Fotodynamiczna terapia blaszki naczyń włosowatych błony naczyniowej oka przy użyciu zieleni indocyjaninowej
Tłumaczenie – źródło niestety nieznane ale może być pomocne – szczególnie studentom technologi medycznej.
Fotodynamiczna terapia blaszki naczyń włosowatych błony naczyniowej oka przy użyciu zieleni indocyjaninowej
CEL: Aby ocenić potencjał terapii fotodynamicznej przy użyciu zieleni indocyjaninowej stosowanej przy niedrożności naczyń (neovascularization), badacze zbadali jej wydajność i równolegle uszkodzenia przez nią powodowane – wywołane (phototrombosis) w warstwie naczyń włosowatych naczyniówki królika.
METODY BADANIA: Fotografia dna oka, angiografia fluoresceiny, światło i transmisyjny mikroskop elektronowy zostały wykorzystane do oceny wydajności terapii fotodynamicznej przy użyciu zieleni indocyjaninowej jako substancji uczulającej na światło. Nadajnik składał się ze zmodyfikowanego podczerwonego lasera diodowego ustawionego na 810 nm, bliskiego maksymalnej absorpcji zieleni indocyjaninowej.
REZULTAT: Niedrożność blaszki naczyń włosowatych błony naczyniowej oka osiągnięto przy dawce zieleni indocyjaninowej 10 i 20 mg/kg i ognisku promieniowania 6,3 J/cm2. Przy dawce 10 mg/kg uszkodzenia nerwów siatkówki były minimalne. Tylko wewnętrzne segmenty fotoreceptorów wykazywały degradację, wtórnie do niedokrwienia naczyniówki. (Bruch membrane) pozostała nietknięta. Nabłonek barwnikowy siatkówki został uszkodzony, tak jak zaobserwowano w przypadku innych substancji uczulających na światło. Tymczasowa niedrożność dużych naczyń naczyniówki pojawiła się przy obu dawkach barwnika.
WNIOSKI: W tym badaniu terapii fotodynamicznej przy użyciu zieleni indocyjaninowej i napromieniowania światłem 810nm powstał śródbłonek – związany wewnątrz światła przewodu (photothrombosis), z utrwaleniem architektury siatkówki i minimalnymi stratami komórek wzrokowych. Własności wodochłonne i fluorescencyjne błony i aktywacja przy 805nm sugerują ze zieleń indocyjaninowa może być potencjalnym czynnikiem uczulającym na światło dla naczyniówki oka. Rozważania te wskazują konieczność dalszych badań fotodynamicznej terapii przy użyciu zieleni indocyjaninowej jako leczącej choroby naczyniówki oka.
Terapia fotodynamiczna jest rozwijającą się, modalną metodą leczenia. Zainteresowanie reakcjami cytotoksycznymi na substancje uczulające na światło zanotowano już w 1900 roku. Raporty z 1970 roku o skutecznej terapii nowotworów zwierzęcych przy użyciu dożylnym pochodnych hematoporfiryny zapoczątkowały współczesną erę terapii fotodynamicznej. Technika ta wykorzystuje dożylny zastrzyk substancji uczulającej na światło, która kumuluje w naczyniach i tkankach nowotworowych. Te uczulone na światło tkanki są następnie naświetlane przez światło absorbujące jak najwięcej barwnika prowadząc do cytotoksyczności. W rezultacie pozytywnych badań klinicznych terapia fotodynamiczna uzyskała pozytywną opinię USF&DA do wykorzystywania przy leczeniu chorób plamki żółtej dna oka związanymi z wiekiem. Niestety niektórzy pacjenci z powodów klinicznych i angiograficznych nie nadawali się do tego typu terapii. Specjaliści nadal poszukiwali nowych substancji uczulających na światło do wykorzystania w terapii fotodynamicznej u pacjentów z chorobami plamki żółtej dna oka, które są w stanie pokazać wynik choroby.
