiego,
2) osoba prawna mająca siedzibę za granicą,
3) nie posiadająca osobowości prawnej spółka osób wymienionych w pkt 1 lub 2, mająca siedzibę za granicą, utworzona zgodnie z ustawodawstwem państw obcych,
4) osoba prawna i spółka handlowa nie posiadająca osobowości prawnej mająca siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, kontrolowana bezpośrednio lub pośrednio przez osoby lub spółki wymienione w pkt 1, 2 i 3.

I na końcu przedsiębiorcą zagranicznym jest osoba zagraniczna wykonująca działalność gospodarczą za granicą.

3. Podejmowanie działalności w Polsce przez cudzoziemców

P
odejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej w Polsce reguluje Ustawa z dnia 02 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej ( Dz. U. nr 173, poz. 1807 ), która dotyczy zarówno obywateli polskich, jak i cudzoziemców
Art. 13 Ustawy z dnia 02 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej wprowadza podział cudzoziemców na:
1. osoby zagraniczne z państw członkowskich Unii Europejskiej oraz państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu ( EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym
2. obywateli innych państw niż wymienione powyżej, którzy otrzymali zezwolenie na osiedlenie się na terytorium RP, zgodę na pobyt tolerowany, status uchodźcy nadany w RP lub korzystają z ochrony czasowej na jej terytorium
3. osoby zagraniczne nie wymienione w ust. 1 i 2.
Osoby zagraniczne wymienione w ustępie 1 i 2 art. 13 ustawy mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarcza na terytorium RP na takich samych zasadach jak obywatele polscy, pozostałe osoby ( art. 13 ust. 3 ) mają prawo do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej wyłącznie w formie: spółki komandytowej, komandytowo – akcyjnej, z ograniczoną odpowiedzialnością i akcyjnej, a także do przystępowania do takich spółek oraz obejmowania bądź nabywania ich udziałów lub akcji, o ile umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej i co również istotne zakładać oddziały lub przedstawicielstwa na terenie Polski. Jeśli chodzi ściślej o umowy międzynarodowe oznacza to, że jeżeli taka umowa nie stanowi inaczej, wskazane wyżej osoby zagraniczne nie mogą prowadzić na terenie Polski działalności gospodarczej w formie np. spółki cywilnej, spółki jawnej lub spółki partnerskiej.
Podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych w wyżej wymienionej ustawie.
Na takich samych zasadach jak obywatele polscy cudzoziemcy mogą na terenie Polski podejmować i wykonywać działalność gospodarczą , a w szczególności:
• osoby zagraniczne z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nie należących do Unii Europejskiej oraz państw nie będących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, które mogą korzystać ze swobody przedsiębiorczości na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi;
• obywatele państw nie wymienionych powyżej, którzy:
– otrzymali zezwolenie na osiedlenie się w Polsce lub zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich,
– uzyskali w Polsce zgodę na pobyt tolerowany lub status uchodźcy,
– korzystają z ochrony czasowej na terytorium Polski.

Dopuszczalność podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej na terenie Polski na takich samych zasadach jak obywatele polscy oznacza, że możliwe jest prowadzenie tej działalności w każdej dopuszczalnej przez prawo formie (np. indywidualnej działalności na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej lub dowolnego rodzaju spółki) oraz że założenie takiej spółki wymaga spełnienia takich samych warunków, jakie muszą spełnić obywatele polscy (np. w odniesieniu do kapitału zakładowego).

4. Zakładanie spółki przez cudzoziemców.

N
a co warto zwrócić uwagę przy zakładaniu spółki przez cudzoziemców.
Najpopularniejszymi formami prowadzenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorców zagranicznych w Polsce są spółki z o.o. i spółki akcyjne.

