Porównanie prezydentury Wałęsy i Kwaśniewskiego

Prezydentura

Lecha Wałęsy
i
Aleksandra Kwaśniewskiego




Lech Wałęsa urodził się w 1943 roku w Popowie koło Lipna w byłym województwie włocławskim. Wychowywał się bez ojca w wielodzietnej, wiejskiej rodzinie. Ukończył zasadniczą szkołę mechanizacji rolnictwa i w latach 1961-67, z przerwą na służbę wojskową, pracował jako elektromechanik samochodowy. W 1967 roku zatrudnił się jako elektryk w Stoczni Gdańskiej.
W grudniu 1970 roku brał aktywny udział w krwawych wydarzeniach w Trójmieście – uczestniczył w strajku w Stoczni Gdańskiej, a nawet został wybrany do komitetu strajkowego. Choć już wtedy posiadał liczną rodzinę (ośmioro dzieci) i był wielokrotnie zatrzymywany przez milicję, nie zaprzestał działalności. Po wybuchu organizowanego przez wolne związki zawodowe strajku w Stoczni Gdańskiej stanął na czele Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. 31 sierpnia podpisał porozumienie, gwarantujące m. in. powstanie niezależnych i samorządnych związków zawodowych.
We wrześniu 1980 roku stanął na czele Krajowej Komisji Porozumiewawczej NSZZ „Solidarność”. Jesienią 1981 roku wybrano go na przewodniczącego związku, a po 13 grudnia tego roku był internowany i trzymany w całkowitym odosobnieniu przez władze PRL. Po wyjściu wrócił do pracy w stoczni, trzymając się stałej linii politycznej. Wezwał władze do porozumienia z „Solidarnością”, a jego pozycję umocniło przyznanie mu w 1983 roku Pokojowej Nagrody Nobla.
W wyniku rozmów „okrągłego stołu” prowadzonych od lutego do kwietnia 1989 roku „Solidarność” została ponownie zalegalizowana.
Rok 1989 zakończył triumfalną wizytą w USA, podczas której jako trzeci obcokrajowiec, nie pełniący oficjalnej funkcji, przemówił w amerykańskim Kongresie.
Jak już wcześniej wspomniałam, Lech Wałęsa był działaczem związkowym i politykiem. Był też prezydentem Polski w latach 1990-95. Swoją chęć ubiegania się o najwyższy urząd w państwie zwykł uzasadniać słowami: „Nie chcę, ale muszę”. Tak motywował swoją kandydaturę w pierwszych demokratycznych wyborach prezydenckich w 1990 roku, a potem w 1995 i w 2000 roku.
W krótkim czasie po objęciu przez Wałęsę urzędu prezydenta skłócił się ze swoimi politycznymi przyjaciółmi – po kilku miesiącach urzędowania jego Kancelarię opuścili ludzie związani z Porozumieniem Centrum.
Jednocześnie przez całą kadencję nie potrafił zbudować sobie politycznego zaplecza, dbając o to, by żadna z sił politycznych nie uzyskała zbyt dużego znaczenia. Jego stosunki z parlamentem źle się układały – groził rozwiązaniem wszystkim Sejmom, istniejącym w okresie jego kadencji. Jednocześnie wielokrotnie publicznie deklarował, że interesuje go silna władza prezydencka.
Ponieważ przyjęta właśnie tzw. Mała Konstytucja nie daje prezydentowi dużych uprawnień, główny prawnik Wałęsy Lech Falandysz robił co mógł, by zinterpretować jej zapisy zgodnie z zamiarami politycznymi prezydenta. Najbliższe otoczenie prezydenta tworzyli ludzie o niejasnych powiązaniach, a bardzo wpływową pozycję uzyskuje dawny kierowca prezydenta – Mieczysław Wachowski.
Lech Wałęsa dał się też poznać jako inicjator egzotycznych pomysłów, dotyczących sytuacji międzynarodowej. Największe zdumienie budzi jego koncepcja stworzenia NATO-bis i EWG-bis, zgłoszona publicznie w 1992 roku, choć oficjalną linią polityki zagranicznej było już wtedy dążenie do NATO i UE.
Mimo ogromnego negatywnego elektoratu Wałęsa wystartował w kolejnych wyborach w 1995 roku. W końcu urzędujący prezydent przegrał minimalnie z Aleksandrem Kwaśniewskim. Po wyborach nie potrafił ukryć do niego urazy i ani razu nie spotkał się z nową głową państwa. Po wyborczej porażce Wałęsa miał trudności ze znalezieniem sobie odpowiedniego miejsca na polskiej scenie politycznej. Był „za, a nawet przeciw” nowemu prawicowemu ugrupowaniu Akcji Wyborczej Solidarność.
Po wyborach 1997 założył własną partię – Chrześcijańską Demokrację III RP – która jednak nie zdobyła znaczącej pozycji politycznej.
Jeździł za to po świecie i do swoich kilku doktoratów honoris causa dodał kolejne honorowe tytuły – jest honorowym przewodniczącym środkowoeuropejskiego Forum Demokratycznego – CEFODEM (od IV 1997 roku), honorowym członkiem Amnesty International (od II 1998), dostał też tytuł honorowego obywatela Gdańska (VI 1997 roku).