Zieleń indocyjaninowa, anionowy barwnik (tricarbocyanine), który używany był do uwidaczniania siatkówki i układu naczyń naczyniówki oka przez 30 lat, zaczął być używany do niszczenia kolonii komórek rakowych. Śmierć komórek była rezultatem wygenerowania (singlet) tlenu oraz następnie nadtlenków tłuszczów po (photoactivation) przez diodę lasera emitującą światło 850 nm. Ta stosunkowo duża, związana proteinowo, światłoczuła cząsteczka doświadczała selektywnego zatrzymania i absorpcji (805 nm) bliskiej emisji (810 nm) konwencjonalnej diody lasera, dając doskonałe rezultaty w związku z głębszą penetracją tkanek. Dodatkowo zieleń indocyjaninowa, charakteryzuje się niskimi uszkodzeniami skóry przez światło, wysoką celnością doboru tkanek, szybką biodystrybucją i przejrzystością oraz łatwym monitoringiem, wymaganym od substancji uczulającej na światło w terapii fotodynamicznej.
Celem tych badań była ocena była ocena reakcji blaszki błony naczyniowej naczyń włosowatych oka na zieleń indocyjaninowa i światło 810 nm w zabarwionych oczach królika. Oceniono również uszkodzenia naczyniówki i części okularu zewnątrznaczyniowego takich jak siatkówkowy barwnik nabłonka oraz (neurosensory) siatkówka.
MATERIAŁY I SPOSOBY WYKORZYSTANIA
Zieleń indocyjaninowa została otrzymana w formie odwodnionego proszku. Zieleń indocyjaninowa zostało odtworzona do formy roztworu używając sterylnej wody destylowanej o temperaturze 5 stopni na godzinę przed rozpoczęciem badań. Procedura ochrony przed światłem była utrzymana przez cały czas, by zapobiec przedwczesnej aktywacji.
System lasera składał się ze zmodyfikowanej podczerwonej diody laserowej oraz lampy szczelinowej biomikroskopu. Diodę ustawioną na 810 nm, blisko maksymalnej absorpcji zieleni indocyjaninowej, po czym dopełniono dodatkową szerokością wiązki ( kolejno 0,8 ; 1,0 ; 1.2 ; 1.5 ; 2,5 i 4,3 mm) a potem sprzężono z lampą szczelinową biomikroskopu (SL-3E; Topcon, Tokio, Japan).
Wszystkie zwierzęta były traktowane zgodnie z Association for Reaserch In Vision and Ophthalmology Resolution on the Use of Animals In Reaserch. Piętnaście pigmentowanych królików, przed rozpoczęciem testów, (ważących od 2,0 do 2,5 kg) zostało zbadanych przez okulistę i nie stwierdzono u nich żadnych zmian dna oka (???). Narkoza, w czasie całych badań, składała się z domięśniowego zastrzyku etaminy chlorowodorowej (50 mg/kg) i (xylezine) chlorowodorkowej (5mg/kg) oraz w razie potrzeby dodatkowych zastrzyków etaminy. Rozszerzanie się źrenicy uzyskano przy użyciu 1% miejscowej (tropicamide) oraz 2,5% fenylefryny (???phenylephrine) chlorowodorowej. Oczy zostały wyłuszczone pod głęboką narkozą a zwierzęta otrzymały dożylny zastrzyk pentobarbitalu sodu (50mg/kg).
