Leki antyarytmiczne - Potencjał czynnościowy komórki mięśnia sercowego

Faza O - depolaryzacja komórki, szybki przepływ jonów Na do wnętrza komórki.

Faza I - szybka repolaryzacja - wyrównanie potencjałów po obu stronach błony komórkowej -
napływ jonów Cl.

Faza II - powolna repolaryzacja"plateau", do komórki wnikają jony Ca i rozpoczyna się wpływ
jonów Ka.

Faza III - szybka repolaryzacja, wypływ jonów K z komórki.

Faza IV - potencjał spoczynkowy


Leki stosowane w terapii zmian czynności skurczów i przewodnictwa dzielimy na 5 grup:

Grupa I

I A leki zwalniające przewodnictwo i przedłużające czas repolaryzacji. Stosowane leki to:
- Chinidyna;
- Prokainamid;
- Disopyramida;
Działanie dotyczy przedsionków i komór.

I B minimalne zwolnienie przewodnictwa, skrócenie czasu repolaryzacji ;
- Lidokaina;
- Meksyletyna;
- Fenytoina;
- Tokainid;
Działanie blokady komór.

I C znaczne zwolnienie przewodnictwa, minimalne przedłużenie czasu działania potencjału:
- Flekainid;
- Enkainid;
- Propafenon;
Działanie dotyczy przedsionków i komór.


Grupa II

Działanie pośrednie:
- B(beta) adrenolityki
Działanie dotyczy węzła przedsionkowo-komorowego, komory. Oddziaływanie błonowe ma niewielkie znaczenie.
Blokada receptorów B(beta) w sercu.

Grupa III

Wydłużenie czasu działania potencjału:
- Amiodaron;
- Sotalol;
- Ibulitid;
- Dofetilid;
- Bretylinum;
Działanie dotyczy przedsionków i komór.

Grupa IV

Oddziaływanie na potencjał w węźle przedsionkowo-komorowym.
- Verapamil;
- Dilitiazem;
Działanie na węzeł.

Grupa V

Leki o mieszanym mechanizmie działania:
- Digoksyna;
- Adenozyna;
- Amilidyna;


Leki antyarytmiczne wykazują dużo działań niepożądanych. Ponadto mogą wykazywać proarytmię a także mogą być arytmiogenne. Mogą nasilać zaburzenia rutmu prowadząc nawet do śmierci chorego. Często powyższe występuje u chorych, u których wystąpiło znaczne uszkodzenie mięśnia sercowego.

Działania niepożądane dzielimy na:

a) działania sercowe;
b) działania pozasercowe;

Pozasercowe efekty niepożądane działania Amiodaronu.

- narząd wzroku - odkładanie sięleku w rogówce, rzadko utrudnia widzenie, zanika po zaprzestaniu leczenia, lecz po wielu tygodniach;
- skóra - nadwrażliwość na światło słoneczne, przebarwienia, zabarwienie niebieskie twarzy i nosa;
- zaburzenia czynności tarczycy - wole, obrzęk śluzakowaty, nadczynność mogą występić przy dłuższym stosowaniu;
- ośrodkowy układ nerwowy - drżenie, atoksja, zaburzenia snu, nużliwość;
- neuropatie u pacjentów przyjmujących wysokie dawki;
- wątroba - podwyższenie stężenie enzymów wątrobowych, zapalenie wątroby;
- płuca- śródmiąższowe zapalenie płuc prowadzące do zwłóknienia tkanki płucnej jest rzadkim, lecz groźnym powikłaniem stosowania amidaronu. Może ono wystąpić
po długotrwałej terapii dużymi dawkami;

Efekty niepożądane pozasercowe podczas stosowania innych leków:

DIZOPIRAMID - suchość w jamie ustnej, trudności z oddawaniem moczu, zatrzymanie moczu, zaburzenia widzenia, zaparcia, nudności, bóle brzucha, wymioty,
wysypka skórna;
FLEKINID - zawroty głowy, nudności, światłowstręt, podwójne widzenie, wymioty;
LIDOKAINA - zawroty głowy, zaburzenia mowy, napady podaczki;
MEKSYLETENTA - zaburzenia świadomości, drżenia mięśniowe, oczopląs, nudności, bóle i zawroty głowy.