Jeżeli cudzoziemcem zakładającym spółkę w Polsce jest podmiot inny niż osoba fizyczna, to aby założyć spółkę w Polsce, musi on dysponować (okazać notariuszowi sporządzającemu umowę spółki) urzędowy oryginalny odpis z rejestru tego podmiotu (np. spółki z siedzibą za granicą), z którego to dokumentu musi wynikać przede wszystkim, kim jest ów podmiot zagraniczny oraz kto (i na jakich zasadach) jest upoważniony do jego reprezentowania. W praktyce wypis taki powinien być aktualny, nie starszy niż kilka tygodni.

Jeżeli spółka kapitałowa jest zakładana przez pełnomocnika, to pełnomocnictwo musi zostać udzielone w formie aktu notarialnego. Może ono zostać udzielone przed notariuszem w Polsce lub za granicą. Jednak w tym ostatnim przypadku – w zależności od kraju, w którym taki akt notarialny zostanie sporządzony – może istnieć dodatkowo konieczność uzyskania urzędowego potwierdzenia zgodności takiego aktu z prawem obowiązującym w kraju, w którym został on sporządzony.

Dodatkowo – jeżeli prawo kraju, w którym siedzibę ma podmiot zagraniczny zakładający spółkę, bądź umowa albo statut takiego podmiotu wymaga uzyskania zgody odpowiedniego organu na zawiązanie spółki – potrzebna będzie taka zgoda. Może to być np. zgoda wspólników lub rady nadzorczej spółki zagranicznej na założenie nowej spółki w Polsce.

Jeżeli zakładaną spółką jest spółka z o.o., przy czym jest ona zakładana tylko przez jeden podmiot (np. jedną spółkę zagraniczną), to potrzebny będzie także dokument, z którego wynika, że ten podmiot zagraniczny nie jest jednoosobową spółką z o.o., gdyż zgodnie z prawem polskim jednoosobowa spółka z o.o. nie może założyć innej jednoosobowej spółki z o.o. Dokumentem takim może być np. odpis z rejestru podmiotu zagranicznego, z którego będzie wynikać, że spółka zagraniczna ma więcej niż jednego wspólnika.

