Socjologia - wykłady

SOCJOLOGIA EDUKACJI

I.Treści programowe wykładów:
1.Zarys rozwoju socjologii wychowania i edukacji.
2.Socjologia edukacji ? przedmiot, problemy, funkcje.
3.Nowoczesne społeczeństwo ? nowoczesna osobowość społeczna.
4.Socjalizacja: cechy, zasady, stadia, odmiany, efektywność, słabe ogniwa socjalizacji, teorie socjalizacji.
5.Rola społeczna
6.Postawa: rodzicielskie, społeczne, interpersonalne, postawy wobec norm społecznych i prawnych.
7.Paradygmaty socjologii edukacji.
8.Ideologie edukacyjne: neokonserwatyzm, neoliberalizm, radykalizm.
9.Spektrum norm, form autorytarnych, demokratycznych w edukacji.
10.Edukacja dal społeczeństwa światowego, edukacja dla świata wielokulturowego.
11.Edukacja dla przedsiębiorczości.
12.Teorie socjologiczne, a edukacja.

II.Treści programowe ćwiczeń:
1.Podstawowe pojęcia socjologiczne: wychowanie, edukacja, rola społeczna, postawy, zbiorowość społeczna, więź społeczna, socjalizacje, środowisko społeczne, środowisko wychowawcze.
2.Osoba ? człowiek jako istota socjologiczna, koncepcja osobowości, typologia osobowości społecznej, strukturalne uwarunkowania osoby społecznej, działania aspołeczne i jego przejawy. (Toporkiewicz, Woźniak, Szczepański)
3.Rodzina: definicja, cykle życia małżeńsko ? rodzinnego, sukces małżeński, typologie małżeństwa i rodziny, funkcje rodziny, małżeństwo i rodzina w różnych kulturach, dezorganizacja rodziny. (Adamski, Woźniak)
4.Szkoła w systemie edukacji: funkcje szkoły, modernizacja szkoły, zagadnienia selekcyjne, socjalizacja przez szkołę. (Woźniak, Meigham)
5.Nauczyciel i klasa szkolna: role zawodowe nauczyciela, typologie nauczycieli, klasa szkolna jako grupa społeczna, stosunki społeczne i normy funkcjonujące w klasie szkolnej, style kierowania klasą szkolną. (Woźniak)
6.Grupy rówieśnicze: funkcje, typologie, charakterystyka wybranych grup społecznych. (Toporkiewicz, Woźniak)
7.Młodzież jako kategoria społeczna: ruchy młodzieżowe, teorie socjologiczne młodzieży. (Encyklopedia społeczna)
8.Edukacyjne szanse życiowe: płeć, klasa społeczna, mniejszości społeczne, mniejszości etniczne. (Meigham)
9.Kulturowe aspekty edukacji: kultura, a edukacja, zjawiska kulturowe, wrastanie jednostki w kulturę pedagogiczną, konteksty współczesnej kultury ? muzyka, moda, reklama. (Adamczuk, Koprowska)

III.Literatura:
1.Adamski: Rodzina ? wymiar społeczno kulturowy.
2.J. Chłopecki: Ciągłość, zmiana i powrót.
3.J. Delars: Edukacja ? jest w niej ukryty skarb.
4.Encyklopedia socjologii T1, T2, T3, T4.
5.H. M. Griese: Socjologiczne teorie młodzieży.
6.R. Meigham: Socjologia edukacji.
7.D. Strinati: Wprowadzenie do kultury popularnej.
8.P. Sztompka: Socjologia
9.K. J. Tillmann: Teorie socjalizacji.
10.R. Toporkiewicz: Socjologia wychowania.
11.R. Woźniak: Zarys socjologii edukacji i zachowań społecznych.
12.L. Adamczuk, T. Koprowska: Kultura, a życie codzienne Polaków.

III.Czasopisma:
1.?Ruch prawniczy, ekonomiczny, socjologiczny?.
2.?Socjologia wychowania?.
3.?Studia socjologiczne?.
1. Zarys rozwoju socjologii wychowania i edukacji.

Początki socjologii wychowania to 1837 rok. Rozwijała się na dwóch etapach:
I ? etap naukowy,
II ? etap przednaukowy:
wiedza ludowa w skład której wchodzi mądrość ludowa
refleksje mędrców ? to filozofia społeczna.
Ojcem socjologii wychowania był A. Comte.


Charakterystyka etapu naukowego:
instytucjonalizacja
specjalizacja nauki
rozwój problematyki metod badawczych (metodologii badań naukowych)

Przedmiot badań: analiza społeczeństwa, które stanowi zharmonizowaną całość składającą się z elementarnych cząstek zwanych rodzinami.

Metody badań:
- obserwacja życia społecznego
- eksperyment
- metoda porównawcza
- analiza historyczna


Polska ? początki socjologii. Wyróżniamy trzy okresy:
1.Początki i główni reprezentanci przełomu XIX i XX wieku. Socjologia przedwojenna
Polska podczas rozkwitu socjologii była pod zaborami. Nie którzy twierdzili, że prekursorzy polskiej socjologii to Andrzej Frycz ? Modrzewski z Odrodzenia ale bardziej uważa się Hugo Kołatają i Stanisława Staszica z Oświecenia.
Nie ma zgodności co do tego, kto jest prekursorem, kandydaci:
Józef Supiński (1804 ? 1893)
prawnik, ekonomista, socjolog.
1860 - wydał rozprawę ?Myśl ogólna fizjologii wszechświata? ? uznana za pierwszą w Polsce próbę ujęcia systemu socjologii Comta.
W. Pilat (1857 ? 1908)
wykładowca prawa wekslowego na Uniwersytecie Lwowskim, zainteresowania socjologiczne. Prace ?Nowy zarys socjologii?, ?O nowoczesnej socjologii?.
B. Limanoski (1835 ? 1935)
działacz socjalistyczny, działacz myśli społecznej, socjolog.
Doktoryzował się na Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego we Lwowie. Wydał: ?Socjologię?, ?Historia ruchu społecznego?, ?Naród i państwo?
Przeważa pogląd, że ojcem socjologii jest J. Supiński.
Słynni socjologowie znani na zagranicznych uniwersytetach:
Ludwik Gumplowicz (1838 ? 1908)
Doktor prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Kazimierz Kellez Kranz (1872 ? 1905)
Skończył studia w Paryżu, prowadził działalność naukowa w Paryżu i Brukseli.
Bronisław Malinowski (1884 ? 1942)
Studiował na początku na Uniwersytecie Jagiellońskim potem studiował za granicą. Badacz ludów pierwotnych. Profesor uniwersytetu londyńskiego.
Leon Winiarski (1886 ? 1915) Docent Uniwersytetu Genewskiego.
Florian Znaniecki (1882 ? 1958)
Socjolog polsko ? amerykański; spotkał się z W. J. Thomas w Polsce, który zastanawiał się czemu Polacy przyjeżdżają do Ameryki. Thomas zaproponował badania Znanieckiem nad procesami adaptacyjno ? integracyjnych. Zastanawiali się dlaczego Polacy wyjeżdżali. Wydali: ?Chłop Polski w Europie i ameryce? ? V tomów.
Róża Luksemburg (1870 ? 1919)
Doktor ekonomi, działaczka ruchu ekonomicznego, interesowały ją: społeczne skutki industrializacji, partie i ruchy polityczne.
Leon Petrażycki (1837 ? 1931) ? prof. uniwersytetu petersburskiego



2.Socjologia międzywojenna
W okresie międzywojennym Florian Znaniecki wraca do Polski i osiada na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie organizuje studia socjologiczne. Jest twórca socjologii akademickiej w Polsce.
1920 r. powstaje Katedra Socjologii i Filozofii Kultury, która później przekształciła się w Instytut Socjologii.
1930 r. założył czasopismo ?Przegląd socjologii? ? redaktor naczelny Znaniecki, pisano w nim tylko o programie socjologicznym.
1932 r. zaczęto kształcić w Polsce magistrów socjologii i od tej pory socjologia uzyskała status dyscypliny uniwersyteckiej a Florian Znaniecki został uznany za twórcę socjologii akademickiej w Polsce.
Wychowankowie Znanieckiego: J. Chałasiński, J. Szczepański.
Florian Znaniecki wydał pierwsze podręczniki do socjologii:
?Socjologia wychowania? ? T.1 i T.2;
?Wstęp do socjologii?
Przetłumaczone zostały one na angielski, są to do dziś podstawowe podręczniki akademickie. Gdy wybuchła wojna w Polsce Florian Znaniecki wracał do Polski ze Stanów Zjednoczonych, zawrócił i osiadł w Stanach Zjednoczonych do śmierci.

Poza Poznaniem ośrodkami była również:
Warszawa
Ludwik Krzywiki, Stanisław Czarnecki, Grabski, Stanisław Ossowski, Rychliński, J.Chałasiński (uczeń Floriana Znanieckiego), Leon Petrażycki,
Lwów
Bolesław Pilat, Franciszek Bujak, Kulczyki, Bolesław Limanowski.
Kraków
K. Dobrowolski (etnograf socjologiczny, podejmował temat tradycyjnej kultury chłopskiej).