Przed aplikacją światła w rogówce oka królika została umieszczona (???fundus - denna) soczewka kontaktowa. Aby ułatwić tkankom segmentacje (???sectioning) do badań histologicznych, trzy intensywne wypalenia znakujące zostały wykonane w obu oczach poprzez fotokoagulację w wewnętrznej strefie, leżącej przy linii środkowej (???paramedullary). Obszary te w lewym oku zostały poddane działaniu światła przez odpowiednio 13, 30 i 10 sekund. Średnica promienia lasera na siatkówce (4000 μm) została obliczona i zmodyfikowana bazując na systemie soczewek kontaktowych. Gęstość mocy wyniosła 230 mW/cm2 (grupy 1 i 2), 630 mW/cm2 (grupy 3 i 4) i 950 mW/cm2 (grupa 5). Wybrana dawka gęstości mocy w tym badaniu została obliczona na podstawie poprzedzających prac nad tym samym królikiem wskazując ilość światła potrzebną do wywołania uszkodzenia termicznego (2150 mW/cm2 i 129 J/cm2). Parametry te dały płynny bilans 2,3 ; 4,6 ; 6,3 ; 6,9 ; 9,5 ; 12,6 ; 18,9 ; 19,0 i 28,5 J/cm2. Królikom wstrzyknięto przez żyłę brzeżną ucha 1.5 ml dożylną dużą dawkę zieleni indocyjaninowej o wielkości odpowiednio 10mg/kg (grupy 1 i 2) i 20 mg/kg (grupy 3, 4 i 5), a następnie solankę. Grupa kontrolna składała się z prawych oczu, które wcześniej przygotowano dokładnie tak samo, po zastrzyku identycznej dawki sterylnej wody destylowanej zamiast zieleni indocyjaninowej. Naświetlanie rozpoczęto 10 sekund po zastrzyku zarówno wody destylowanej jak i zieleni indocyjaninowej. Po terapii wszystkie zwierzęta zostały zamknięte i oświetlane fluorescencyjnym światłem (30 lux) przez 9 dni.
Fotografia dna oka i angiografia fluorescencyjna zostały wykonane 24 godziny po terapii świetlnej używając aparatu (TRC-50IA/IMAGEnet; Topcon, Tokio, Japan).
Dodatkowe zdjęcia w grupie 5 zostały wykonane 6 godzin po terapii świetlnej. Angiografie wykonano 10 % fluorescencyjnym sodem (0,1 ml/kg) wstrzykniętym poprzez żyłę brzeżną ucha.
Wszystkie króliki zostały (euthanatized) natychmiast po wyłuszczeniu obojga oczu 9 dni po napromieniowaniu światłem, za wyjątkiem jednego królika z grupy 5, którego analiza histologiczna została wykonana 2 dni po terapii. Bezpośrednio po wyłuszczeniu oko zostało nacięte na równiku i szklistka usunięta. Wszystkie próbki zostały zabezpieczone przez zanurzenie w 2,5% aldehydzie glutarowym w 0,1 mol/l buforze kakodylanu (pH 7,4) o temperaturze 25 stopni przez 2 godziny. Potem na noc tkanki przeniesiono do 0,1 mol/l buforu kakodylanu. Każda zmiana patologiczna została indywidualnie resekowana i zabezpieczona przez 2% czterotlenku osmu w 0,1 mol/l buforze kakodylanu przez 1 godzinę w temperaturze 25 stopni. Po kilku płukankach w wodzie próbki zostały przechowane przez noc w wodnym roztworze 0,5% octanu uranylu. Próbki zostały odwodnione w alkoholu a następnie w tlenku propylenu. Próbki zosały zatopione w żywicy epoksydowej i podzielone na 0,5 μm. Części zostały zabarwione 0,5 % błękitem toluidyny i obejrzane pod mikroskopem. Obszary, którymi interesowali się badacze zabarwione octanem uranylu/cytrynianem ołowiu i zbadane pod transmisyjnym mikroskopem elektronowym.
REZULTATY
Ostatecznie w czasie tych badań napromieniowano 90 obszarów. Nie wystąpiły żadne zmiany kolorów w czasie terapii ani po jej zakończeniu. Na wszystkich kontrolowanych oczach, które otrzymały zastrzyk wody destylowanej i były wystawione na działanie światła nie zanotowano żadnych zmian dna oka ani zmian angiograficznych na obszarach poddanych terapii, włącznie z brakiem wykrywalnych zmian, wywołanych termicznie oraz efektów samej wody na barwniku nabłonka, jak i bariery krew-siatkówka. Ponieważ woda jest chemicznie obojętna, nie wystąpiły również reakcje fotochemiczne w żadnym z 15 kontrolowanych oczu.