Wszystkie dokumenty obcojęzyczne (np. odpisy z rejestru założycieli spółki, akt notarialny zawierający pełnomocnictwo do zawarcia umowy spółki itd.) muszą zostać przetłumaczone przez tłumacza przysięgłego na język polski. Jeżeli akt notarialny zawarcia umowy spółki będzie podpisywany w Polsce przez osobę nie władającą językiem polskim, to dodatkowo podczas spisywania takiego aktu notarialnego konieczna będzie obecność tłumacza przysięgłego u notariusza.
5. Zasady pobytu na terytorium RP obywateli państw członkowskich w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą i pozostałych cudzoziemców.
Co do zasady pobyt obywatela Unii i członka jego rodziny na terytorium RP przekraczający okres 3 miesięcy wymaga uzyskania zezwolenia na pobyt lub zezwolenia na pobyt czasowy – Ustawa z dnia 27 lipca 2002 roku o zasadach i warunkach wjazdu i pobytu obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej oraz członków ich rodzin na terytorium RP ( Dz. U. z 2002 r Nr 141 poz. 1180 ).
Wymogu powyższego nie stosuje się do obywatela Unii, który wykonuje pracę lub działalność gospodarczą na terytorium RP, zachowując miejsce stałego pobytu na terytorium innego państwa członkowskiego UE, do którego powraca co najmniej raz w tygodniu.
Zezwolenia na pobyt na okres 5 lat licząc od daty wydania udziela się obywatelowi Unii, jeżeli zamierza wykonywać albo wykonuje pracę bądź działalność gospodarczą na terytorium RP przez okres przekraczający 12 miesięcy, zaś zezwolenia na pobyt czasowy na okres wykonywania pracy bądź działalności gospodarczej w przypadku gdy zamierza wykonywać albo wykonuje pracę bądź działalność gospodarczą na terytorium RP przez okres od 3 do 12 miesięcy.
Obywatelowi Unii, któremu udzielono zezwolenia na pobyt lub zezwolenia na pobyt czasowy wydaje się kartę pobytu obywatela Unii
Europejskiej na okres ważności udzielonego zezwolenia. Za wydanie karty pobytu pobiera się opłatę w kwocie równej wysokości opłaty za wydanie obywatelowi polskiemu dowodu osobistego.
W związku z powyższym obywatel Unii, który chce w Polsce jedynie prowadzić działalność gospodarczą, zachowując miejsce stałego pobytu w kraju macierzystym, nie musi uzyskiwać żadnego zezwolenia, w przeciwieństwie do osoby, która chce w Polsce mieszkać i prowadzić działalność gospodarczą – w tym przypadku wymagane będzie zezwolenie.
Gdy chodzi o pozostałych cudzoziemców – zasady i warunki wjazdu na terytorium RP, przejazdu przez to terytorium, pobytu na nim i wyjazdu z terytorium RP określa Ustawa z dnia 13 czerwca 2003 roku o cudzoziemcach ( Dz. U. z 2003 r Nr 128 poz. 1175 ).
Cudzoziemiec może przekroczyć granicę oraz przebywać na terytorium RP, jeśli posiada ważny dokument podróży oraz wizę, jeśli postanowienia umów międzynarodowych wiążących Polskę tak stanowią. W przypadku wykazania przez cudzoziemca okoliczności uzasadniających jego zamieszkiwanie na terytorium RP przez okres dłuższy niż 6 miesięcy ( m.in. prowadzenie działalności gospodarczej ) może uzyskać on zezwolenie na zamieszkanie na czas określony. Zezwolenia udziela się na okres od 2 lat z możliwością przedłużenia, każdorazowo nie dłużej niż do 10 lat. W przypadku gdy cudzoziemiec wykaże istnienie trwałych więzi rodzinnych lub ekonomicznych z Polską, ma zapewnione w Polsce mieszkanie i przebywał w Polsce co najmniej 5 lat na podstawie wiz lub zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony – może uzyskać zezwolenie na osiedlenie się.
Decyzje w sprawie zezwoleń dla cudzoziemców wydaje wojewoda właściwy ze względu na miejsce zamierzonego pobytu na terytorium RP.
6. Oddziały i przedstawicielstwa

N
ależy pamiętać, że prawo do tworzenia oddziałów w Polsce nie przysługuje przedsiębiorcom z krajów, z którymi Polska zawarła umowy międzynarodowe wyłączające taką możliwość, oraz z krajów, które nie respektują zasady wzajemności (tj. nie zapewniają polskim przedsiębiorcom analogicznego uprawnienia do tworzenia oddziałów).
Przedmiotem działalności oddziału przedsiębiorcy zagranicznego może być działalność gospodarcza wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności tego przedsiębiorcy zagranicznego.
Dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium RP przedsiębiorcy zagraniczni z państw członkowskich Unii i państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu ( EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym mogą tworzyć oddziały na takich samych zasadach jak obywatele polscy. Drugą kategorię stanowią przedsiębiorcy zagraniczni pochodzący z innych państw, którzy mogą tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Polski na zasadzie wzajemności, o ile ratyfikowane umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej.