Instytuty powstałe w okresie międzywojennym:
Instytut Gospodarstwa Społecznego,
Instytut Spraw Społecznych
problematyka materialna, socjalna, zdrowie najniższych warstw społecznych. Kasprzycki koncentrował się na badaniach o tematyce zdrowotnej.
W Warszawie Instytut Kultury Wsi
Chałasiński, później przekształcony w Instytut Socjologii Wsi, wydawał roczniki socjologiczne wsi.

W czasie II wojny światowej socjologia była w konspiracji. Prowadzono studia socjologiczne, ale w 1944 r. został aresztowany podczas zajęć dr Władysław Okiński (uczeń Znanieckiego).

3.Socjologia powojenna.
Odrodzenie socjologii odbyło się bez wielu znanych socjologów m.in. Florian Znaniecki. Dzięki J. Chałasińskiemu i Szczepańskiemu na Uniwersytecie w Łodzi zaczęły funkcjonować od 1945 r. studia socjologiczne. Później zaczęły one jeszcze funkcjonować w Krakowie, Poznaniu, Warszawie, Wrocławiu nie zdążono jednak wypromować żadnego magistra do 1950 r., bo wyrzucano tą naukę z list przedmiotów akademickich. Władze uznały, że jest to nauka burżuazyjna. Na KUL- u bez przerwy można było studiować socjologię. W 1956 wróciła socjologia do kształcenia akademickiego. Uruchomiono studia socjologiczne w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KCPZPR (Komitet Centralny PZPR), kształciła socjologów dla aparatu władzy. W 1984 przekształcono Wyższą Szkołę Nauk społecznych w Akademię Nauk Społecznych. Badacze nauk społecznych (Florian Znaniecki) zajmowali się problematyką integracji i adaptacji Polaków przesiedlonych (napływowych w Lwowie i Wilnie).

Problemy wychowawcze podejmowali:
Józef Chałasiński
Kowalski
Poznań, podręcznik ?Socjologia wychowania?
Woskowski - socjologia wychowania
Szczepański
Sadaj
Winiarski - podjął tematykę osiedla mieszkaniowego

Społeczna rola socjologa powinna polegać na:
- diagnozuje
- dostarcza ekspertyw i przesłanek pewnych decyzji przez pokazywanie społecznych konsekwencji i alternatywnych wyborów;
- popularyzator wiedzy o społecznych wartościach
- pomoc społeczna, by ludzie potrafili zrozumieć samych siebie

Florian Znaniecki o wychowaniu ? ?we wszystkich czasach, u wszystkich ludów wychowanie polega na pewnych czynnościach spełnianych przez pewnych ludzi z zamiarem wywołania, zahamowania lub zmodyfikowania zaraz lub dalszej przyszłości pewnych czynności innych ludzi? Wychowanie jest zatem działalnością, dążącą do wywarcia wpływu na postępowanie ludzkie. Wszelka czynność, której przedmiotem jest człowiek, a zamiarem wpłynięcie na postępowanie tego człowieka, jest czynnością społeczną. Wychowanie jako działalność społeczna należy do tej samej dziedziny zjawisk, co np. życie towarzyskie, praca organizacyjna w stowarzyszeniach.

Wychowanie jest częścią wielkiej sfery życia kulturalnego, w której właściwym przedmiotem czynnych dążeń jest człowiek. Wychowanie, jest obszarem, na którym splatają się fakty społeczne z innymi faktami tj. mowa, religia, wiedza. Wychowanie dokonuje się w czynach społecznych, których przedmiotem jest wychowanek i które wywołują reakcje społeczne z jego strony. Zadaniem wychowania jest dostarczenie grupom społecznym członków przygotowanych do czynnego w nim udziału. Grupy społeczne narzucają działalności wychowawczej zadania, uzależnione od swych własnych potrzeb oraz organizują i kontrolują wpływy wychowawcze, którym podlegają ich przyszli członkowie.
Proces wychowawczy realizuje się w ramach unormowanego stosunku społecznego między wychowawcą a wychowankiem. Wynikiem zamierzonego procesu wychowawczego, wspólną rzeczą wychowawcy i wychowanka jest urobienie (częściowe lub całkowite) wychowanka na osobnika społecznego.
Elementy teorii wychowania Znanieckiego koncentrują się wokół 2 zagadnień:
- społecznych warunków wychowania:
* grupy, do których wychowanie przysposabia osobnika,
* środki, jakimi posługuje się w dobieraniu i przygotowywaniu nowych członków,
* potrzeby i dążenia zbiorowe, które warunkują stawiane nowym członkom wymagania.
- społecznego przebiegu procesu wychowania:
* środki i metody,
* środowisko, w którym przebiega.
* jak odbywa się proces wychowawczy.

Funkcją socjologii wychowania jest badanie obiektywnie i porównawczo tych wyróżnionych rodzajów systemów społecznych w różnych społeczeństwach przeszłych i obecnych na całym świecie.




2. Socjologia edukacji ? przedmiot, problemy, funkcje.

Socjologia wychowania i edukacji bada rzeczywistość społeczno ? wychowawczą w aspekcie teoretycznym, empirycznym i socjotechnicznym.
1. Przedmiot badań socjologii edukacji obejmują takie zagadnienia jak:
zbiorowości społeczne, zjawiska, procesy socjalizacyjne i wychowawcze decydujące o kształtowaniu się poszczególnych jednostek, grup, klas, warstw, kategorii zbiorowości etnicznych i terytorialnych
instytucje wychowawcze regulujące przebieg procesów resocjalizacyjnych, wychowawczych wpływające na strukturę, treści i formy, organizację czynności wychowawczych i społeczno ? kulturowych warunków wychowania oraz działalnością edukacyjną pośrednią lub bezpośrednią innych instytucji,
społeczno ? kulturowy przebieg procesów wychowania i zachowań , organizacji i dezorganizacji sprzyjającej bądź nie realizacji celów oraz zadań wychowania i edukacji, zmiany i przekształcenia zachodzące pod wpływem edukacji i działalności społeczno ? zawodowej.
poziomy efektywności i jakości funkcjonowania procesów wychowawczych i kulturowych w ramach mikro-, mezo- i makrosystemów wychowania w zakresie form wychowania naturalnego, bezpośredniego, pośredniego, formalnego i nieformalnego

SOCJOLOGIA EDUKACJI KUMULUJE W SOBIE 3 PODSTAWOWE DZIEDZINY:
Socjologia mikroedukacji ? zajmuje się głównie funkcjonowaniem grup naturalnych m.in. rodziny, grup rówieśniczych, kręgów społecznych, klik, gangów, grup nieformalnych.
Socjologia mezoedukacji ? dokonuje analizy funkcjonowania instytucji i systemów wychowawczych osiedla, gminy, społeczności wioskowej.
Socjologia makroedukacji ? zajmuje się systemami wychowania dotyczącymi państwa, narodu, klas i warstw społecznych, wychowania obywatelskiego.
2.Socjologia wychowania i edukacji kumuluje w sobie elementy:
praktyczne
świadoma działalność ludzi, wykorzystująca umiejętności i nawyki zdobyte w działaniach
teoretyczne
wiedza wyjaśniająca określoną dziedzinę zjawisk, pozostaje w związku z praktyką bo na jej podstawach jest formułowana

3.Socjologia wychowania spełnia określone funkcje:
poznawcza i teoretyczna
przekazywaniu społeczeństwu wiedzy, służy poznawaniu życia społecznego ludzi
umożliwia poznawanie mechanizmów, procesów i praw strukturalnych, rozwojowych,
wyjaśnianie opisywanych zjawisk i zależności
humanistyczna
wprowadzanie w system norm i wartości, określanie norm i zachowań grup i jednostek w rozwijaniu osobowości i kształtowaniu postaw i przekonań, stereotypów.
wychowawcza
kształtowanie wzorów i modeli zachowań społecznych, umożliwia świadome, celowe wykonywanie celów i zadań wychowawczych
diagnostyczna i prognostyczna
diagnoza - rozpoznanie określonego stanu rzeczy w celu usuwanie niepożądanych form struktur, polega na ocenie zjawisk. Na jej podstawie formułuje się optymalne rozwiązania.
społeczno ? pedagogiczna i socjotechniczna
społeczno ? pedagogiczna -wyjaśnianie sytuacji społeczno ? wychowawczych, wskazywaniem skutecznych metod i technik oddziaływania wychowawczego.
socjotechniczna - organizowanie i kierowanie procesami wychowawczymi w szkole, klasie, grupie koleżeńskiej, środowisku społecznym.
apologetyczna i demaskatorska
apologetyka ? wywyższanie kogoś, obrona czyichś interesów, ukazywanie czyichś interesów.
Zależy od tego, jakie orientacje, interesy, cele i zadania światopoglądowe i moralno ? etyczne propaguje i realizuje.
demaskatorska ? odwrotność, ujawnianie szkodliwego, negatywnego, dyskusyjnego zła. Kontrowersyjne, szkodliwe dla ukształtowania zachowań, ujawnia i uzasadnia sprzeczności. Wyszukiwanie pewnych mankamentów, uchybień, to, co szkodliwe dla rozwoju człowieka.
Funkcja apologetyczna i demaskatorska może dotyczyć zarówno czegoś jak i kogoś. Postawa apologetyczna jest częstsza.

