Husytyzm w Polsce

Husytyzm rozprzestrzenił się głównie w południowej Polsce (Śląsk, Małopolska). Równocześnie z początkiem roku 1420, pojawiła się oferta objęcia tronu Czech przez Jagiełłę (naród nie chciał Luksemburga). Jagiełło nie mógł się zgodzić na rozmowy- Krzyżacy mogliby go jeszcze bardziej oskarżyć (oskarżali go o pogaństwo, a Jagiełło był podobno zabobonny). Wysłał on w tajnej misji swojego bratanka, Witolda Korybutowicza (był w Czechach dwa razy), który rozważał możliwość objęcia tego tronu przez siebie.
Misja zakończyła się klęską- sprawa dotarła do cesarza i w 1423 roku Jagiełło spotkał się z Luksemburgiem w KIEŻMARKU, gdzie zobowiązał się do wystąpienia przeciwko husytom.
W 1424 roku został wydany edykt w WIELUNIU, na mocy którego z Czech mieli powrócić pod groźbą utraty majątku wszyscy Polacy, którzy udali się tam aby zasilić szeregi husyckie;

1427- powstanie husyckie na Śląsku, stłumione przez opolskiego Bolka V, który wcześniej popierał Husa;
1431- zorganizowanie krucjaty- zwycięstwo husytów pod DOMAŻLICAMI;
1431- wspólna wyprawa husytów czeskich i polskich przeciwko Krzyżakom, zwycięstwo pod DĘBKIEM na Kujawach;
1432- formalny układ husycko-polsko-czeski w PABIANICACH, przeciw Luksemburgowi i Krzyżakom i wszelkiemu językowi niemieckiemu. Efektem była wyprawa Jana Czapka z Sanu, która dotarła aż do Bałtyku;
1439- zawiązanie husyckiej konfederacji w NOWYM MIEŚCIE KORCZYNIE. Na jej czele stał husyta z Małopolski- Spytek z Melsztyna. Ruch stłumiony krwawo w tym samym roku pod GROTNIKAMI;
1442- upadek drugiego ośrodka husyckiego w ZBĄSZYNIU (na pograniczu Śląska i Wielkopolski).