Nie zauważono także żadnych zmian w okresie 24 godzin u żadnego osobnika z grup 1 i 2 od podania dawki barwnika. Mimo że nie zaobserwowano zmian na obszarach poddanych terapii tuż po napromieniowaniu, tak po upływie 24 godzin od terapii w grupie 3 zaobserwowano lekką zmianę barw na obszarach, które otrzymały dawkę światła 18,9 J/cm2. W grupach 4 (630 mW/cm2) i 5 (950 mW/cm2)c wszystkie trzy leczone obszary pokazały znaczną zmianę barwy siatkówki. Nie zaobserwowano ani obrzęku siatkówki ani jej krwotoku. Wczesna angiografia wykazała fluorescencyjne zmiany patologiczne w grupach 3, 4, i 5. Późniejsza angiografia pokazała zmiany wskazujące na załamanie bariery krew-siatkówka. 6 godzin po wystawieniu na działanie światła podczas angiografii zaobserwowano zamiany patologiczne we wczesnej fazie centralnych leczonych obszarach u grupy 5. Po 24 godzinach, podczas angiografii, zaobserwowano ewidentną niedrożność powiększonej naczyniówki.
Niedrożność naczyniówki i załamanie zewnętrznej bariery krew-siatkówka zostały zauważone 24 godziny po terapii przez angiografie fluorescencyjną przy obu testowanych dawkach barwnika i dawce światła już od 3,3 J/cm2. Nie zanotowano żadnych reakcji systematycznych na barwnik.
Próbki z 9tego dnia po terapii były uzyskane z 2 lewych oczu z każdej grupy oraz po 1 z prawego w celu indywidualnej kontroli. Kontrolowane oczy, które otrzymały światło lasera oraz wodę destylowaną nie pokazały żadnych zmian w siatkówce i architekturze naczyniówki. Po 9 dniach niedrożność dużych naczyń naczyniówki nie została zaobserwowana. Naruszony został nabłonek pigmentowy siatkówki, natomiast melanosomy pozostały nietknięte. Pokrywająca (neurosensory) siatkówka była dobrze zachowana, wykazując jedynie kilku zewnętrznych segmentów fotoreceptora.
Zmiany patologiczne grup 3 (18,9 J/cm2), 4 (12,6 J/cm2) i 5 (9,5 J/cm2) ujawniły podobne wyniki na badaniu histologicznym. Blaszki naczyń włosowatych błony naczyniowej oka zostały wypełnione kombinacją czerwonych krwinek i fibryny, a naczynia naczyniówki pozostały perfuzowane. Śródbłonkowe komórki blaszki naczyń włosowatych błony naczyniowej oka wykazały wystawanie cytoplazmy, sfałdowanie i wakuolizację. Niektóre śródbłonkowe komórki doświadczyły utraty obwódki zamykającej. (Bruch membrane) pozostała nienaruszona. Nabłonek pigmentowy siatkówki został przerwany. Zewnętrzna powłoka jądrowa pozostała nietknięta, przy braku zmian wewnętrznych warstw siatkówki.
