Jeroen Anthoniszoon van Aken, Hieronymus Bosch.

Jeroen Anthoniszoon van Aeken, Hieronymus Bosch to przydomek artystyczny, mający źródło w rodzinnej miejscowości. Bosch urodził ok. 1450 r. a zmarł w 1516 r. Najprawdopodobniej nie odbywał dalekich podróży, był związany z rodzinnym miastem, gdzie spędził większość życia. Niespokojne czasy nie sprzyjały podróżom, z resztą twórczość artystyczna nie pochłaniała Boscha zupełnie.Jednocześnie prowadził on liczne interesy handlowe. Hieronim jest uznawany za najwybitniejszego malarza niderlandzkiego na przełomie wieków XV i XVI. Jego sława przekroczyła szybko granice północnej Brabancji i dotarła do krajów Europy. Wiadomo, że rodzina van Aeken, posiadała wielopokoleniowe tradycje malarskie, Hieronim uczył się tej sztuki od swego ojca, a ten znał ją dzięki nauce dziadka. Pierwsza wzmianka o twórczości Boscha pochodzi dopiero z 1480. Artysta nie podpisywał wielu swych dzieł, niestety nie datował żadnych, toteż ustalenie rozwoju jego warsztatu jest praktycznie niemożliwe, nie wiadomo do końca, które obrazy są jego autorstwa i w jakiej powstawały kolejności. Malarstwo Boscha rozwijało się niezależnie od wzorów malarstwa flamandzkiego, czerpał on raczej z tradycji gotyckiej, z malarstwa religijnego, jednak jego przedstawienia miały inną wymowę. Skłonność do przedstawiania demonów, a także liczne akty na religijnych płótnach sprawiły, ze posądzano go o herezję. Czy faktycznie był odstępcą od wiary katolickiej?, Wydaje się to mało prawdopodobne, jednak niewątpliwie malował dla przedstawicieli różnych sekt, ostro przez kościół zwalczanych.Dzieła Boscha są prototypami malarstwa rodzajowego (przykładem może być alegoria ?Siedmiu Grzechów głównych?). Jako pierwszy przystąpił do obrazowania przypowieści oraz przysłów, nadając im własną interpretację. Artysta przemawiał poprzez swoje obrazy tonem moralisty, był mistykiem, piętnował głupotę, krytykował ludzkie wady przykładem niech będzie Statek głupców, który to pokazuje motyw pojawiający się w wielu dziełach literackich, malarskich, muzycznych. To statek pełen załogi reprezentującej różne klasy i stany społeczne, różne postawy etyczne, wzorce osobowe, podróżującej w poszukiwaniu szczęścia. Historii szaleństwa w dobie klasycyzmu. W średniowieczu praktykowano pozbywanie się osób obłąkanych, niesprawnych umysłowo przez wysyłanie ich w podróż statkiem czy innymi środkami transportu. Wypędzanych powierzano grupom pielgrzymów lub kupcom, oddawano ich pod opiekę marynarzy, którzy czasami wysadzali swojego pasażera wcześniej niż to zostało umówione. Wypędzeni w ten sposób trafiali do innych miejscowości, ośrodków kultu słynących z uzdrowień. Należy zwrócić uwagę na symboliczne znaczenie togo sposobu wykluczenia. Osoba odstająca od obowiązującego porządku społecznego była wysyłana w podróż morską bez ścisłego przeznaczenia. Woda nawiązuje tutaj do symboliki przejścia (tak jak przejście żydów przez Morze Czerwone) oraz oczyszczenia (por. chrzest przez zanurzenie w wodzie, ordalia - sąd boży) a także niestałości dryfowanie. Obraz nie jest klasyka oddawania ludzkiej twarzy, ale śmiało można powiedzieć, że doskonale oddaje ich grymas. Postaci wyraziste umieszczone na mniej znaczącym tle.Pozorna niedbałość o szczegóły w tej pracy poddaje się sama wątpliwości w głębszym odczycie obrazu. Mocno zaznaczone elementy ukazujące przekaz z niedbałością dla mniej ważnych. To jakby Klasycyzm sam w sobie dla tego dzieła.