Organizacja Narodów Zjednoczonych

Organizacja Narodów Zjednoczonych, założona przez rządy wyczerpanych wojną państw, miała w założeniu służyć utrzymaniu pokoju i wspierać rozwój społeczny i gospodarczy. Chociaż zakres jej władzy jest w praktyce ograniczony, odniosła kilka ważnych sukcesów.
Historia ludzkości pełna jest konfliktów i niesprawiedliwości. Próby rozwiązania ich, tak w wieku dwudziestym, jak i w poprzednich stuleciach, nie zawsze kończyły się sukcesem. Jednak w ostatnich dziesięcioleciach sama siła niszcząca współczesnej broni i skala wojen sprawiły, że jakaś organizacja zajmująca się utrzymaniem pokoju na świecie stała się bardziej potrzebna niż w przeszłości.
Punktem zwrotnym była pierwsza wojna światowa. Pochłonęła ona ogromną liczbę ofiar i powszechnie uważano, że nie powinno się to nigdy powtórzyć. Także rządy poszczególnych państw podzielały tę opinię, twierdząc, że prowadzą „wojnę, która ma zakończyć wszystkie wojny”. Kiedy Stany Zjednoczone włączyły się do konfliktu, w jednym z czternastu punktów ogłoszonych w styczniu 1918 roku przez prezydenta Woodrowa Wilsona zaproponowano zorganizowanie „ogólnego zgromadzenia narodów”, którego zadaniem byłoby pokojowe rozwiązywanie konfliktów.
W rezultacie, niedługo po zakończeniu wojny, w 1919 roku założono Ligę Narodów. Liga zdawała egzamin w akcjach humanitarnych, ale nie zdołała zapobiec agresji i utrzymać pokoju światowego. Jej prestiż od początku został obniżony przez nieobecność w organizacji Stanów Zjednoczonych, których izolacjonistycznie nastawiony Kongres sprzeciwił się polityce Wilsona. Później we Włoszech, w Niemczech i w Japonii doszły do władzy militarystyczne reżimy. Wyrażały otwarcie pogardę dla organizacji międzynarodowych, a ponieważ mocarstwa demokratyczne chciały uniknąć nowej wojny, Liga nie mogła zrobić zbyt wiele, by ukarać Japonię za agresję na Chiny lub Włochy za napaść na Etiopię (w 1935 roku). Kiedy Niemcy Adolfa Hitlera rozpoczęły politykę ekspansji, Wielka Brytania i Francja najpierw szły na ustępstwa (1936 – 39), a potem wypowiedziały im wojnę bez odwołania się do Ligi.
W czasie światowego konfliktu, który potem nastąpił, alianci przedstawiali siebie jako rycerzy pokoju, wolności i sprawiedliwości walczących przeciwko faszystowskim barbarzyńcom. W roku 1941, po spotkaniu Winstona Churchila i Franklina Delano Roosevelta na pokładzie okrętu wydano tzw. Kartę Atlantycką zawierającą postanowienia później uznane przez wiele innych państw. W miarę jak do wojny przeciw państwom osi przystępowały coraz to nowe kraje, zaczęto w stosunku do nich używać czasem określenia „narody zjednoczone”, a pod koniec wojny nazwę tę przyjęła organizacja, która miała zastąpić Ligę Narodów.

Szwedzki żołnierz w miejscowości Famagusta na Cyprze w roku 1974. Siły pokojowe ONZ strzegące linii demarkacyjnej mogły tylko stać bezczynnie, gdy wojska tureckie wkroczyły na terytorium zamieszkane przez Greków.