Niedrożność blaszki naczyń włosowatych błony naczyniowej oka zauważono również w patologicznych zmianach w grupie 4 (18,9 J/cm2) i grupie 5 (19,0 i 28,5 J/cm2). Blaszki naczyń włosowatych błony naczyniowej oka zostały wypełnione czerwonymi krwinkami, krwinkami białymi, płytkami krwi i fibryną. Nabłonek pigmentowy siatkówki został całkowicie rozerwany w niektórych obszarach poddanych terapii. Wystąpiło uszkodzenie zewnętrznej siatkówki a zewnętrzna powłoka jądrowa wykazała piknoze i wakuolizację. Wewnętrzna siatkówka pozostała nietknięta. Niedrożność dużych naczyń naczyniówki różnych rozmiarów zauważono po 9 dniach. Wystąpiły znaczące zmiany w analizie histologicznej, zrealizowanej 2 dni po wystawieniu na działanie światła w grupie 5. Niedrożność blaszki naczyń włosowatych błony naczyniowej oka i ewentualnie dużych naczyń naczyniówki została osiągnięta. (Bruch membrane) pozostała nietknięta. Zaobserwowano łagodne uszkodzenia komórek nabłonka pigmentowego siatkówki przy czym melanosom pozostał nietknięty. Części fotoreceptora zostały rozerwane i skondensowane w regionie szczytowym nabłonka pigmentowego siatkówki. Zewnętrzna powłoka jądrowa opuchła, a wewnętrzna siatkówk pozostała nietknięta. Po 9 dniach zewnętrzna siatkówka była dotkliwie upośledzona a nabłonek pigmentowy siatkówki całkowicie rozerwany, prawdopodobnie na skutek niedokrwienia naczyniówki.
DYSKUSJA
Odnośnie do mechanizmu działania substancji uczulających na światło, molekuły tych cząstek, które zaabsorbowały energię światła laserowego, są w stanie osiągnąć stan spoczynku przez rozpad promieniotwórczy lub nie promieniotwórczy (radiative or nonradiative). W rozpadzie niepromieniotwórczym energia zaabsorbowana przez molekułę może być zamieniona na ciepło i przekazana innym molekułom, uszkadzając komórki przez podniesienie temperatury wewnątrzkomórkowej, jak przy użyciu zieleni indocyjaninowej do fotokoagulacji lub łączenia tkanek. Alternatywnie energia zaabsorbowana przez substancje uczulające na światło może zostać przeniesiona do molekularnego tlenu, który następnie wchodzi w reakcje z tlenem i innymi składnikami, co jest w stanie spowodować nieodwracalne uszkodzenia biologicznych substratów. Reagujące związki, takie jak nadtlenki, rodniki grupy hydroksylowej mogą również wziąć udział w niszczeniu biologicznych komponentów. Pobudzony tlen posiada dystans reagujący jedynie 0,1 μm więc cytotoksyczność jest ograniczona do błyskawicznego sąsiedztwa leku fotoaktywującego. W eksploatowanych dawkach substancji uczulającej na światło i samego światła, żadne z nich nie ma ubocznych działań. Niedrożność łożyska naczyniowego jest uważana za główny mechanizm działania terapii fotodynamicznej, powstający po uszkodzeniu komórek śródnabłonkowych i wynikającym z tego zrośnięciem płytek, degranulacją i formacjami skrzepicy. Pośrednie dowody sugerują, że podstawowa reakcja terapii fotodynamicznej jest II typem uczulenia na światło za pośrednictwem wzbudzonego tlenu. Badania pokazały różnice w uzysku kwantów (quantum yields) we wzbudzonym tlenie: 0,29 dla pochodnych hematoporfiryny, 0,36 dla (phthalocyanines, 0,67 dla puryn i 0,77 dla MPe6. W porównaniu z innymi substancjami uczulającymi na światło potrójna wydajność zieleni indocyjaninowej wydaje się niska, ale mimo to niewystarczająca do wspierania terapii fotodynamicznej w obecnych badaniach.
