Kierunek równowagi ekonomicznej: A. Marshall i szkoła neoklasyczna; L. Walras i szkoła lozańska

Równowagę rozpatrywał Marshall w ramach czterech okresów. Siły naruszające i przywracające równowagę na rynku działają dość odmiennie w zależności od rozpatrywanego okresu. Krótki okres charakteryzują stała podaż i wysoce zmienny popyt, a krańcowa cena popytu wyznacza bieżącą cenę rynkową. W drugim okresie wzrasta rola podaży i kosztów produkcji, ale aparat wytwórczy pozostaje taki sam. Natomiast w okresie trzecim - długim - główną rolę przejmują podaż i procesy inwestycyjne. Cena musi teraz pokryć koszty stałe i zmienne, nazywa się ją normalną ceną długookresową.
Teorią równowagi ogólnej w szkole lozańskiej zajmował się przede wszystkim Marie Esprit Leon Walras. Walrasa interesuje wartość wymienna jako taka cecha rzeczy, która uniemożliwia ich oddawanie lub otrzymywanie za darmo, ale wymusza kupno i sprzedaż. Stosował ujęcie statyczne, zakładając jednoczesność występowania zjawiska i pewien stan badanego w danym momencie układu. Jako stan uprzywilejowany w analizie występuje stan równowagi procesów i systemów gospodarczych. Walras zaczyna od najprostszego modelu wymiany na rynku doskonałej konkurencji, aby następnie budować modele równowagi na coraz szerszym polu działalności gospodarczej.
Ceny, albo relacje wartości wymiennych, są do siebie odwrotnie proporcjonalne. Wyznaczenie ceny pozwala ustalić równowagę popytu i podaży. Efektywny popyt i podaż określa iloczyn ilości wymienianych dóbr przez ich ceny. Ponieważ wielkością podstawową, i w pewnym sensie przyczynową, jest popyt, to wystarczy zająć się ustaleniem zależności funkcjonalnej popytu i ceny. Popyt na dane dobro jest funkcją jego ceny.
Dla pełnego opisu równowagi na danym rynku Walras wprowadził dodatkowy warunek - aby, oprócz równości relacji wymiennych dwóch dóbr, zachodziła także relacja równości każdego z nich wobec jakiegoś trzeciego. Takie dobro spełnia wyłącznie rolę wspólnego mianownika. Tak zarysowana teoria równowagi na rynku dóbr była następnie przenoszona na rynki kapitałów i pracy, aby wreszcie przekształcić się w ogólną teorię równowagi, stanowiącą element "jądra" paradygmatu neoklasycznego.
Warto dodać, że Vilfredo Pareto udoskonalił walrasowską teorię równowagi, wskazując na ograniczony sens pojęcia wolnej konkurencji.