"Konrad Wallenrod" A. Mickiewicz - taktyka walki.

Taktyka walki z potężniejszym wrogiem na podstawie ballady "Alpuhara" - "Konrad Wallenrod" A. Mickiewicz

Walka z potężniejszym wrogiem jest bardzo trudna, dlatego też czasem, aby odnieść zwycięstwo trzeba uciec się do podstępu. Sposób na odniesienie takiego zwycięstwa przedstawiony jest w balladzie „Alpuhara” będącej fragmentem utworu „Konrad Wallenrod” Adama Mickiewicza.

W tym fragmencie opisana jest obrona miasta Maurów przed przeważającymi siłami Hiszpanów. Oprócz tego, że Arabowie zostali już prawie pokonani przez wroga to dodatkowo dziesiątkuje ich zaraza. Widząc to, że miasto zostało zdobyte – „Już z minaretów błysnęły krzyże”, wódz Maurów – Almanzor postanowił uciec i zastosować wobec nich podstęp. Podczas, gdy wrogowie ucztowali „na świeżej zamku ruinie” do bram zapukał król muzułmanów w celu rzekomego poddania się. Zyskał on przychylność chrześcijan i zaczął wdrażać swój plan zemsty. Almanzor przychylnie witany uściskami zaraził obecnych na uczcie Hiszpanów dżumą przyniesioną z Grenady. Umierając król mauretański ujawnił swój podstęp „ja wam zarazę przyniosłem”. Ogarnęła go wielka radość z klęski nieprzyjaciela mimo cierpień, które musiał znosić w chwili śmierci „śmiał się – już skonał – jeszcze powieki, jeszcze się usta nie zwarły”.

Wynika z tego, że Hiszpanie pomimo swej ogromnej przewagi i zwycięstwa zlekceważyli pokonanego przeciwnika. Almanzor potrafił skutecznie przybrać maskę pokonanego i oddającego się w ich ręce wasala do tego stopnia, że Hiszpanie obdarzyli go zaufaniem „Wódz go uścisnął, inni koleją jak towarzysza witali”.

Balladę tą wykonał Konrad Wallenrod podczas uczty w stolicy państwa krzyżackiego. Sprowokowała go do tego reakcja ucztujących na pieśń wajdeloty opowiadającą historię młodzieńca Waltera Alfa, który wbrew kodeksowi rycerskiemu miał pokonać wroga podstępem i zdradą. Mistrz zakonny wykonując swoją balladę chciał wytłumaczyć postępowanie Waltera (czyli zarazem swoje), usprawiedliwić okoliczności zachowania niegodnego rycerza i podświadomie wyjawił swój podstęp.

Ballada jest jednocześnie proroctwem przyszłych losów Konrada. Wiedział on o tym już przed podjęciem wyzwania i mimo tego zgodził się na nie.

Fragment zawierający balladę jest ściśle związany z postacią głównego bohatera. Ukazuje sposób działania przez zastosowanie podstępu podobny do tego, którym miał się posłużyć Wallenrod. Zarówno bohater ballady jak i mistrz krzyżacki zdecydowali poświecić się narażając swój honor i łamiąc zasady kodeksu rycerskiego. Zdawali sobie sprawę, że ich życie mogło być zagrożone. Różniło ich jednak to, że w przeciwieństwie do muzułmanina, który czuł wielką satysfakcję z wykonanego fortelu - „Śmieje się – śmiechem szyderczym”, Konrad walczył ze swoim rycerskim honorem do samego końca.

W obu przypadkach udało się osiągnąć cel, mimo że wymagało to wielkiego oddania dla sprawy, doskonale przemyślanego planu działania i umiejętności maskowania uczuć. Almanzorowi wykonanie zemsty przyszło łatwiej niż Konradowi, ponieważ nie podszedł do tego uczuciowo. Z analizy tekstu wynika, że taktyka ta jest zazwyczaj stosowana w ostateczności, gdy nie ma już innych możliwości na zwycięstwo czy też obronę własną.