Monarchia absolutna we Francji.

Pod koniec XVI w. we Francji pierwszy władca z dynastii Burbonów, Henryk IV, dążył do wzmocnienia władzy królewskiej, której znaczenie zmalało w wyniku wojen domowych. Monarcha przyznał protestantom takie same prawa, jakie przysługiwały katolikom, ukrócił samowolę możnowładców i ograniczył rolę Stanów Generalnych –instytucji doradczej reprezentującej społeczeństwo. W 1610 r. po zabójstwie Henryka IV, tron objął jego małoletni syn Ludwik XIII. W 1624 r. nowy król na stanowisko pierwszego ministra powołał kardynała Armanda Richelieu. Polityk ten przede wszystkim dbał o interesy państwa i za wszelką cenę dążył do wzmocnienia władzy monarchy. W tym celu radę królewską, składającą się głównie z arystokratów, Richelieu zastąpił rządem, w którym jako pierwszy minister pełnił najważniejszą funkcję. Pozostałych ministrów wybierano ze względu na ich umiejętności i całkowite oddanie władcy. Arystokratyczne pochodzenie nie było konieczne do sprawowania wyższych stanowisk w państwie. Dzięki temu karierę na dworze królewskim mogła zrobić nie tylko uboższa szlachta, lecz także mieszczanie. Richelieu mianował odpowiadających wyłącznie przed władcą intendentów, którzy przejęli uprawnienia gubernatorów prowincji. Aby zwiększyć znaczenie Francji na arenie międzynarodowej, Richelieu powołał sprawnie działającą dyplomację. Rozbudował także francuską armię i flotę, dzięki czemu kraj odnosił sukcesy militarne. Silne rządy sprawowane przez kardynała przyczyniły się do powstania monarchii absolutnej, co oznaczało, że najwyższa władza ustawodawcza, wykonawcza oraz sądownicza należały w państwie wyłącznie do monarchy. W 1643 r. po śmierci Ludwika XIII, tron Francji objął 5-letni syn monarchy- Ludwik XIV. Rozpoczęły się wówczas jedne z najdłuższych rządów w historii. W czasie 72 lat panowania Ludwika XIV Francja umocniła w Europie nie tylko swoją pozycję polityczną, lecz także gospodarczą i kulturalną. Początkowo władzę w imieniu małoletniego króla sprawowała jego matka oraz kardynał Jules Mazarin. Dopiero w 1661 r. po śmierci tego potężnego ministra, Ludwik XIV objął samodzielne rządy. Od tej chwili młody władca sam podejmował wszystkie decyzje dotyczące królestwa. Poddani nazywali władcę Królem Słońce. Wynikało to z ogromnej władzy, jaką monarcha ten skupił na swoich rękach. Ludwik XIV był bowiem przekonany, że jest najważniejszą osobą we Francji. Nakazał nawet bicie monet z własną podobizną na tle słońca. Zgodnie z głoszoną zasadą „ Państwo to ja „ król uważał, że jego decyzje są jednoznaczne z wolą całego narodu. W rządzeniu pomagali mu jedynie najwierniejsi doradcy. Z ich pomocą ustanawiał podatki oraz uchwalał prawa, wypowiadał wojny, a także zawierał pokoje i sojusze. Ludwik XIV nie liczył się w głosem przedstawicieli poszczególnych warstw społecznych i dlatego nie zwoływał obrad Stanów Generalnych. Władca rozbudował służby policyjne, aby skutecznie zwalczały opozycję. Nieposłuszni poddani trafiali do więzień, spośród których najsłynniejszym była paryska twierdza –Bastylia. Nie przeprowadzono nawet procesów ani nie wydawano wyroków, ponieważ do aresztowania wystarczał jedynie rozkaz króla. W 1685 r. aby pozbyć się ostatnich przeciwników, monarcha odwołał Edykt nantejski. W wyniku tego kraj musiało opuścić kilkaset hugenotów- często ludzi zamożnych i wykształconych. Ludwik XIV zreformował także armię. Dzięki temu przez długie lata sposób organizacji oraz stosowana taktyka walki była wzorem dla pozostałych państw europejskich. Unowocześnione w ten sposób wojsko odnosiło sukcesy.