Kultura Halaf

HALAF KULTURA, archeol. kultura neolitu ceram. rozwijająca się w pn. Mezopotamii i pn. Syrii od 2 poł. VI do poł. V tysiącl. p.n.e.; osadnictwo znane z rozległych, wielowarstwowych osad tworzących talle oraz skupisk 5–6 małych osad; zróżnicowane budownictwo; koliste domostwa z wycinanych w glinie płyt z domieszką gipsu (tolosy), niekiedy na kam. fundamencie i z prostokątną przybudówką, oraz znacznych rozmiarów prostokątne domostwa; rozwinięte rolnictwo i hodowla zwierząt; wysoki poziom garncarstwa — oprócz naczyń kuchennych bogactwo form naczyń luksusowych, malowanych monochromatycznie, dwu- i wielobarwnie (motywy geom., roślinne, antropo- i zoomorficzne); plastyka antropo- i zoomorficzna, pieczęcie; w fazie późnej pojawiły się wyroby z miedzi i ołowiu. Ceramika tego okresu charakteryzuje się kolorową polichromią: czerwoną, czarną i białą. Nazwa od stanowiska Tall Halaf w pn. Syrii.