Kierunki rozwoju rolnictwa w Polsce w XIXw

Piotrków Tryb dnia 2000-11-01




Maciej Pietrzyk
Klasa III a LO



Temat: Kierunki rozwoju rolnictwa w Polsce w XIXw.


 Główne kierunki rozwoju rolnictwa w Polsce polegały na: Innowacjach technicznych, wyrzucaniu starych maszyn i technologii a zastępowaniu ich nowymi.

 Zmianie techniki upraw ( stosowanie płodozmianu, intensyfikacja produkcji, która polegała na skupianiu się na produkcji określonych gatunków zbóż, hodowli zwierząt).

 Nowe uprawy roślin przemysłowych np.: Płótno – stosowane w produkcji odzieży głównie w szwalniach, których właścicielami byli Radziwiłłowie, bawełna – związana z Rajmundem Rembieliński jako jeden z najbardziej popularnych surowców wykorzystywanych w czasach rozwoju przemysłu lekkiego w Łodzi i Zgierzu.

 Przechodzenie na intensywne metody produkcji rolnej (lata trzydzieste XIX w).

 Dużo nowinek technicznych ułatwiających produkcję.

 Nowatorskie spojrzenie na rolnictwo i jego potrzeby.

Wszystkie te „sukcesy” możliwe były dzięki TOWARZYSTWU KREDYTOWO ZIEMSKIEMU, instytucji kredytu hipoteczno- ziemskiego, stowarzyszenia właścicieli nieruchomości, pośredniczące między nimi a posiadaczami wolnych środków pieniężnych. Towarzystwa emitowały papiery wartościowe (listy zastawne), które nabywcom przynosiły ustalony procent; listy zastawne były zabezpieczone na hipotekach nieruchomości należących do wszystkich dłużników — członków Towarzystwa, dając lepszą gwarancję niż pożyczka zabezpieczona na hipotece jednej nieruchomości. Na ziemiach polskich towarzystwa powstawały od 1821 i działały do 1939 (niektóre zlikwidowano dopiero po 1945). W Królestwie Polskim 13 VI 1825 powstało w Warszawie Towarzystwo Kredytowe Ziemskie (TKZ), mające na celu ułatwienie spłacenia długów obciążających prywatną własność ziemską oraz pomoc finansową udzieloną rządowi Królestwa przez przyznanie długoterminowych pożyczek pod zastaw dóbr. Po reformie uwłaszczeniowej 1864 głównym celem TKZ stało się ułatwienie ziemianom przestawienia ich majątków na tory gospodarki kapitalistycznej. Warunkiem członkostwa TKZ był odpowiedni obszar i wartość dóbr mających korzystać z pożyczki (tylko dobra wielkie i średnie); od 1871 mogły do niego należeć również gospodarstwa chłopskie o areale co najmniej 60 morgów (ok. 33,6 ha); początkowo maksymalna wysokość pożyczki wynosiła 3/5, od 1869 — 1/2 wartości dóbr; 1870 do TKZ należało 4858 majątków, a 1913 — 9778; TKZ istniało do IX 1939. W zaborze pruskim 15 II 1821 utworzono Towarzystwo Kredytowe Ziemskie w Wielkim Księstwie Poznańskim, zlikwidowane w 1877. Od 1857 działało Towarzystwo Kredytowe dla Prowincji Poznańskiej, pod niemieckim zarządem, od 1877 jedyne w pruskim zaborze. W Galicji 3 XI 1841 powstał Galicyjski Stanowy Zakład Kredytowy, działający pod zwierzchnictwem Galicyjskiego Sejmu Krajowego. Początkowo udzielał kredytu tylko prywatnej własności ziemskiej, od 1843 także własności kościelnej, gmin, korporacji, zakładów i fundacji. Od 1867 stowarzyszenie to działało samodzielnie jako Galicyjskie Towarzystwo Kredytowe Ziemskie a od 1928 pod nazwą Towarzystwo Kredytowe Ziemskie we Lwowie. Istniało do IX 1939.