Dlaczego Egipcjanie mumifikowali swoich zmarłych?

Zwyczaj ten był konsekwencją egipskich wierzeń dotyczących życia pozagrobowego, które rozwinęły się w epoce Starego Państwa. W tych czasach kraj nad Nilem stał się definitywnie jednorodnym organizmem państwowym. Faraonowie głosząc, że są dziećmi boga-Słońca Re, sprawowali w nim absolutną władzę. Najlepszym dowodem prawie nieograniczonej władzy tych "królów-bogów" nad ludźmi i przedmiotami są olbrzymie piramidy Cheopsa, Chefrena czy Mykerinosa, które wzniesiono między rokiem 2545 a 2457 p.n.e. Okres Starego Państwa odznaczał się rozkwitem życia zarówno politycznego, jak i kulturalnego. W religijnych centrach kraju filozofia i erudycja religijna przeżywały swój renesans. Wpływy te dostrzegać możemy w powstałym wtedy opisie człowieka. U podstaw leżała myśl, którą znamy również z innych religii: człowiek znaczy więcej niż tylko ciało, jest on jednością ciała i duszy. Życie ludzkie powstaje wtedy, gdy Ptah - bóg Stwórca - umieści razem obydwa te elementy w łonie matki. Konsekwencją takiego sposobu myślenia była wiara, że śmierć jest odwróceniem tego aktu twórczego. Jest chwilą, w której oddzielają się od siebie śmiertelne ciało i nieśmiertelna dusza. A dokładniej: nieśmiertelne dusze, ponieważ według wierzeń egipskich człowiek posiadał nie jedną, ale kilka dusz. W kulcie zmarłych trzy z nich odgrywały ważną rolę: dusza ka, dusza ba i dusza ach. Według wierzeń egipskich ciało, które śpiąc spoczywało w swoim grobowcu pozostawało w tajemniczy sposób także po śmierci miejscem pobytu i "ojczyzną" swoich wędrujących dusz. Dusze ka, ba i ach potrzebowały go dla orientacji i dlatego ciągle musiały do niego wracać. Rozumiemy teraz, dlaczego naturalny rozpad albo celowe zniszczenie zwłok były tragedią dla Egipcjan. Bez ciała spoczywającego i czekającego w grobie, jego dusze musiałyby przecież pogubić się w nicości i zgasnąć. To zaś znaczyło nieodwołalny koniec ludzkiej egzystencji. Przeciw temu złu był tylko jeden środek zaradczy: mumifikacja.