Zademonstrowaliśmy iż zieleń indocyjaninowa jest efektywnym uczulaczem na światło dla niedrożności fotodynamicznej normalnych blaszek naczyń włosowatych błony naczyniowej oka u pigmentowanych królików. Leczenie blaszek naczyń włosowatych błony naczyniowej oka jedynie za pomocą lasera, bez wykorzystania uczulenia na światło, przy użyciu tych samych parametrów jak w terapii fotodynamicznej, nie zaowocowały żadnymi zmianami siatkówkowymi lub naczyniówkowymi jak te zademonstrowane przez hisologię i angiografie fluorescencyjną, a zatem zapobiegnięto obecności obrażeń termicznych tkanek. Przy użyciu zieleni indocyjaninowej podsiatkówkowy układ naczyń został efektywnie zamknięty, z minimalnymi uszkodzeniami sąsiadujących nerwów siatkówkowych, przy dawce 6,3 J/cm2. Bardziej intensywne efekty na naczyniówce zaobserwowano przy większych dawkach światła. Badania kliniczne i fotografia dna oka nie wykazały natychmiastowej zmiany koloru siatkówki po terapii fotodynamicznej, aczkolwiek lekkie wybielenie siatkówki zostało zaobserwowane następnego dnia. Dodatkowo, angiografia fluorescencyjna grupy 5 w ciągu 24 godzin wykazała ewidentne powiększenie niedrożności naczyniówkowej w porównaniu z wcześniejszymi wynikami, uzyskanymi w 6 godzin po wystawieniu na działanie światła. Opóźniona reakcja jest prawdopodobnie rezultatem urazów fotochemicznych niż uszkodzeń termicznych.
Mimo że niedrożność blaszki naczyń włosowatych błony naczyniowej oka w naszych badaniach było połączone z nieznacznymi uszkodzeniami nabłonka pigmentowego siatkówki, pojawiło się tez ono w czasie innych testów przy najniższej dawce promieniowania, nawet przy nieobecności urazów blaszki naczyń włosowatych błony naczyniowej oka spowodowanej terapią fotodynamiczną. Zakres uszkodzeń zależał dużej mierze od dawki dostarczonego światła i był ograniczony do obszaru leczenia, w przeciwieństwie do rozsianych uszkodzeń powodowanych przez poboczny transfer ciepła towarzyszący fotokoagulacji laserowej. Dodatkowo termiczna fotokoagulacja laserowa powoduje bardziej rozległe zniszczenie nabłonka pigmentowego siatkówki niż terapia fotodynamiczna, ponieważ barwnik naczyniówki bardziej absorbuje energie świetlną w przypadku pierwszej metody, a uczulenie na światło jest ograniczone głównie do układu naczyniowego.
Zieleń indocyjaninowa nie jest toksyczna dla zwierząt a LD50 po dożylnej aplikacji ogranicza się do 50 – 80 mg/kg. Jakkolwiek nie ma żadnych odpowiadających temu danych u człowieka, tak mimo wszystko maksymalna dawka u ludzi powinna wynosić około 5 mg/kg, co może być przeszkodą w użyciu klinicznym. Wskaźnik zanikania zieleni indocyjaninowej u człowieka wynosi 18% do 24 % na minutę. W związku z tym zanik biologiczny wynosi około 2,5 do 3 minut, zatem pojedyncza próbka krwi zaczerpnięta od zdrowego obiektu już w 20 minut po aplikacji nie powinna zawierać więcej niż 4% skondensowanego barwnika, eliminując w związku z tym potrzebę 24 godzinnego ograniczenia możliwości kontaktu ze światłem jak jest to wymagane w terapii fotodynamicznej przy użyciu (verteporfin). Zieleń indocyjaninowa nie jest metabolizowana po wstrzyknięciu i jest wydalana (???exreted) wyłącznie przez wątrobę. Nie jest resorbowana z (intestine) i nie poddaje się cyrkulacji wątrobowej (???enterohepatic). Mało ważny wychwyt barwnika pojawia się w nerkach, płucach, płynie mózgowo-rdzeniowym i obwodzie. Wydalanie przez nerki nie występuje. Bezpieczeństwo dożylnego podawania zieleni indocyjaninowej u ludzi jest dobrze udokumentowane, włącznie z reakcjami ubocznymi występującymi u zaledwie 0,05% badanych.