4.Aktualne problemy socjologii wychowania i edukacji to:
1)Wychowanie jako zjawisko społeczne
2)Wychowanie a społeczeństwo
3)Wychowanie a problemy ludnościowe
4)Struktura społeczna szkoły
5)Ekologia wychowania
6)Stratyfikacja (różnicowanie) społeczna, a szkoła
7)Wychowanie, a procesy społeczne (współzawodnictwo, konflikty, akomodacja, asymilacja)
8)Uspołecznianie jako proces wychowania
9)Dewiacyjne zachowania w szkole
10)Dynamika grup w wychowaniu
11)Warunki kształtujące programy nauczania
12)Społeczność lokalna, a szkoła
13)Wychowanie w zakresie odpowiedzialności społecznej
14)Aktualne kontrowersje o wychowaniu
15)Wychowanie zdrowotne
16)Edukacja, a demokracja i polityka
17)Wychowanie do zmian i rozwoju
18)Wychowanie do przyszłości

3. Nowoczesne społeczeństwo ? nowoczesna osobowość społeczna.


1.w ujęciu idealno typowym społeczeństwo nowoczesne charakteryzuje się następująco:
Cechy organizacyjne:
wielka liczba członków
otwartość czyli wielorakie powiązania z innymi społeczeństwami
heterogeniczność czyli zróżnicowanie wewnętrzne (klasowe, warstwowe)
wysoki poziom urbanizacji ? podstawową organizacją przestrzenną jest miasto
Cechy osobowościowe jednostki:
orientacja na osiągnięcia indywidualne
wysoki poziom empatii i nonkonformizmu
przekonanie o możliwości zapanowania nad przyrodą
orientacja na teraźniejszość i przyszłość
nastawienie liberalne lub demokratyczne
odejście od wiary w przeznaczenie
Cechy społeczno ? kulturowe:
dominacja więzów rzeczowych czyli ludzie powiązani ze sobą interesami
struktura społeczna oparta na podziałach warstwowych
porządek społeczny oparty na kontrakcie
pozycja społeczna osiągana np. poprzez edukację
zachowania słabo skondensowane
działania zuniwersalizowane
wysoki poziom skolaryzacji i wykształcenia
wysokie kompetencje symboliczne
powszechne korzystanie z mechanizmów
kultura zdominowana przez profanum (świecka).
Cechy polityczne:
władza legalna usankcjonowana świecko
szeroki udział w instytucjach przedstawicielskich
brak tendencji endogamicznych w elitach władzy (więcej opcji politycznych)
pluralizm instytucji politycznych
Cechy techniczno-ekonomiczne:
nieantarkiczność (kraje trzeciego świata oparte tylko na własnej produkcji, gospodarce ? kraje autarkiczne)
skomplikowane technologie, złożony podział pracy, wysoki poziom produkcji w przeliczeniu na 1 mieszkańca
gospodarka zdominowana przez przemysły innowacyjne (informatyka, elektronika)
wyspecjalizowane usługi
korporacje międzynarodowe
Nowoczesna osobowość społ., to wzorzec człowieka racjonalnego, należy go upowszechnić i ma on przynieść rezultaty (zachodnia Europa).

NOWOCZESNA OSOBOWOŚĆ SPOŁECZNA ? WZORZEC CZŁOWIEKA RACJONALNEGO OPRACOWANY NA PRZEŁOMIE LAT 60/70 W KRAJACH ZACHODNICH
Państwa centrum ? państwa zachodniej Europy i USA
Państwa peryferyjne
Państwa półperyferyjne ? Polska

2.Podstawowe cechy:
rozbudowana potrzeba osiągania i wyczynu
charakteryzuje ludzi silnie motywowanych do realizacji potrzeb:
stała skłonność do podejmowania ryzyka przy jednoczesnej świadomości jego konsekwencji
predyspozycje do innowacji
umiejętność analitycznej oceny przedsiębranych działań zakończonych zarówno porażką jak i sukcesem
pełna mobilizacja wewnętrzna w warunkach współzawodnictwa, zapewniająca uzyskiwanie bardzo dobrych wyników, przy czym sukces dynamizuje działania jednostek
Konstytuuje się człowieka, którego można nazwać HOMO HUBRIS ? pochodzi z języka greckiego. Pierwotnie oznacza nieposkromioną pychę i pragnienie wywyższania się, która wywoływała gniew bogów. Obecnie pojęcie to odnosi się do siły tkwiące w człowieku, które zmuszają do działań prowadzących do dowartościowania siebie, samodoskonalenia, osiągania coraz wyższych pozycji i stanowisk, akceptowania zmian i innowacji. Zaspokojenie tych dążeń dowartościowania siebie rodzi satysfakcję i wywołuje dumę, zwiększa poczucie osobistego bezpieczeństwa, scala indywidualną osobowość, pozwala optymistycznie patrzeć na świat, nadaje sens życiu. Te motywacje hubrystyczne stają się stymulatorem procesów modernistycznych jak i regulatorem rozwoju. Z potrzebą osiągnięć i wyczynów i motywacją hubrystyczną są związane motywacje kratos (krytyczne). Oznaczają dążenie do osiągnięcia coraz wyższych pozycji i stanowisk w układach władzy i kierowania.
Wielu współczesnych badaczy i organizatorów zaangażowanych w procesy modernizacyjne twierdzi, że bez pojawienia się jednostek o nowoczesnej, hubrystyczne postawie, niemożliwe jest powodzenie zaprojektowanych przekształceń, czyli reform. Są oni zdolni do aktów transgresji (stałego poszerzania własnych możliwości, przesuwania granic poznania, przełamywania barier, powoływania nowych instytucji i organizacji). Są to osoby egoistyczne( wykorzystuje ludzi do osiągania swoich celów) oraz herostratesowe ( działanie haniebne, dokonuje się ich w ważnych momentach dla społeczeństwa ? zaangażowane w przestępczość gospodarczą czarny rynek, ciemny rynek, szara strefa). .
wysoki poziom empatii
zdolności empatyczne (postrzeganie i rozumienie uczuć) ? syndrom emocjonalno ? poznawczy i wyraża się w gotowości do współpracy z innymi ludźmi, w zdolności do wczuwania się w nowoczesne role pełnione przez jednostki odniesienia, stany empatyczne w procesach modernizacji, zmuszają jednostkę do podejmowania nowych ról i wczuwania się w nie tzn. do zachowań nierutynowych, elastycznego reagowania i rozbudowywania własnej wyobraźni.
nonkonformizm
postawa nonkonformistyczna ? sprzyja zachowaniom o charakterze nie konwencjonalnym, cechuje ludzi o zredukowanej potrzebie uległości wobec ludzi, doznawana i opieki, ograniczonej potrzebie afiliacji (przynależności). Nonkonformista może być dysfunkcjonalny wobec organizowanych procesów zmian i modernizacji.
Według Znanieckiego konformiści to ludzie normalni, nonkonformiści ( ) to ludzie nadnormalni, a nonkonformiści (-) to ludzie podnormalni.
Dewiacja może być negatywna i pozytywna.

W 1984 r. INKELES i SMITH powiedzieli, że nowoczesna osobowość społeczna ma być wzbogacona o następujące cechy (nowoczesna osobowość społeczna charakteryzuje się):
- otwartość na nowe doświadczenia
- gotowość do świadomej akceptacji i zmiany
- zdolność zbierania informacji o faktach
- umiejętność wykorzystywania wiedzy w podejmowanych działaniach
- umiejętność planowania zarówno w sprawach osobistych, rodzinnych jak i publicznych
- skłonność do kalkulacji wynikająca z przekonania, że świat człowieka jest policzalny, a wiele zjawisk można z powodzeniem przewidzieć;
- wysoka ocena umiejętności technicznych, ułatwiających korzystanie z nowych urządzeń
- rozumienie logiki procesów produkcyjnych i zasad podejmowania decyzji
- wysokie aspiracje oświatowe i zawodowe
- świadomość godności innych i szacunku dla niej
- uniwersalizm i optymizm w postępowaniu;


