Jaką samotność trudniej jest znieść? Samotność w tłumie czy samotność pustelnika?

Teza: Trudniejsza według mnie jest samotność w tłumie.

Każdy z nas odczuwa, że jest samotny. Wielu tak mówi, bo nie ma z kim porozmawiać, inni bo nie mają pozytywnych relacji z rodziną i przyjaciółmi. Takich przypadków można wymieniać bardzo wiele, ale czym jest prawdziwa samotność i kogo można nazwać samotnym? Czy bycie pustelnikiem jest gorsze od bycia samym pośród w tłumie?
Ludzie, którzy wybierają tryb pustelnika, często robią to z wyboru, tak im lepiej. Nie lubią zasad, które są im narzucone. Tak jak np św. Aleksy. Wybrał życie pustelnika, bo to wspomagało jego duszę, nie przejmował się dobrem cielesnym, ale tym duchowym.
Mężczyzna z utworu Henryka Sienkiewicza pod tytułem "Latarnik" podróżował po świecie sam, wybrał takie życie, bo ono mu odpowiadało, czuł się szczęśliwy, gdy zyskał posadę latarnika, zawodu, którego nikt nie chciał się podjąć.
Samotność w tłumie... Tylu ludzi, a ty jesteś sam brak przyjaciół, brak możliwości zwierzenia się... To są powody samotności w tłumie. Dlaczego tak jest? Niepełnosprawność, religia, inne poglądy... Ludzie widząc osobę na wózku, wstydzą się, wstydzą się z nią porozmawiać, uważają, że jest ona gorsza, bo jest kaleką. Wyznawcy innych religii tacy jak np. żydzi też są potępiani.
Przykładem uzasadniającym moje słowa jest utwór Władysława Szpilmana pt.: "Pianista", utwór opowiada o mężczyźnie, który jest żydem. Jego życie nie było łatwe, nie miał z kim porozmawiać, rozmowa z innym człowiekiem groziła mu nawet śmiercią z rąk Niemców. "Inność" człowieka jest często "murem" między nim a resztą świata. To powoduje samotność, która niekiedy prowadzi do samobójstw.
Każda samotność nas boli, nawet ta chwilowa. Jednak bycie samym pośród tłumu jest ciężką chorobą, chorobą, na którą trzeba szybko znaleźć lekarstwo, gryż może ona nieodwołalnie zniszczyć nasze życie...