Oddział stanowi wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności. Podstawową cechą oddziału jest brak odrębnej od przedsiębiorcy zagranicznego osobowości prawnej, jakkolwiek nie oznacza to całkowitego braku autonomii oddziału. Ustawa przewiduje m.in. obowiązek prowadzenia dla oddziału oddzielnej rachunkowości w języku polskim zgodnie z przepisami o rachunkowości. Przedsiębiorca zagraniczny, którzy utworzył oddział zobowiązany jest używać do jego oznaczenia oryginalnej nazwy przedsiębiorcy zagranicznego wraz z przetłumaczoną na język polski nazwą formy prawnej oraz dodaniem wyrazów „oddział w Polsce”. Tworząc oddział przedsiębiorca zagraniczny może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego. Oznacza to, iż przedmiot działalności wykonywanej przez oddział nie może być szerszy niż przedmiot działalności przedsiębiorcy zagranicznego, natomiast nic nie stoi na przeszkodzie aby oddział realizował węższy zakres działalności.
Ustawodawca przewidział również obowiązek ustanowienia przez przedsiębiorcę zagranicznego osoby, która będzie go reprezentować w zakresie działalności wykonywanej w ramach oddziału. Osoba taka będzie więc dokonywała wszelkich czynności w imieniu i na rzecz przedsiębiorcy, przy czym w aktach rejestrowych oddziału ujawnia się tożsamość tej osoby. Złożeniu do sądu podlega również informacja o jej adresie w Polsce, oraz, tak jak w przypadku członków zarządu spółek kapitałowych – wzór podpisu tej osoby. Osoba taka działać będzie najczęściej bądź to na podstawie pełnomocnictwa cywilnego, bądź na podstawie pełnomocnictwa handlowego – prokury, które to pełnomocnictwo może być ograniczone na podstawie art. 1095 k.c. do działania w ramach oddziału ( prokura oddziałowa ). Ustanowienie osoby reprezentującej w oddziale nie pozbawia przedsiębiorcy zagranicznego wpływu na działalność wykonywaną przez oddział. Obowiązek jej obecności w Polsce podyktowany jest natomiast względami praktycznymi oraz bezpieczeństwa obrotu i pewności kontrahentów prowadzących interesy z przedsiębiorcą zagranicznym wykonującym w Polsce swoją działalność w formie oddziału. Do likwidacji oddziału stosuje się przepisy Kodeksu spółek handlowych o likwidacji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

Oddział przedsiębiorcy zagranicznego może podjąć działalność gospodarczą po uzyskaniu wpisu do Krajowego Rejestru Przedsiębiorców. Uzyskanie wpisu oddziału w KRS wymaga wskazania imienia i nazwiska oraz adresu osoby upoważnionej do reprezentowania przedsiębiorcy zagranicznego w oddziale polskim oraz przedłożenia sądowi rejestrowemu poświadczonego notarialnie wzoru podpisu takiej osoby. Konieczne jest także przedłożenie zaświadczenia polskiego przedstawicielstwa dyplomatycznego z kraju będącego siedzibą przedsiębiorcy zagranicznego, stwierdzającego, że kraj ten honoruje zasadę wzajemności (tzn. że polscy przedsiębiorcy są dopuszczeni do działalności w tym państwie na takich samych zasadach jak przedsiębiorcy tego państwa). Zaświadczenie takie nie jest jednak wymagane, jeżeli między Polską a państwem, w którym siedzibę ma przedsiębiorca zakładający oddział, została zawarta umowa ustanawiająca zasadę wzajemności.

Do wniosku o wpis oddziału do KRS należy dołączyć także umowę (statut), na podstawie której działa przedsiębiorca zagraniczny, oraz odpis z rejestru, w którym jest on zarejestrowany – wraz z uwierzytelnionym tłumaczeniem na język polski.

Oddział musi używać nazwy przedsiębiorcy zagranicznego w języku państwa jego siedziby wraz z przetłumaczoną na język polski nazwą formy prawnej przedsiębiorcy oraz dodaniem wyrazów „oddział w Polsce”.