4. Socjalizacja: cechy, zasady, stadia, odmiany, efektywność, słabe ogniwa socjalizacji, teorie socjalizacji.

1.
SOCJALIZACJA wg J. Szczepańskiego: proces przekształcenia biologicznego organizmu noworodka w aktywnego uczestnika życia społecznego i kulturalnego.
SOCJALIZACJA wg N. Goodmann: nieprawny proces interakcji, który pozwala jednostce rozwinąć tożsamość, przekonania i wiele umiejętności niezbędnych do aktywnego udziału w społeczeństwie.
SOCJALIZACJA wg R. Woźniak: proces uczenia się społecznego dzięki któremu jednostka, zwykle dziecko, zaczyna poznawać i realizować system wartości, postawy, strukturę przekonań pochodzących od dominujących instytucji i reprezentantów społeczeństwa, a także identyfikować się z nimi.
SOCJALIZACJA wg T. Parson: wyrobienie w jednostce obowiązku i umiejętności koniecznych w przyszłym pełnieniu ról dorosłych.
W poczuciu obowiązku wyróżnia się 2 składniki:
wdrożenie do panującego w danym społeczeństwie systemu wartości
przystosowanie do pełnienia określonej roli w społeczeństwie

2. Poglądy w systemie interakcjonizmu w socjologii:
Socjalizacja to proces stawania się człowiekiem poprzez wchodzenie w interakcje z innymi ludźmi w różnych kontekstach społecznych i kulturowych.
Przykłady izolacji:
dwie dziewczynki wychowywane z wilkami 4 lata po socjalizacji zmarły, musiały nauczyć się m.in. pionizacji ciała ? izolacja częściowa
Anna ze strychu ? dziadek zamknął ją na strychu, jedzenie podawał przez otwór w drzwiach, nie umiała mówić ? izolacja całościowa
Izabela ? jej matka była głuchoniema ? izolacja częściowa
Wniosek: podstawowe relacje ludzkie są w znacznym stopniu wyuczone, wyposażenie genetyczne nie gwarantuje jej rozwoju.
Interakcje, które wpływają na rozwój umiejętności umożliwiających nam uczestnictwo w społeczeństwie nazywamy socjalizacją.
Przynosimy na świat dziedzictwo genetyczne, fizjologię człowieka, możliwości poznawcze, skłonności emocjonalne i potrzeby ? jedzenia, bycia z innymi, sexu, ale to, w jaki sposób dziedziczenie się ujawni jest rezultatem naszych interakcji z innymi ludźmi w kontekstach społecznych i kulturowych.

3.Społeczeństwo a socjalizacja
Interakcje ? stawanie się człowiekiem.
Człowieka trzeba przygotować do życia w społeczeństwie. Socjologia interesuje się doświadczeniami socjalizacji całej populacji.

Wspólne cechy, umiejętności w jakie musi być wyposażona jednostka:
Zdobycie motywów
Motywacje pchają do zdobycia określonej pozycji, odgrywania istotnych ról. Każdy z nas musi chcieć pełnić rolę:
pracownika,
obywatela
matki, ojca,
przyjaciela
jeżeli społeczeństwo ma trwać dalej.
W dużych, złożonych społeczeństwach występują dość duże alienacje, zniechęcenia, niezadowolenia. Jeśli jest zbyt duża liczba osób ?niezadowolonych? przestają oni wykonywać swoje role, istnieje zagrożenie, że społeczeństwo może się rozpaść. Jeżeli ośrodki decyzyjne nie podejmą działań, żeby uchronić społeczeństwo przed rozpadem, nastąpi zmiana społeczna.
Charakter kulturowy
Każdy z nas musi w jakimś zakresie podzielać wraz z innymi wspólne wartości, przekonania, uznawać te same normy instytucjonalne, bo nie doszlibyśmy do porozumienia i podzielili na odmienne subkultury. A w społeczeństwie złożonym ze zbyt wielu różniących się subkultur, łatwiej dochodzi do konfliktów i napięć, bo ludzie mają odmienne poglądy na to co dobre, a co złe, co powinno, a nie powinno się robić. Toteż każdym z nas do pewnego stopnia powinny kierować wspólne symbole kulturowe (dyrektywy kulturowe). Dzięki nim może dochodzić do interakcji na podstawie wspólnie wyznawanych przekonań , założeń moralnych i przestrzegania norm.
Zdolność patrzenia na siebie jak na odrębny podmiot inaczej koncepcja własnego siebie ? własnego ja.
Gdybyśmy nie mieli własnego ja nasze działanie nie byłoby spójne ani logiczne. Osoby nie mające wyobraźni o sobie nawet jeśli przestrzegają norm sprawiają wrażenie zmiennych i dziwacznych. W dzieciach należy kształtować sytuacyjne wyobrażenia o sobie tzn. wyobrażam siebie w różnych sytuacjach. Posiadanie koncepcji własnego ja to potężna siła w ludzkich interakcjach, która nadaje naszym zachowaniom kierunek oraz strukturę ułatwiającą innym kontakt z nami.
Człowiek musi znać swoją wartość, stawiać i osiągać cele, potrafić porównać się na tle innych, wpływ ma na to jaźń subiektywna i odzwierciedlona.
J. Mead to moje ?ja?, mój obraz wewnętrzny, kompas, który steruje moim zachowaniem. Oprócz koncepcji własnego ?ja? ważne jest także sytuacyjne wyobrażenie o sobie (widzimy siebie w różnych sytuacjach trochę inaczej). Jedno i drugie jest ważne, to potężne siły motywacyjne w ludzkich interakcjach, która nadaje naszym zachowaniom kierunek ora strukturę ułatwiającą innym kontakt z nami.
Zestaw umiejętności związanych z wykonywaniem ról.
Musimy umieć tworzyć role dla siebie oraz za pomocą odpowiednio zharmonizowanych gestów umacniać graną przez siebie rolę.
Goffnamm: umiejętność poruszania się między sceną, a kulisami ? koncepcja dramaturgii. Odgrywamy różne role:
role dobrze wykonywane ? scena
role gorzej wykonane ? kulisy
Ważne by w życiu codziennym częściej być na scenie niż za kulisami.
Goffmann badał interakcje życia codziennego. Za kulisami jest więcej dozwolone niż na scenie. Za kulisami można: spać, nosić inny ubiór, pić alkohol, używanie wulgaryzmów. Na scenie musimy umieć: umacniać tę rolę, ujmować w ramy i kategoryzować ludzi i sytuacje, stosować wiele metod środowiskowych (potocznych) umożliwiających wzajemne porozumiewanie się w relacjach z innymi osobami ? bez tych umiejętności nie umielibyśmy wchodzić w interakcje.
Emocje ? kształtowanie uczuć wyższych.
Na świat przynosimy ze sobą na świat takie emocje jak: gniew, poczucie szczęścia, smutek, strach, zdziwienie ? są to emocje wrodzone. Są one przetwarzane w wiele nowych emocji. Ludzie w procesie socjalizacji przetwarzają w sobie wiele stanów emocjonalnych, dlatego tyle istnieje emocji i uczuć, które ułatwiają znacznie przebieg interakcji. Potrafimy okazywać i odczytywać wiele różnych sytuacji, umiemy sygnalizować nasze nastroje i zamiary, a inni potrafią w odpowiedni sposób nam na to odpowiadać. Bogactwo uczuć ? przetwarzanie uczuć niższych w uczucia wyższe (intelekt, emocje, objawowe, kulturowe) ? szczęście, wdzięczność, nadzieja, tęsknota, zdziwienie, miłość, zadowolenie. Negatywne ? pogarda, zemsta, groza, zawiść, gorycz, wściekłość. Każdy z nas musi posiadać te zdolności na co najmniej minimalnym poziomie, bo inaczej społeczeństwo nie mogłoby istnieć. Cechy i zdolności pomagają nam nie tylko zrozumieć siebie ale także funkcjonować społeczeństwie.

