Charakterystyka Pana od przyrody z utworu Zbigniewa Herberta „Pan od przyrody”

Pan od przyrody był nauczycielem pełnym pasji. Uczniowie traktowali go jako przewodnika po świecie biologii. Został zamordowany podczas wojny.
„w drugim roku wojny
zabili pana od przyrody
łobuzy od historii”

Profesor był wysokim mężczyzną, dzieci miały problemy z dojrzeniem jego twarzy. Miał długie nogi oraz chudą szyję. Ubierał się schludnie w popielaty surdut, szare pończochy i krawat. Nosił złoty zegarek, którego łańcuszek zwisał ukazując się obserwatorom.
Był wykształconym człowiekiem i potrafił poprowadzić swoich podopiecznych po świecie nowych dla niech zagadnień.
„on nas wprowadził
przez złoty binokular
w intymne życie
naszego pradziadka
pantofelka”

Uczniowie bardzo go szanowali. Widać to gdy absolwent po latach nie zaprzestaje zwyczaju witania żuków
„dzień dobry panie profesorze
Pozwoli pan że panu pomogę”.

Ja liryczne wspominając profesora, sądzi, że jako pasjonat nawet po śmierci kontynuuje swoją pracę.
„jeśli poszedł do nieba-
(…)chodzi teraz
(…)
z ogromną siatką
i zieloną skrzynką
wesoło dyndając z tyłu”

Ten cytat ukazuje również, że wychowankowie mieli pedagoga za dobrego człowieka, który pokazał im się jako ten, który zasłużył na pójście po śmierci w lepsze miejsce. Wiersz ten dowodzi, że ludzie „wielcy” pozostają na zawsze w naszej pamięci.

Moim zdaniem pan od przyrody był wielki – bo był nauczycielem z powołania. Uważam, że wielką radość sprawiało mu dzielenie się swoją wiedzą. Wydaje mi się, że mógł być autorytetem dla uczniów zainteresowanych biologią. I wzorem do naśladowania dla wszystkich ludzi, którzy chcą żyć z pasją.