Leonardo da Vinci

Urodził się 15 kwietnia 1452 roku w Vinci, niedaleko Florencji. Jego ojciec, ser Piero Fruosino di Antonio Da Vinci, był zamożnym notariuszem. O matce nie wiadomo dużo. Nazywała się Caterina, ale jej nazwisko rodowe jest nieznane. Leonardo pochodził z nieprawego łoża. Matka Leonarda nie wyszła za maż za ser Piera, ojca Leonarda. Zarówno ojciec jak i matka połączyli się w akcie małżeńskim z innymi partnerami w kilka miesięcy po urodzeniu Leonarda.
Nazwisko Vinci pochodzi od vinchi, trzcin uplatanych nad rzeka Vincio. Nazwisko rodowe stało się godłem Leonarda. Sploty vinchi przedstawiał między innymi w Kodeksach i na obrazach.
Młody Leonardo, chociaż syn notariusza, wychowywał się w świecie wiejskim, w kontakcie z kultura chłopska. Rodzina Leonarda była właścicielem ziemi (dziadek), młyna (wuj) , a brat był rzeźnikiem.
Leonardo, syn z nieprawego łoża, nie miał niestety możliwości zdobycia wykształcenia akademickiego. Od małego obserwował świat starając się lepiej go zrozumieć. Wychowanie praktycznie przeważało nad wychowaniem teoretycznym.
Duża rolę w kontaktach ze sztuka młodego Leonarda odegrała zapewne jego babcia Lucia di ser Piero di Zoso. Pochodziła z rodziny mistrzów ceramiki. Wiele wskazuje na to, że da Vinci znał sztukę wypalania ceramiki, a nawet ja uprawiał.
Leonardo w spisie mieszkańców Vinci widniał do 1468 roku. Pewnego dnia ojciec Leonarda zaniósł kilka szkiców młodego artysty swemu przyjacielowi Andrei Verrocchio. Ten podobno zachwycił się i przyjał Leonarda do swej pracowni. Było to w roku 1469, we Florencji.
A. Verrocchio był nie tylko wspaniałym artysta, ale także szefem przedsiębiorstwa. Przez jego pracownię przewinęli się m.in. Botticelli, Perugino, Domenico Ghirlandaio i Lorenzo di Credi. Członkowie pracowni współpracowali przy tworzeniu dzieł. W niektórych z nich widać także rękę Leonarda.