4.Proces socjalizacji.
Każdy człowiek się rodzi naturą narcystyczną (żąda wielu rzeczy i chce je natychmiast mieć inaczej płacze i krzyczy). W procesie socjalizacji trzeba przyskromić tę naturę narcystyczną. Proces socjalizacji rozpoczyna się natychmiast po urodzeniu dziecka. Wchodzi ono w interakcje z innymi ludźmi, uczy się radzić z pielęgniarkami, rodzicami itd. Tak rozpoczyna się proces interakcji, który przebiegać będzie przez całe życie.
Zasady socjalizacji:
Wczesna socjalizacja ma wpływ większy na formowanie się ludzkich cech niż socjalizacja późniejsza. Ponieważ dziecko nie ma żadnych doświadczeń w zakresie interakcji społecznych, ani ukształtowanego sposobu grania ról, koncepcji własnego ja, ani uczuć, które pomogłyby mu w pierwszych kontaktach społecznych, dlatego te pierwsze kontakty mają ogromny wpływ na rozwój naszych podstawowych dyspozycji i umiejętności. Dziecko nie jest czyste jak to uważał J. Locke (potrzeba przynależności, emocje, popędy) Dziecko uczy się odczytywać gesty, które wykorzystuje do przekazania informacji. Powstaje jego pierwszy obraz w rodzinie. Społecznym zwierciadłem dla dziecka są rodzice. Zaczyna się kanalizować się energia, która przechodzi później w aspiracje.
Interakcje z osobami ważnymi (związek emocjonalny) ma na nas o wiele większy wpływ, niż kontakty z pozostałymi ludźmi. Osoby ważne to takie z którymi nawiązujemy związek emocjonalny (w pierwszym okresie są to rodzice i najbliżsi członkowie rodziny). Przejmujemy punkt widzenia rodziców i innych członków rodziny i styl odgrywania ról oraz prezentowanie siebie innym. Dziecko uczy się panować nad okazywaniem emocji.
Metoda dramaturgii ? sceny rodzinne, szkolne w postaci zabawy. Nauczyciele odgrywają najważniejszą funkcję w szkole podstawowej, później znaczącymi osobami są rówieśnicy, mąż, żona, dzieci, pracodawca, niektóre osoby z mas mediów, ale nikt z nich nie ma takiego wpływu na jednostkę, jak osoby, które były pierwszymi osobami znaczącymi.
Interakcja w grupach pierwotnych tzn. w których ludzie znają się nawzajem, a ich stosunki są bliskie i intymne, jest znacznie większa i ważniejsza w kształtowaniu osobowości niż w grupach wtórnych, w których interakcje są bardziej formalne, mniej intymne.
Długotrwałe związki z innymi ludźmi mają większy wpływ na naszą osobowość niż związki krótkotrwałe i przypadkowe.
Co ma wpływ na naszą osobowość (co jest najważniejsze):
wczesna socjalizacja
interakcje w grupach pierwotnych
interakcje w długotrwałych związkach.
W wieku młodzieńczym wykrystalizowują się pierwsze cechy socjalizacji: styl kierowania ról, skłania się ku pewnym przekonaniom, ma świadomość istnienia norm. Umiejętności te nie są jeszcze jednak zbyt dobrze wykrystalizowane. Zmiany dokonują się stopniowo, czasami prawie niedostrzegalnie. Zmian można dokonać w obrębie zmian kulturowych i przekonań. Za pomocą treningu można zmienić skłonności emocjonalne i styl wykonywania ról, można stać się trochę innym człowiekiem. Musi jednostka chcieć się zmienić, stać się trochę innym. Żeby zmienić koncepcję własnego ja i motywację to czeka go droga żmudna i daleka, bo nie można wyeliminować za pomocą treningu tkwiących głęboko w nas uczuć odnoszących się do samego siebie i motywacji. Obecnie my (studenci) posiadamy pewien zarys cech socjalizacji, są one wykrystalizowane i następuje ich utrwalanie. Mamy stabilną koncepcję własnego ?ja?, styl odgrywania ról, kierujemy się określoną wartością hierarchią, skłaniamy się ku jakimś przekonaniom, mamy świadomość istnienia norm, pojawią się również osoby znaczące dla nas, jednak one muszą zaakceptować nas takimi, jacy jesteśmy. Zmiana tego, co mamy ukształtowane po młodości następują bardzo rzadko i wręcz niedostrzegalnie. Ulec zmianie może najbardziej: styl wykonywania ról, dyrektywy kulturowe. Trochę zmieni się nasze wyobrażenie o sobie ? zależy to od sukcesów oraz od tego czy kontakty z innymi ludźmi są dla nas źródłem satysfakcji czy też nie. W miarę upływu lat mogą zmienić się trochę nasze motywacje i skłonności emocjonalne, jednak dość nieznacznie. Dopiero w miarę utraty sił fizycznych zaczynają się zmieniać motywacje, ale nawet wtedy utrzymują się pragnienia i motywacje. Lepiej dla utrzymania porządku społecznego jest, że osobowość nie poddaje się tak łatwo zmianom. Gdyby ludzie mogli łatwo zmieniać pragnienia i motywacje, kontakt z nimi byłby znacznie utrudniony ? niespójne działanie. Możliwości zmian, a nawet doskonalenie swoich umiejętności wykonywania ról ułatwia ludziom interakcje i współdziałanie. Przyswajanie nowych dyrektyw kulturowych także ułatwia interakcje, dostosowanie się do istniejącego nowego porządku społecznego. Sprawniejsze kontrolowanie swoich emocji ułatwia dalszą kooperację i dostosowywanie się.
?Przemysł?, który przyczynia się do zmiany człowieka to m.in. psychologia kliniczna, terapia grupowa, socjoterapia.

5.Model E. Eriksona.
Erikson uważał, że socjalizacja jest procesem, który dokonuje się przez całe życie. Składa się on z 8 etapów z których każdy zawiera określony wymóg. Jeśli każdy z tych wymogów zostanie zrealizowany, to przyspieszy rozwój ego i wzmacnia poczucie tożsamości (pozytywne i spójne nastawienia wobec siebie w ciągu całego życia). Jeśli nie zostanie zrealizowany wymóg, wówczas zniszczy rozwój ego i poczucie tożsamości.

Etap I zaufanie ?brak zaufania
Wymóg poczucia zaufania w opozycji do jego braku, tzn. jeśli niemowlę otrzymuje miłość i opiekę, rozwinie się w nim poczucie zaufania do innych ludzi, a jeśli tego nie dostaje, bądź otrzymuje w sposób niekonsekwentny, wówczas w reakcjach dziecka zaczyna dominować nieufność.
Etap II, (3 r. ż.) autonomia ? niepewność, poczucie wstydu
Wymóg autonomii w opozycji do niepewności i poczucia wstydu, tzn.jeśli dziecko odnosi sukcesy w uczeniu się, wówczas rozwija w sobie poczucie autonomii, wyrabia samokontrolę i samodzielność. Jeżeli ponosi klęski w wielu podejmowanych próbach opanowania jakiejś umiejętności, wówczas rodzi się w nim niewiara w siebie, poczucie wstydu i niepewności.
Etap III (4 r. ż. ? 6 r. ż.) inicjatywa ? poczucie winy
Wymóg inicjatywy w opozycji do poczucia winy, tzn.jeśli dziecko potrafi cieszyć się z sukcesów w poznawaniu swego otoczenia oraz nawiązywania pozytywnych kontaktów z rówieśnikami, wówczas rodzi się w nim poczucie inicjatywy, wiara w siebie, duma. Jeśli nie osiąga sukcesów, wówczas doznaje poczucia klęski, winy, wstydu.
Etap IV (6 r. ż.? 13 r. ż.) chec dzialania ? poczucie nizszosci
Wymóg pilności, poczucia fachowości i chęci działania w opozycji do poczucia niższości, tzn. jeśli dziecko dobrze sobie radzi w grupach i organizacjach poza rodzinnych (szkoła), wówczas nabiera poczucia fachowości, pilności. Jeśli nie odnosi sukcesów, wówczas wytwarza w sobie kompleks niższości.
Etap V (13 r. ż. ? 17 r. ż.) ? dojrzewanie ? formowanie poczucia tożsamości ? zaburzenie tozsamosci
Wymóg formowania poczucia tożsamości w opozycji jego zaburzeń, tzn. jeśli nastolatek potrafi nawiązywać więzi z innymi i odnosić sukcesy, a tym samym widzi siebie jako określoną osobę posiadającą konkretne cechy i umiejętności wówczas utrwala w sobie silne poczucie tożsamości. Jeśli kontakty z innymi i osiągnięcia są sporadyczne i zdominowane przez niepowodzenia, wówczas poczucie tożsamości nastolatka, czyli świadomości tego, kim jest, cechuje duża niestabilność i chaotyczność.
Etap VI (18 r. ż. ? 35 r. ż.) ? wiek młodzieńczy- dojrzałość do intymności ? poczucie izolacji
Wymóg dojrzałości do intymności w opozycji do poczucia izolacji, tzn. jeśli młody człowiek potrafi nawiązać stabilne i pozytywne związki uczuciowe, wówczas posiada tę umiejętność. Jeśli nie potrafi nawiązać stabilnych i pozytywnych związków uczuciowych to pojawia się bolesne poczucie samotności oraz izolacji.
Etap VII, (36 r. ż. ? 65 r. ż.) ? dojrzały wiek, dorosły człowiek ? bycie produktywnym ? koncentracja na sobie i stagnacja
Wymóg bycia twórczym i produktywnym w opozycji do koncentracji na sobie i stagnacji, tzn. jeśli człowiek jest aktywny i odnosi sukcesy w rodzinie, pracy, we własnym środowisku, wówczas ma poczucie bycia twórczym i aktywnym, przekonanie, że robi coś dla innych ludzi. Jeśli w tych sferach ma problemy i ponosi klęski, wówczas pojawia się koncentracja na problemach osobistych albo poczucie stagnacji.
Etap VIII, 65 r. ż. ? 75 r. ż..- wiek podeszły, 75 r. ż. ? starość, 90 r. ż. - sędziwy - poczucie integralności - rozpacz
Wymóg poczucia integralności w opozycji do rozpaczy, tzn. jeśli starsi ludzie patrzą wstecz odnajdują w swoim życiu ciągłość i sens, wówczas mają poczucie integralności. Jeśli nie potrafili wyjść poza krąg zainteresowań własną osobą i nie zrobili nic dla innych, wówczas w miarę zbliżania się do końca życia ogarnia ich coraz większa rozpacz.

