Charakterystyka Jacka Soplicy.

Jedną z głównych postaci utworu A.Mickiewicza pt.”Pan Tadeusz” jest Jacek Soplica.
Jacek Soplica był bratem Sędziego Soplicy. W młodości nie należał do najbogatszych, jednak dzieki swojemu cwaniactwu cieszył się poważaniem wśród okolicznej szlachty. Był wysokim, barczystym i bardzo przystojnym szlachcicem, który bardzo podobał się szlachciankom. Miał duże powodzenie wśród kobiet.Jego twarz zdobiły wąsy. Skąd powstał przydomek „Wąsal”.Był wesołym, odważnym i pełnym fantazji człowiekiem.
Jak większość szlachty był awanturnikiem awanturnikiem zawadiaką , prowadził lekkomyślny , hulaszczy tryb zycia . Lubił bawić się , spędzał czas na rozrywkach. Nie obca mu była służba w ojczyźnie , cenił honor, ale nie dbał o dobro Rzeczypospolitej. Cechowała go odwaga. Był postrachem dla zamków magnaterii. Jego porywczość i wybuchowość sprawiły , że stał się pewny siebie.
Szczególną przyjaźnią dażył go magnat Stolnik Horeszko. Jacek często przebywał u niego na zamku. Tam poznał jego córke Ewę. Pokochał ją i miłość to była odwzajemniona. Jednak starania Jacka o rękę Ewy zakończyły się podaniem mu „czarnej polewki” , co oznaczało odmowę. Wtedy w Jacku zacząl narastać bunt i chęć zemsty. Mógł on siłą odebrać Ewę Stolnikowi, jednak nie chciał narazić jej na niebezpieczeństwo, obawiał się, że mocne przeżycia mogłyby ja zabic.
Postanowił wyjechać z kraju na ziemie moskiewskie lub na Tatarszczyzne, aby zapomnieć o tym co się wydarzyło. Chęć zemsty coraz bardziej zaślepiała Soplicę, który stracił wszelka nadzieję na odzyskanie ukochanej kobiety. W rozpaczy poślubił ubogą dziewczynę, której tak naprawde w ogóle nie kochał. Miał z nią syna Tadeusza. Nieszczęśliwa miłość sprawiła, że zaczął pić, był okrutny dla swojej zony i nie potrafił stłumic miłości do Ewy:”…i nie mogłem zapić pamięci na chwile”.
Pewnego dnia , gdy przyjeżdżał koło zamku, zobaczył jak Moskale napadają na posiadłość Horeszków. Widząc rozpromienionego zwycięstwa Stolnika , Jacek niewiele mysląc, w furii, oślepiony nienawiścią, wziął karabin martwego Moskala i zabił Stolnika. Po dokonaniu tego czynu nie uciekł . Było to zabójstwo dokonane w stanie uniesienia psychicznego. Od tego czasu Jacka i cały jego ród nazwano zdrajcami narodu.
W tym czasie nastąpił przełom w jego życiu. Z awanturnika i hulaki zmienił się w cichego, skrytego i skromnego człowieka, chcącego odpokutować za swoje winy. Został księdzem, wstapił do Zakonu Bernardynów przywdział habit i przyjął imie na znak pokory-ksiądz Robak. Chciał swoja hańbę zmyć walcząć za kraj i unikał rozgłosu. Wyjechał ze swojej Ojczyzny –Litwy. Stał się , spokojnym, opanowanym i rozważnym człowiekiem. Rzadko pojawiał się w centrum wydarzeń, jednak był uparty, przebiegły i wytrwale dążył do celu.
Prowadził na obczyźnie działalność, której celem była cheć zmycia z narodu Sopliców piętna zdrajców narodowych i przywrócenie im czci. Ksiądz Robak pracował jako emisariusz na terenie Galicji i Wielkopolski, przekazywał wiadomości o wojskach napoleońskich i carskich, przygotowując grunt pod powstanie. O mały włos nie został wywieziony na Sybir. Był zamykany w lochach i zsyłany na ciężkie roboty. Często był bity, a wszystko to znosił w imię dobra sprawy narodowej. Okazał się dojrzałym patriotą, pełnym pokory o niezłomnym charakterze. Jego wypowiedzi świadczyły o mądrości i rozwadze politycznej.
W końcu Jacek powrócił na Litwę. Kontynuował tam swoja działalność. Przygotował powstanie narodowe skierowane przeciwko Moskalom. Agitował szlachtę i chłopów, aby przystąpili do powstania. Bardzo sprytnie umiał przemówic do ludzi. Miał ułożone plany powstańcze, które pokrzyżował mu Gerwazy, jednak mimo to wojsko napoleońskie zostało godnie przyjęte przez zjednoczoną, świadomą swej siły pełną swych patriotycznych uczuć szlachte litewską.
Jacek osiągnął swój cel, odniósł sukces. Uzyskał też przebaczenie Gerwazego, Gerwazego także pozbył się piętna zdrajcy.
Przeobrażenie się ks. Robaka wymagało od Jacka ogromnej pracy nad sobą oraz wielu wyrzeczeń. Było dowodem jego hartu ducha i poświęcenia dumy w celu naprawienia zła, jakie wyrządził. Był człowiekiem człowiekiem gorącym sercu. Kochał swego syna Tadeusza. Był też wielkim patriotą.Odpokutował swój czyn i z dużym jego udziałem doszło do zgody między rodami Sopliców i Horeszków . W jego życiu było wiele ciężkich ciężkich tragicznych chwil. Jego działalnośc patriotyczna została w pełni doceniona. Po śmierci został odznaczony Krzyżem Ligii Honorowej. Pogrzebano go jako bohatera narodowego. Jest przykładem przyszłej postawy obywatelskiej.