Antyspołeczne zaburzenie osobowości. Genetyka.

Stwierdzenie, że antyspołeczne zaburzenie osobowości ma swoje genetyczne podstawy, funkcjonuje od dawna.
Wyniki badań nad przyczynami antyspołecznego zaburzenia osobowości pokrywają się z wynikami badań dotyczących przyczyn dziecięcego zaburzenia zachowania; okazuje się, że rolę odgrywa tu zarówno dziedziczność, jak i środowisko.
Badania wskazują, że współczynnik zgodności pod względem skłonności przestępczych jest istotnie wyższy pomiędzy bliźniętami jednojajowymi. Potwierdza to znaczny wpływ czynnika genetycznego na zachowania przestępcze. Karl Christiansen przebadał ponad 300 par bliźniąt jednojajowych jednakowej płci figurujących w Duńskim Rejestrze Bliźniąt (Christiansen, 1977). Odkrył, że 35 procent par bliźniąt dwujajowych wykazywała zgodność pod względem skłonności przestępczych. Mimo że wyniki te potwierdzają wpływ czynnika genetycznego, współczynnik zgodności obydwu typu bliźniąt kształtuje się na umiarkowanym poziomie.
Badania nad bliźniętami prowadzone pod kątem antyspołecznego zaburzenia osobowości również ujawniają wpływ czynnika genetycznego. Jedno z nich oparte było na danych dużej grupy 3000 weteranów wojennych, z których wszyscy wraz z rodzeństwem tworzyli pary bliźniąt jedno- lub dwujajowych. Z wszystkimi przeprowadzono wywiad i w celu dokonania oceny występowania symptomów antyspołecznego zaburzenia osobowości użyto DSM-III-R (Lyons i in., 1995). Wyniki dotyczące kryteriów dzieciństwa (zachowań przed piętnastym rokiem życia) i okresu dorosłego (po piętnastym roku życia) zamieszczono w tabeli.