Poziomy socjalizacji
Socjalizacja to proces oddziaływania społeczeństwa na jednostkę oraz wchodzenie jednostki do społeczeństwa. Wchodzenie jednostki do społeczeństwa odbywa się na kilku poziomach:
I poziom- ogólny
Polega na zdobyciu tych kompetencji i umiejętności, które niezbędne są dla społecznej egzystencji, a więc jest to swoiste minimum kulturowe.
Należy tu:
umiejętność porozumiewania się,
podstawowe moralne wymogi współżycia zabraniające naruszania cudzego dobra, żądające poszanowania dobra naszego
tolerancja wobec czyjejś odmienności.
II poziom (niższy)
Socjalizacja oznacza wejście do konkretnej kultury, więc przyswojenie podzielonej w jej ramach swoistych idei, przekonań, reguł, norm, wartości, symboli np. kultury polskiej, - opanowanie języka polskiego, gustu, wiedza o narodowych tradycjach.
III poziom (najniższy poziom)
Socjalizacja oznacza opanowanie konkretnych ról społecznych związanych z określonymi pozycjami, do których jednostka aspiruje np. socjalizacja do ról zawodowych, rodzinnych - ojca, matki, męża, żony, politycznych.
Socjalizacja jest procesem złożonym. Złożoność tego procesu wynika z ?równoczesności lekcji?, jakie jednostka musi opanować - obejmuje wiele pozycji społecznych i wchodzi naraz do wielu ról. W ciągu życia zmienia zajmowane pozycje: przynależności grupowe. Oznacza to, że musi zarzucić stare normy i opanować nowe role, np. jednostka staje się dorosłym i wtedy znikają wzory dziecka.
Socjalizacja musi objąć wiele kultur. Jest to proces w pewnym sensie dwufazowy kształtowania ludzi przez kulturę

Fazy socjalizacji:
I ? internalizacja
Czyli kultura, jej wyselekcjonowane elementy oddziałują bezpośrednio na osobowość ludzi, zostają przez jednostki przyswojone ? ulegają internalizacji, przekształcają się wtedy w prywatne, indywidualne przekonania, poglądy, motywacje, aspiracje, predyspozycje, kanony obyczajowe.
II - eksternalizacja
Czyli przejawianie się zinternalizowanych w osobowości wartości kulturowych, w działaniach i eksternalizacja.

6.Odmiany socjalizacji:
Socjalizacja początkowa (pierwotna)
Dokonuje się w rodzinie a następnie w innych grupach np. sąsiedzkich, rówieśniczych. Jednostka po raz pierwszy zostaje wprowadzona w świat wzorów, reguł. Uczy się społecznego współżycia. Zyskuje świadomość, że nie jest sama i musi liczyć się z innymi.
Socjalizacja permanentna
Uczymy się nowych ról. Pierw w swerze pracy, gdy się uczymy by przygotować się do zawodu i swoich ról. Znajduje się tu edukacja szkolna, edukacja uczelniana (przygotowanie do zawodu). Ciągłe doskonalenie kwalifikacji lub zdobycie nowych gdy następuje zmiana pracy.

Powody:
częste zmiany miejsc pracy i rodzaju zatrudnienia
ogromne przyspieszanie zmian technologicznych, nabycie nowych kompetencji nawet w tym samym zawodzie.
Należy uczyć się nowych zachowań, np. po wyjściu za mąż uczymy się roli zony, potem matki itd. Przechodząc z jednej kategorii wiekowej do drugiej uczymy się nowych wzorów, sposobów na życie. Jest to naturalne przejście z jednego okresu rozwojowego do drugiego.
Rytuały przejścia ? zbiorowe ceremonie symbolizujące koniec jednej fazy życia i początek następnej. Towarzyszą nam przez całe życie
Sytuacje wymagające nowych umiejętności, przystosowania ze względu na inne sytuacje np.
śmierć bliskiej osoby,
rozwód, separacja
przeprowadzki, emigracja
W tym wypadku mówimy też o resocjalizacji, gdyż uczymy się życia w nowej kulturze. Mówi się o tym, że jest to akulturacja ? wchodzenie w inną kulturę.
praca zawodowa
Wysyłanie przez korporacje pracowników do innych krajów. Osoby takie biorą udział w specjalnych kursach przygotowujących ich do spotkania z nową kulturą. Takie same kursy przechodzą dyplomaci.
globalizacja kultury
Zdarza się, że kultura przychodzi do innego społeczeństwa, np.łączy się z amerykanizacją, magdonalizacja
Socjalizacja polityczna
Ważny obszar gdzie toczą się ważne procesy socjalizacji politycznej - wdrażanie się do przebywania w pewnej kulturze politycznej, przyswajanie reguł gry obowiązujących w sferze polityki, roli czynnego politycznie obywatela - uczymy się tej roli jeden raz w życiu. W społeczeństwach, w których dokonują się zmiany, reformy roli tej uczymy się od nowa ? jest to socjalizacja do nowego. Trzeba wiedzieć jak troszczyć się o własny interes, sprawy polityczne, jak interweniować, po co głosować, jakie ma się powinności wobec kraju, do kogo pisać pozycje gdzie protestować.
Socjalizacja antycypująca
Jej odmiana to snobizm. To taka sytuacja, gdy ktoś nie będąc członkiem grupy, nie mając danej pozycji identyfikuje się z nią subiektywnie na tyle silnie, że pragnie już z góry upodobnić się do członków tej grupy lub osób zajmujących tą pozycję. Liczy, że przyniesie mu to łatwiejszy akces lub akceptację. Ta grupa zaczyna kształtować jego osobowość ? mimo, że jeszcze do niej nie należy, ulega socjalizacji antycypując przyszłą przynależność. Często stosuje się powierzchowne elementy kultury, np. sposób ubierania, mówienia, formy rekreacji, upodobania artystyczne. Często dochodzi do przejęcia wzorów w ich skrajnej postaci, przerysowanie reguł w myśl powiedzenia: ?bardziej papiescy niż sam papież? wtedy efekt może być odwrotny niż zamierzony i doprowadzić do odrzucenia tych jednostek przez grupy, do których tak aspiruje.
Socjalizacja odwrotna
Przebieg w przeciwnym kierunku niż normalnie. Najczęściej starsi wobec młodszych.
Okoliczności zmiany, kiedy to młodzi socjalizują starszych:
zmiany społeczne i kulturowe
zmiany społeczne i kulturowe dokonują się bardzo szybko i młode pokolenie bardziej chłonne na nowości może szybciej zostać wdrożone i w bardziej naturalny sposób do nowych stylów i sposobów życia, zwyczajów, obyczajów, niż pokolenie starsze
nowe prądy kulturowe
Nowe prądy kulturowe są niesione poza osobistymi oddziaływaniami socjalizacyjnymi przez środki masowego przekazu i docierają do młodego pokolenia z pominięciem, a nawet wbrew rodziców czy wychowawców. Młodzi ludzie mogą starać się przekonać do nowości bardziej tradycyjnie nastawionych starszych ? starszy ulega presji socjalizacyjnej młodszych.
Wdrożenie do ról dewiacyjnych czy przestępczych
Ludzie uczą się wzorów, norm, wartości kontrkulturowych sprzecznych z dominującymi w społeczeństwie. Żeby zostać przestępcą trzeba przyswoić sobie szczególne wartości i zawiesić ogólnie obowiązujące, zabić w sobie odruch współczucia do czyichś spraw i cierpień, wyrobić pogardę dla innych i ich dobra, zanegować nienaruszalność czyjegoś życia i zdrowia, nauczyć się stylu życia, norm, wzorów działania, sposobów mówienia, jakie obowiązują w świecie przestępczym.
Kontrsocjalizacja dokonuje się w środowisku przestępczym w sposób spontaniczny, przez naśladowanie tych, którzy cieszą się prestiżem i sławą, stanowią dla nowych adeptów życiowe ideały.

7.Funkcje procesu socjalizacji:
Mechanizm transmisji kultury
Wiąże się z kulturową tradycją i dorobkiem, który przenosi się z pokolenia na pokolenie. Może ulegać kumulacji i bogacenia się tylko dzięki temu, że wcześniejsze pokolenie może ulegać kumulacji i bogaceniu się tylko dzięki temu, że wcześniejsze pokolenie przekazuje idee, wzory późniejszym pokoleniom, a te je przyswajają i stosują. Główny trzon kultury, do którego każde pokolenie coś dodaje, coś ujmuje, modyfikuje trwa mimo ciągłej wymianie tych, którzy kulturowe imperatywy internalizują i realizują. Gdyby nie proces socjalizacji każde pokolenie musiałoby zaczynać od nowa ? następuje kumulacja wiedzy w procesie socjalizacji.
Działania ludzi odpowiadały społecznym oczekiwaniom
Wspólnie wyznaczone przez społeczność ideały, wartości i normy. Sam fakt, że kulturowe nakazy i zakazy są dla zbiorowości wspólne, niezależnie, jaka byłaby ich treść, zapewne te działania kulturowe będą przewidywalne, kontakty i interakcje będą przebiegać bez zakłóceń. Wytworzy się pewien kodeks ładu i porządku społecznego.