Przedsiębiorcy zagraniczni mogą tworzyć również przedstawicielstwa z siedzibą na terytorium RP, które powstają w przypadku, gdy działalność podmiotu zagranicznego na obszarze Polski ma być prowadzona bezpośrednio w jego imieniu i na jego rzecz. Przedstawicielstwo przedsiębiorcy zagranicznego jest bowiem prawnie niesamodzielną, lecz podporządkowaną w pełnym zakresie swojej działalności jednostką organizacyjną tego przedsiębiorcy. Z punktu widzenia prawa przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą jest sam podmiot zagraniczny, a nie jego przedstawicielstwo. Zakres działania przedstawicielstwa może obejmować wyłącznie prowadzenie działalności w zakresie reklamy i promocji przedsiębiorcy zagranicznego. Przedstawicielstwo mogą utworzyć również osoby zagraniczne powołane do promocji gospodarki kraju ich siedziby, z tym, że zakres działania takiego przedstawicielstwa może obejmować wyłącznie promocję i reklamę gospodarki tego kraju.
Utworzenie przedstawicielstwa wymaga wpisu do rejestru przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych prowadzonego przez ministra właściwego do spraw gospodarki. Wpis dokonywany jest na wniosek i zgodnie z jego treścią.
Wniosek sporządzony w języku polskim zawiera:
· nazwę, siedzibę i formę prawną przedsiębiorcy zagranicznego
· przedmiot działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego
· imię, nazwisko oraz adres na terytorium RP osoby upoważnionej w przedstawicielstwie do reprezentowania przedsiębiorcy zagranicznego
· adres przedstawicielstwa na terytorium RP.
Do wniosku o rejestrację przedstawicielstwa przedsiębiorcy zagranicznego należy dołączyć także wiele dokumentów wraz z uwierzytelnionym tłumaczeniem na język polski, w tym zwłaszcza oświadczenie o ustanowieniu przedstawicielstwa, akt założycielski przedsiębiorcy zagranicznego oraz odpis z rejestru, do którego jest on wpisany. Zatem do wniosku dołączamy :
· jeżeli przedsiębiorca zagraniczny działa na podstawie aktu założycielskiego, umowy lub statutu – odpis tego dokumentu,
· jeżeli przedsiębiorca zagraniczny istnieje lub wykonuje działalność na podstawie wpisu do rejestru – odpis z tego rejestru,
· oświadczenie przedsiębiorcy zagranicznego o ustanowieniu przedstawicielstwa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
· dokument potwierdzający tytuł prawny przedsiębiorcy zagranicznego do lokalu ( nieruchomości ), w którym działalność będzie wykonywana. O dokonaniu wpisu przedstawicielstwa do rejestru przedstawicielstw wydaje się z urzędu zaświadczenie. Rejestr przedstawicielstw jest jawny.
Podobnie jak w przypadku oddziału również przedstawicielstwo obowiązane jest używać nazwy przedsiębiorcy zagranicznego w języku państwa jego siedziby wraz z przetłumaczoną na język polski nazwą formy prawnej przedsiębiorcy oraz dodaniem wyrazów „przedstawicielstwo w Polsce”.

7. Obrót udziałami (akcjami) spółki będącej właścicielem nieruchomości

W
yjątek od zasady, że nabywanie udziałów lub akcji przez cudzoziemców nie różni się od ich nabywania przez obywateli polskich, wprowadziły przepisy ustawy z 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców.

Zgodnie z ich treścią nabycie lub objęcie przez cudzoziemca udziałów lub akcji w spółce handlowej z siedzibą na terytorium Polski, będącej właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w Polsce, wymaga zezwolenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, jeżeli w ich wyniku spółka ta stanie się spółką kontrolowaną. Zezwolenia takiego wymaga także każda inna czynność prawna dotycząca udziałów lub akcji takiej spółki (np. uprzywilejowanie udziałów co do prawa głosu, wskutek czego cudzoziemiec zdobędzie ponad 50 proc. głosów na zgromadzeniu wspólników).

W przypadku spółki handlowej za kontrolowaną uważa się taką spółkę, w której cudzoziemiec lub cudzoziemcy dysponują bezpośrednio lub pośrednio powyżej 50 proc. głosów na zgromadzeniu wspólników lub na walnym zgromadzeniu albo mają pozycję dominującą w rozumieniu art. 4 1 lit. b, c lub e kodeksu spółek handlowych, to jest: są uprawnieni do powoływania lub odwoływania większości członków zarządu lub rady nadzorczej spółki kapitałowej albo dysponują bezpośrednio lub pośrednio większością głosów w spółce osobowej, także na podstawie porozumień z innymi osobami.

