O porozumiewaniu się
System językowy, język to uporządkowany zasób znaków i norm językowych umożliwiających porozumiewanie się w obrębie danej społeczności. Poszczególne jednostki systemu językowego, zgrupowane w mniejszych zespołach i podsystemach, łączą wielorakie zależności wzajemne.
Na system językowy składają się systemy:
fonologiczny,
morfologiczny i gramatyczny,
leksykalno-semantyczny,
składniowy.
Całościowym systemem językowym jest język narodowy, funkcjonujący w obrębie wspólnoty etnicznej, otwarty i zmienny w procesie historycznym. W jego ramach istnieją tzw. subkody, np. style funkcjonalne, terytorialne (gwary), środowiskowe (żargony).
Komunikacja językowa (łacińskie communicatio - rozmowa, wymiana, łączność) to świadome wzajemne porozumiewanie się ludzi za pomocą systemu znaków językowych. Komunikacja obejmuje m.in. elementy kompetencji językowej, czynności nadawczo-odbiorcze (mówienie, pisanie, czytanie, słuchanie), tekst, system językowy. Na komunikację składają się oddzielne akty komunikacji językowej, nadawca, tekst i odbiorca. Komunikat językowy – przekaz językowy, wypowiedzenie lub napisanie tego, co się chce przekazać odbiorcy.
Komunikacja niewerbalna, nonverbal communiation - sposób komunikowania się bez używania słów. Komunikacja niewerbalna może być działaniem zamierzonym lub niezamierzonym. Do wskaźników niewerbalnych zaliczamy: mimikę twarzy, gesty, pozycję i ruchy ciała, dotyk oraz sposób patrzenia. Komunikaty niewerbalne mogą być zgodne znaczeniowo z werbalnymi – komunikaty powtarzane, zastępować je, akcentować lub maskować - zachowania niejęzykowe mają na celu ukrycie prawdziwych uczuć, przekonań czy myśli.
Kody niewerbalne służą odzwierciedlaniu stosunku człowieka do jego otoczenia społecznego, samoreprezentacji (wysyłanie komunikatów o swoim statusie społecznym, ekonomicznym, osobowości, sympatiach politycznych oraz innych aspektach ja), odgrywają ważną rolę w rytuałach (powitanie, pożegnanie, immatrykulacje, honorowe wręczanie nagród) oraz podtrzymują komunikację werbalną, czynią ją bardziej kompletną.
Język migowy głuchych jest ogółem znaków manualno-mimicznych używanych przez niesłyszących do porozumiewania się między sobą. Obecnie naturalny język migowy jest wzbogacony przez formułowanie końcówek fleksyjnych i innych form gramatycznych, za pomocą mowy daktylnej, co upodabnia go do języka naturalnego, jakim posługuje się całe społeczeństwo.