8.Efekty procesu socjalizacji:
Najlepsza socjalizacja to taka sytuacja, która polega na tym, aby ludzie w maksymalnym stopniu internalizowali wzory swojej kultury. Ludzie sami muszą chcieć postępować tak jak wymaga kultura, z własnej woli, niejako automatycznie spełniać społeczne oczekiwania. Kultura jest ich drugą naturą. Jest to optymalna sytuacja, ponieważ ludzie postępują tak, jak społeczeństwo wymaga, nie przychodzi im do głowy, że można byłoby postąpić inaczej. Jeżeli reguły na stałe zostały wbudowane w osobowość jednostki i wtedy mówimy, że socjalizacja odniosła pełny sukces. Zdarza się to bardzo rzadko. Nastąpiła u niego socjalizacja autonomiczna. D. Wrong określił to jako: ?Przesocjalizowana wizja człowieka?. Jest to spontaniczny, bezkompromisowy konformizm. Imperatyw kulturowe zinternalizowane mogą dotyczyć wąskich imperatyw kulturowych, nie obejmuje szerszych.
Sytuacja, w której ludzie nie mają ochoty stosować się do wymagań normatywnych, ale mimo to działają zgodnie z nimi, np. studenci nie lubią wstawać rano, ale sale wykładowe nie są puste. Taka socjalizacja doprowadziła jednostkę do wpojenia poczucia obowiązku. Działa wewnętrzna kontrola, która sprawia, że jeżeli nie wywiążemy się z obowiązków doznamy nieprzyjemnych uczuć, będzie towarzyszy nam poczucie winy lub wstydu, któremu towarzyszy poczucie, co by powiedzieli inni ważni dla mnie ludzie, jeżeli nie spełnię obowiązku. Gdy wywiążę się z obowiązku mam wyraźną satysfakcję i jestem z siebie dumna. Taki efekt socjalizacji jest bardzo zadowalający, bo doprowadza do pożądanych kulturowo działań, choć nie towarzyszy temu pełna akceptacja zachowań.
Ludzie nie chcą działać tak jak powinni, nie czują obowiązku, ale realizują nakazy i zakazy kulturowe, bo boją się sankcji. Socjalizacja nie wpoiła akceptacji reguł, poczucia obowiązku, wytworzyła ogólną świadomość, że działamy wokół innych i ci inni mogą nas ukarać, jeśli nie spełnimy ich oczekiwań. Obawa jednak przed sankcjami jest warunkowa i zrelatywizowana.
Może uniknąć sankcji, gdy:
mam wystarczające zasoby chroniące przed sankcją lub zmniejszające jej dolegliwości.
obawa przed sankcjami występuje do czasu kiedy są one realistycznie, skutecznie egzekwowane ? występuje to gdy pojawia się poczucie bezkarności.
Kompletna klęska socjalizacji pojawia się gdy ludzie nie tylko nie chcą postępować zgodnie z kulturowymi normami ale i nie traktują tego jako obowiązku, przestają bać się społecznych sankcji. W każdym społeczeństwie istnieją takie osoby, które wymknęły się, dla których dewiacja negatywna, skrajna staje się normalnym systemem życia.

9.Słabe ogniwa procesu socjalizacji (źródła niepowodzen)
Zmiany społeczne
Stan anomii, dezorganizacji, chaosu kultury. Moc oddziaływania kultury jest osłabiona, anomia może doprowadzić wtedy do działań przestępczych.
Rodzina utraciła swoją skuteczność
Kryzys szkoły
Ogranicza się do przekazu wiadomości, a zaniedbuje się kształtowanie charakteru, postaw moralnych
Słabnąca socjalizacja Kościoła
Pomnożenie liczby grup i środowisk kontrkultorowych
Osobowość
Szukanie źródeł zachowań dewiacyjnych, wrodzone skłoności aspołeczne
Kontrola społeczna formalne i nieformalne
Mogą działać nieskutecznie
Pewien margines tolerancji
Atmosfera permisywności
Przywolenie społeczne na działania dewiacyjne czy przestępcze.
Urbanizacja
Likwiduje socjalizujący wpływ środowiska lokalnego
Massmedia
Lansują wzory sprzeczne z naszą kulturą


5. Rola społeczna


ROLA SPOŁECZNA: jest to istotny składnik osobowości człowieka; jest to spójny system zachowań wynikający z przynależności jednostek do określonych grup i zbiorowości społecznych (rola pracownika, rodzica itp.)
Na rolę społeczną składają się:
prawa
obowiązki,
przywileje
powinności
Realizacja ich jest właśnie pełnieniem roli wynikającej z dobrowolnej lub wymuszonej przynależności Można swoją rolę wykonywać połowicznie, ale trzeba wykonywać ją dobrze. Zakres realizacji każdej roli społecznej uwarunkowany jest wieloczynnikowo przede wszystkim zależy od:
właściwości anatomiczno ? psychologicznych danej jednostki
wzoru osobowego akceptowanego w danej grupie czy innym typie zbiorowości ludzkiej
sposobu zdefiniowania danej roli zarówno przez jej nosiciela jak i zbiorowość z którą dana rola się kojarzy
struktury i organizacji grupy oraz sankcji jakimi dysponuje wobec swoich członków zasługujących na pozytywne lub negatywne wyróżnienie
Pojęcie roli społecznej zapożyczone jest z terminologii teatralnej. Może być spełniana pod przymusem lub dobrowolnie.
Role społeczne są zestawem reguł mówiących jak powinniśmy postępować, jakiego postępowania powinni oczekiwać inni.
Role społeczne porządkują i określają ludzkie postępowanie i wzajemne kontakty. Ludzie występują jako reprezentanci ról społecznych.
Mogą mieć charakter:
sformalizowany
pełnione przez instytucje i mają formalne przepisy,
niesformalizowany
nie ma na nie formalnych przepisów, uczymy się ich w sposób zwyczajowo - obyczajowy np. koleżanka, kobieta.
Realizacja roli społecznej może odbiegać od wzoru przyjętego przez normy.
Wprowadza się pojęcie:
roli postulowanej - odbiega swym charakterem od wykonywanej
roli wykonywanej ? wykonywana przez nas
Człowieka role odbywają się w zindywidualizowany sposób.
Konflikt ról ? występuje, jeżeli wobec tej samej roli kierowane są sprzeczne oczekiwania np. niejednolite oddziaływania rodziców na dziecko.
Napięcie ról ? występuje, gdy wykonujemy wiele ról i żadnej z nich dobrze nie możemy już wykonać, wynika to z wielości ról.
Swoje role społeczne powinniśmy wykonywać świadomie i dobrze.


Swoje role społeczne powinniśmy odgrywać świadomie i dobrze.
Role społeczne są związane z pozycją społeczną oraz pełnione przez jednostkę stanowisko.
6. Postawa: rodzicielskie, społeczne, interpersonalne, postawy wobec norm społecznych i prawnych.