Obowiązek uzyskania zezwolenia powstaje także w sytuacji, jeżeli spółka już jest spółką kontrolowaną, a udziały lub akcje nabywa lub obejmuje cudzoziemiec nie będący udziałowcem lub akcjonariuszem spółki.

Od obowiązku uzyskania zezwolenia ustawa przewiduje jednak wiele wyjątków, obejmujących m.in. następujące sytuacje:
• Obowiązek uzyskania zezwolenia nie znajduje zastosowania przy przekształceniu spółki.
• Obowiązek ten nie dotyczy przypadków, gdy akcje spółki zostały dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym.
• Nie ma obowiązku uzyskania zezwolenia na nabycie udziałów lub akcji spółki, która jest właścicielem lub wieczystym użytkownikiem nieruchomości będącej samodzielnym lokalem mieszkalnym lub samodzielnym lokalem użytkowym o przeznaczeniu garażowym, jeżeli jest to związane z zaspokojeniem jej potrzeb mieszkaniowych, z wyłączeniem takich nieruchomości znajdujących się w strefie nadgranicznej.
• Nie wymaga uzyskania zezwolenia nabycie udziałów lub akcji spółki będącej właścicielem lub wieczystym użytkownikiem – nabytych na jej cele statutowe – nieruchomości niezabudowanych, których łączna powierzchnia w całym kraju nie przekracza 0,4 ha na obszarze miast, z wyłączeniem takich nieruchomości znajdujących się w strefie nadgranicznej.
• Od dnia wejścia Polski do Unii Europejskiej obowiązek uzyskania zezwolenia nie dotyczy obywateli oraz przedsiębiorców posiadających miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego.
• Obowiązek uzyskania zezwolenia nie powstanie także w odniesieniu do cudzoziemca nabywającego akcje lub udziały w spółce będącej właścicielem nieruchomości, jeśli cudzoziemiec ten zamieszkiwał w Polsce co najmniej 5 lat od udzielenia mu zezwolenia na osiedlenie się lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich, a także w przypadku, gdy cudzoziemiec będący małżonkiem obywatela polskiego zamieszkiwał w Polsce co najmniej 2 lata od udzielenia mu zezwolenia na osiedlenie się lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich, a nabyte akcje lub udziały wejdą do majątku wspólnego małżonków.

8. Podsumowanie

Tak więc założenie czy też również prowadzenie działalności gospodarczej przez cudzoziemca w naszym kraju jest trudne. Musi posiadać zezwolenia na prowadzenie działalności, co również wiąże się zarówno z kosztami jak i doskonałą znajomością przepisów prawnych obowiązujących w naszym kraju. Niestety nie można ich „obejść”, a cudzoziemiec chcący działać na polskim rynku musi stawić im czoła. Mama nadzieję, że moja praca choć w pewnej części pozwoliła przybliżyć każdemu obcokrajowcowi warunki założenia działalności gospodarczej na terenie RP.

9. Literatura.

Podstawa prawna:
• ustawa z 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz.U. Nr 94, poz. 1037 z późn.zm.),
• ustawa z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 173, poz. 1807 z późn.zm.),
• ustawa z 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (j.t. Dz.U. z 2004 r. Nr 167, poz.

Prawo Przedsiębiorcy Nr 047/2006 z dnia 2006-11-21

http://www.infor.pl/przeglad_prasy/39195,.html

http://www.abc.com.pl/serwis/du/1996/0245.htm

http://www.przetargi.pl/prawo/ustawa_o_nabywaniu_nieruchomosci_przez_cudzoziemcow/

http://www.wroclaw.pl/m3554/p6663.aspx