UMTS!!! (telefonia trzeciej generacji-działanie itp.) z rysunkami!!:-)

Universal Mobile Telecommunications System. W Polsce nazywamy go technologią komórkową trzeciej generacji o charakterze globalnym lub po prostu UMTS. UMTS to integracja wszelkich, dotychczasowych systemów komunikacji ruchomej (komórkowych, satelitarnych, przywoławczych).
Telefonia UMTS umożliwi stały, szybki dostęp do sieci (o przepływności od 144 kb/s do 2 Mb/s) co pozwoli korzystać z usług o nowej, multimedialnej jakości. Standard UMTS określa norma dotycząca technologii trzeciej generacji IMT-2000 (International Mobile Telecommunication 2000) przyjęta przez międzynarodową organizację ITU.

Usługi sieci UMTS:
- Wideotelefon, wideokonferencje,
- Poczta elektroniczna, strony www,
- Telewizja, radio, muzyka, wideo,
- Nawigacja i lokalizacja: aktywne mapy, systemy namierzania.

Europejski Komitet Radiokomunikacji zdecydował, że na wprowadzenie nowej technologii będą przeznaczone pasma częstotliwości od 1900 do 1980 MHz, od 2010 do 2025 MHz i od 2110 do 2170 MHz dla zastosowań naziemnych, dla zastosowań satelitarnych 1980-2010 MHz oraz 2170-2200 MHz. W ciągu kilku lat może zajść potrzeba zapewnienia dodatkowego zakresu częstotliwości.

Architektura sieci 3G

System UMTS będzie charakteryzował się hierarchiczną architekturą, tzn. że na obszarach o dużym ruchu, w budynkach komórki będą miały wielkość kilkudziesięciu metrów (tzw. pikokomórki), w centrach miast komórki będą kilkusetmetrowe - podobnie jak GSM 1800 (tzw. mikrokomórki), natomiast na pozostałych obszarach przewiduje się komórki o średnicy 30-40 km, czyli porównywalne z GSM 900 (tzw. makrokomórki). W rejonach wiata o małym zaludnieniu, tam gdzie nie została rozwinięta klasyczna sieć łączności połączenia będą zapewniać systemy satelitarne.Nie znaczy to wcale, że użytkownik będzie zmuszony posiadać kilka komórek. Będzie to jedna komórka, która będzie miała możliwość automatycznego przestawiania się tak aby zapewnić jak najlepsze parametry transmisji.


W systemie UMTS do rozwiązania problemu pokrycia działaniem terenu o zmiennych właściwościach i o stacjach ruchomych o różnym stopniu mobilności zastosowano koncepcję nakładających się komórek.


UMTS ma zapewnić dostęp radiowy do globalnej infrastruktury telekomunikacyjnej. Dostęp ten ma być możliwy z dowolnego miejsca jak i w dowolnym czasie, za pośrednictwem segmentu naziemnego jak i satelitarnego zarówno dla użytkowników stacjonarnych jak i ruchomych, operujących w sieciach publicznych, korporacyjnych lub prywatnych. Oznacza to, że system UMTS jest systemem integrującym wszystkie systemy telekomunikacyjne. Zapewnia więc globalne pokrycie zasięgiem swego działania oraz umożliwia dostęp do wszystkich sieci telekomunikacyjnych, czyli teleinformatycznych, radiowych i telewizyjnych. Z tych wszystkich faktów wynika bardzo ważna cecha: kompatybilność sprzętowa i protokolarna wszystkich naziemnych i satelitarnych.
System UMTS składa się z wielu bloków funkcjonalnych, które zostały podzielone na trzy podstawowe grupy:

siec dostępu radiowego segmentu naziemnego - UTRAN (UMTS Terrestrial Radio Access Network), sieć szkieletowa - CN (Core Networks), wyposażenie abonenta - UE (User Equipment).

Współpraca między siecią dostępu radiowego UTRAN a wyposażeniem klienta odbywa się za pomocą interfejsu radiowego Uu, natomiast współpraca między radiową siecią dostępową a siecią a siecią szkieletową - za pomocą znormalizowanego interfejsu sieciowego Iu.

Zadaniem sieci UTRAN jest realizacja wszystkich procedur związanych z transmisją radiową. Sieć szkieletowa odpowiedzialna jest za funkcje połączeniowe w obrębie niej samej, jak i z sieciami zewnętrznymi oraz wykonuje procedury związane z realizowanymi usługami wraz z nadzorem nad abonentem będącym w ruchu. Wyposażenie użytkownika zapewnia poprzez system UMTS dostęp do abonenta do usług telekomunikacyjnych.

Z achitektury komórkowej wynikają ponadto pewne zalety:
stacje ruchome o dużym stopniu mobilności mogą być obsługiwane w makrokomórkach, co powoduje redukcję częstości przenoszenia połączenia pomiędzy komórkami a zatem zmniejszenie obciążenia sieci sygnałami sterującymi,
makrokomórki pokrywają miejsca trudne do pokrycia komórkami niższego rzędu,
makrokomórki dodają pewną nadmiarowość do systemu powodując wzrost jego niezawodności.