POSTAWA
Postawa jest pojęciem, które w roku 1918 do analiz socjologicznych wprowadzili Thomas i Znaniecki. W ich ówczesnym rozumieniu postawa oznaczała stan umysłu jednostki wobec pewnych wartości społecznych.
Na gruncie współczesnej socjologii i psychologii społecznej pojawiło się wiele definicji terminu ?postawa?. Najogólniej możemy powiedzieć, że postawa to gotowość jednostki do reagowania w określony sposób na odpowiednie obiekty, jakimi mogą być zarówno przedmioty materialne, jaki i idee. Według S. Miki ??postawa to pewien względnie trwały stosunek emocjonalny lub oceniający do przedmiotu bądź dyspozycja do występowania takiego stosunku, wyrażająca się w kategoriach pozytywnych, negatywnych lub neutralnych?. Tak więc zachowanie człowieka jest efektem współdziałania otoczenia, natury i osobowości. Podczas rozwoju psychospołecznego jednostki jej procesy poznawcze i emocjonalne oraz tendencja do działania są organizowane w miarę trwałe systemy zwane postawami.
Każda postawa składa się z komponentów, do których należy komponent poznawczy, emocjonalny i behawioralny. Na komponent poznawczy postawy składają się wiadomości o jej przedmiocie, przekonania, przypuszczenia lub wątpienia. Przekonania są najważniejszym z tych składników gdyż są intelektualnym stanem pewności o realności lub słuszności jakiegoś przedmiotu lub zjawiska.
Komponent emocjonalny składa się z uczuć wyższych takich jak radość, miłość czy zachwyt oraz ich przeciwieństw. Uczuciowy element postawy obejmuje uczucia moralne, estetyczne, religijne
i inne.
Komponent behawiorystyczny składa się z reakcji mimicznych, pantomimicznych, wokalnych, werbalnych i działań, czyli czynności ukierunkowanych na pomoc, opiekę, oddanie czci, unikanie, przeszkadzanie itp. Składnik ten jest bardzo istotny gdyż pozwala zdiagnozować i podzielić postawy na werbalne i niewerbalne (motoryczne).
W każdej postawie jaskrawo zaznaczają się dwie jej strony, czyli wewnętrzna, która może być uświadamiana i badana introspekcyjnie (samoobserwacja) i zewnętrzna, która jest dostępna poznaniu obiektywnemu. Postawy nie są jednorodne, lecz wszystkie posiadają pewne cechy, którymi są: treść przedmiotowa, zakres, kierunek, siła, złożoność, zwartość i trwałość.
Treść przedmiotowa wskazuje, czego postawa dotyczy. Zakres postawy informuje o liczebności jej przedmiotów. Kierunek postawy przejawia się w uszeregowaniu postaw od zdecydowanie pozytywnych, do coraz mniej pozytywnych poprzez obojętne i częściowo negatywne aż do jednoznacznie negatywnych. Warunkują one siłę postawy. Złożoność i zwartość to cechy postawy, które ściśle wiążą się z występowaniem wcześniej wspomnianych komponentów. Brak któregokolwiek z nich wskazuje, iż postawa jest w fazie kształtowania i nie jest jeszcze pełna. Trwałość wskazuje na stałość postawy ulegającej zmianie wraz z biegiem czasu.
Postawy możemy podzielić na pozytywne i negatywne, ogólne i specyficzne, publiczne i prywatne, indywidualne i zbiorowe. Ważniejszym jednak kryterium podziału jest treść przedmiotowa, która dzieli postawy na personalne a w ich obrębie na intra- i interpersonalne oraz na rzeczowe i postawy wobec norm społecznych.
Jeśli za kryterium podziału przyjmiemy normy społeczne i prawne to wówczas możemy wyodrębnić następujące typy postaw:
Postawa konformistyczna charakteryzuje się wyrażaniem poglądów zgodnych z normami akceptowanymi w danej grupie.
Postawa nonkonformistyczna jest odwrotnością postawy konformistycznej i charakteryzuje się jawnym nierespektowaniem określonych norm.
Postawa legalistyczna wyraża się w uznawaniu norm prawa obowiązującego, niezależnie od kontekstu społecznego i specyficznych okoliczności.
Postawa przestępcza wyraża postawę jednostki, która z nadzieją na korzyść narusza obowiązujące normy prawne.
Postawa ? to gotowość jednostki do reagowania w określony sposób na odpowiednie obiekty, jakimi mogą być zarówno przedmioty materialne jak i idee.
Cechy postaw:
- treść przedmiotowa wskazuje czego postawa dotyczy
- zakres postawy
- kierunek postawy: zdecydowanie pozytywne, raczej pozytywne, neutralne, częściowo negatywne, zdecydowanie negatywne.
- siła postawy
- złożoność i zwartość, brak 1 komponentu wskazuje na jeszcze kształtującą się postawę
- trwałość
POSTAWY WOBEC NORM SPOŁECZNYCH I PRAWNYCH
6.postawa konformistyczna
7.postawa nonkonformistyczna
8.postawa legalistyczna
9.postawa przestępcza

POSTAWA KONFORMISTYCZNA ? wyraża poglądy zgodne z normami akceptowanymi w grupie. Manifestują ją członkowie silnie identyfikujący się z daną grupą społeczną, zwłaszcza z jej wzorami, normami, celami działania. Stopień konformizmu jednostki w stosunku do grupy zależy też od jej oczekiwań: nagrody lub kary za postawę konformistyczną lub jej brak. Konformizm jest także efektem funkcjonowania kontroli społecznej i jej skuteczności.
POSTAWA NONKONFORMISTYCZNA ? polega na intencjonalnym i jawnym nierespektowaniu określonych norm społecznych, a nawet prawnych, które obowiązują jednostkę w danej grupie. Postawa taka zwłaszcza o charakterze konstruktywnym jest szczególnie wartościowa, gdyż jest determinantem rozwoju i postępu społecznego
POSTAWA LEGALISTYCZNA ? postawa zasadnicza, wyraża się w uznawaniu norm prawa obowiązującego niezależnie od kontekstu społecznego i specyficznych okoliczności w jakich jednostka się znajduje. Postawa ta opierać się może na kilku lub przynajmniej na 1 z czynników, a w systemie prawnym będącym wykładnikiem stabilizacji ustroju.
POSTAWA PRZESTĘPCZA ? gdy jednostka w konspiracyjnej formie, z wyraźną nadzieją na korzyść, narusza obowiązujące normy prawne.

1.
Pojęcie ?postawa? weszło do analizy socjologicznej w 1918 roku za sprawą
W.J. Thomasa i F. Znanieckiego.wg nich:
POSTAWA: stan umysłu jednostki wobec pewnych wartości społecznych. To pojęcie miało zastąpić pojęcie ?naśladownictwo?.

Na granicy socjologii i psychologii pojawiło się wiele definicji postawy.
Najogólniej:
POSTAWA: gotowość jednostki do reagowania w określony sposób na odpowiednie obiekty jakimi mogą być zarówno przedmioty materialne (ludzie, zwierzęta, rzeczy) jak i idee.
POSTAWA: wg Stanisława Mika: pewien względnie trwały stosunek emocjonalny lub oceniający do przedmioty bądź dyspozycja do występowania takiego stosunku wyrażającego się w kategoriach pozytywnych, negatywnych.

2.Komponenty postawy:
poznawczy
Składają się na niego:
wiadomości o jej przedmiocie
przekonania
Intelektualny stan pewności o realności lub słuszności jakiego przedmiotu lub zjawiska; postawa składa się z wielu przekonań.
przypuszczenie
wątpliwości
emocjonalny (emocjonalno ? motywacyjny)
Składa się z:
uczuć wyższych (radość, miłość, zachwyt)
przeciwieństw uczuć wyższych
Uczuciowy element obejmuje uczucia moralne, estetyczne, społeczne i inne, które zwykle jednostka przejawia w odpowiednich zachowaniach; z emocjami związane są motywy ? pragnienia, aspiracje, życzenia odzwierciedlające psychospołeczne potrzeby człowieka
zachowawczy (behawioralny)
Składa się z reakcji:
mimicznych
pantomimicznych
wokalnych
werbalnych działań
Czynności zorganizowanych i ukierunkowanych na cel, np. pomoc, opieka, oddanie czci, unikanie, przeszkadzanie itp. Typową formą reakcji werbalnej są opinie.
3.Cechy postaw:
treść przedmiotowa
Wskazuje, czego postawa dotyczy, w przypadku postaw wobec ludzi, to treścią przedmiotową są ludzie
zakres praw
Informują o liczebności jej przedmiotów
kierunek postawy
Widać w uszeregowaniu postaw od zdecydowanie pozytywnych, mniej pozytywnych, przez obojętne do częściowo negatywnych do jednoznacznie negatywnych
siła postaw
Można zauważyć, że silniejsze są negatywne postawy
trwałość postawy
Mimo zaistnienia nowej sytuacji nadal funkcjonują stare poglądy i postawy
złożoność i zwartość
Wiąże się z trzema komponentami, w każdej pełnej postawie obraz jednego z nich wskazuje na to, że mamy do czynienia z postawami nieukształtowanymi, mówimy, że nie są one pełne

4.Postawy rodzicielskie wg Marii ZIEMSKIEJ
Podzieliła ona postawy na:
Postawy pozytywne
sprzyjają zaspokajaniu potrzeb dziecka: biologicznych, psychicznych i emocjonalnych; są to właściwe postawy kształtujące rozwój dziecka
akceptacja dziecka
Przyjęcie go takim, jakim jest ze wszystkimi jego wadami i zaletami. Jest to postawa otwartego serca.
Sprzyja kształtowaniu się u dziecka zdolności do nawiązania się trwałej więzi emocjonalnej na całe życie. Dzieci z takich rodzin bywają wesołe, odważne, przyjacielskie.
współdziałanie z dzieckiem
Zainteresowanie, zaangażowanie rodziców zabawą i pracą dziecka, a także w zaangażowanie dziecka w sprawy rodziców i domu w stopniu odpowiadającym na jego możliwości rozwojowe.
Postawa ta powoduje, że dziecko jest ufne wobec rodziców, zwraca się do nich o pomoc, jest wytrwałe w pracy, podejmuje wspólne decyzje.
dawanie rozumnej swobody dziecku właściwej dla jego wieku
Dziecko w miarę swojego rozwoju coraz bardziej uniezależnia się fizycznie od rodziców (samo chce się myć, ubierać), a jednocześnie rozbudowuje się świadoma, silna więź psychiczna między rodzicami a dziećmi. Powoduje ona, że dziecko wyrabia sobie lojalność w stosunku do członków rodziny, dzieci są twórcze.
uznawanie praw dziecka w rodzinie
Uznawać, ale bez przecenia