Jakkolwiek poziom skoncentrowania czynników fotodynamicznych drugiej generacji została określona podczas eksperymentów tak dystrybucja i retencja tych środków w tkankach naczyniówki (???neovascular) jest obecnie ekstrapolowana z badań przedtestowych, lecz dane te nie są w stanie precyzyjnie odzwierciedlić biodystrybucję czynnika uczulającego w oku, ani jego pola działania.
Terapia przy użyciu niektórych czynników fotodynamicznych może być ograniczona z powodu słabej rozpuszczalności w wodzie i powodować powolny, dożylny wlew. Dla kontrastu zieleń indocyjaninowa jest wodnym roztworem barwnika (tricarbocyanine), który może być podawany dożylnie w sposób gwałtowny. Zdolność ta rozszerza możliwości lecznicze, przez zwiększenie komfortu pacjenta.
Pomimo dużej cząsteczkowej (775 kD), zieleń indocyjaninowa szybko i prawie całkowicie (98%) wiąże się z białkiem osocza. Albumina była uważana za główny nośnik; jakkolwiek w ludzkiej surowicy 80% zieleni indocyjaninowej wiąże się z globuliną, co umożliwia retencję naczyniową i minimalne wycieki z anormalnych naczyń. (coś) pokazuje rozszerzoną rozpuszczalności podnosi poziom albuminy i receptorów usuwających odpady, jak i lipoprotein niskiej gęstości, prowadząc do zwiększenia transportu lipoproteid dużej gęstości przez wloty śródbłonka.
Aby działać jak czynnik fotodynamiczny, substancja uczulająca na światło musi być napromieniowana na docelowej tkance poprzez nietermiczne światło na poziomie absorpcji substancji uczulającej na świato. Zieleń indocyjaninowa wykazuje wysoką absorpcję w okolicach podczerwieni około 805 nm. Światło podczerwone penetruje tkanki głębiej niż światło czerwone, co umożliwia rozszerzony wybór błon.
Biorąc pod uwagę, że badany model nie posiada naczyniówki porównywalnej do oka ludzkiego, badania te dowodzą możliwości zieleni indocyjaninowej do zamykania blaszki naczyń włosowatych błony naczyniowej oka, przy minimalnym uszkodzeniu neurosensorów (??? Neurosensory) siatkówki pigmentowanego królika. Nawet przy dawkach tak wysokich jak 20 mg/kg, badania histologiczne wykazały zachowanie architektury neurosensorów (??? Jw.) siatkówki, przy minimalnej utracie komórek wzrokowych. Uszkodzenia zostały w dużej mierze ograniczone do śródbłonkowych komórek blaszki naczyń włosowatych błony naczyniowej oka i komórek nabłonka pigmentowego siatkówki. Przy wzroście dawki zieleni indocyjaninowej z 0 mg/kg do 20 bezpośrednio mg/kg przy odpowiednim wpływie światła niedrożność blaszki naczyń włosowatych błony naczyniowej oka i załamanie zewnętrznej bariery krew-siatkówka u królików stało się bardziej widoczne na angiografii fluorescencyjnej. U tych zwierząt optymalne zmiany patologiczne z minimalnym uszkodzeniem siatkówki powinny być osiągnięte dla obu dawek barwnika i strumienia światła 6,3 J/cm2. Penetracja błony, wodochłonność i aktywacja przy 805nm mogą sugerować, że zieleń indocyjaninowa może być potencjalną substancją uczulającą na światło dla naczyń naczyniówki.
Wszystko to, zakładając że eksperyment nie jest w stanie zobrazować rezultatów jakie mogą wystąpić u człowieka, wskazuje konieczność dalszych badań nad terapią fotodynamiczna przy użyciu zieleni indocyjaninowej jako metodą leczenia chorób naczyń naczyniówki.