Aleksander Kwaśniewski urodził się 15.XI. 1954 r. w Białogrodzie. Żona – Jolanta z domu Konty; córka – Aleksandra (ur. 1981 r.). Studiował latach 1973-77 na Wydziale Ekonomiki Transportu (handel zagraniczny) Uniwersytetu Gdańskiego. Był działaczem ruchu studenckiego do 1982 r., m. in. przewodniczący Rady Uczelnianej SZSP (1976-77), wiceprzewodniczący Zarządu Wojewódzkiego w Gdańsku (1977-79), członek władz naczelnych SZSP (1977-82). Był również Redaktorem Naczelnym tygodnika studenckiego „ITD.” (listopad 1981-luty 1984), redaktorem naczelnym dziennika „Sztandar Młodych” (1984-85), współtwórcą pierwszego czasopisma poświęconego komputeryzacji „Bajtek” (1985).
Jako Członek Rady Ministrów pełnił funkcję Ministra ds. Młodzieży w rządzie Zbigniewa Messnera (1985-87), następnie Przewodniczącego Komitetu Młodzieży i Kultury Fizycznej (do czerwca 1990). W rządzie Mieczysława Rakowskiego był członkiem Prezydium Rządu i przewodniczącym Komitetu Społeczno-Politycznego Rady Ministrów (październik 1988-wrzesień 1989). Był również uczestnikiem obrad „Okrągłego Stołu”.
Wraz z Tadeuszem Mazowieckim i Romualdem Sosnowskim był współprzewodniczącym Zespołu ds. pluralizmu związkowego. Członek PZPR (1977-90). Współtwórca Socjaldemokracji Rzeczpospolitej Polskiej (styczeń-luty 1990) i pierwszy jej przewodniczący (do grudnia 1995). Współorganizator Sojuszu Lewicy Demokratycznej (1991).
Działacz sportowy – w Akademickim Związku Sportowym (1975-79) oraz Polskim Komitecie Olimpijskim. Przewodniczący PKOL (1988-1991).
Na prezydenta został wybrany (51,7% głosów) 19 listopada 1995 w drugiej turze wyborów. Zaprzysiężony 23 grudnia 1995 roku jako Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej. Tego samego dnia składa ślubowanie jako Zwierzchnik Sił Zbrojnych w 1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Warszawa” w Mińsku Mazowieckim. 8 października 2000 został wybrany na drugą kadencję. Pokonał rywali w I turze uzyskując 53,9% głosów. Przysięgę złożył 23 grudnia 2000 roku. Tego samego dnia w Gdyni przyjął zwierzchnictwo nad Siłami Zbrojnymi RP.
Współtworzył projekt i uczestniczył w kampanii referendalnej na rzecz przyjęcia Konstytucji III Rzeczpospolitej Polskiej, którą podpisał 16 lipca 1997 roku. Na Forum Organizacji Narodów Zjednoczonych zgłosił projekt Konwencji o walce ze zorganizowaną przestępczością (1996).
Brał aktywny udział w działaniach na rzecz członkostwa Polski w NATO. 26 lutego 1999 r. podpisał dokumenty ratyfikujące polskie członkostwo w NATO. Aktywnie działał na rzecz poszerzenia Sojuszu o dalszych siedem krajów (szczyt NATO w Pradze 2002) i kontynuowania polityki „otwartych drzwi”. Z jego inicjatywy zorganizowana została w Warszawie (2002) – w ramach koalicji antyterrorystycznej – międzynarodowa konferencja przywódców państw Europy Środkowej, Wschodniej i Południowo-Wschodniej poświęcona wzmocnieniu działań regionu w zwalczaniu światowego terroryzmu.
Był też twórcą inicjatywy Ryskiej (2002) – platformy współpracy państw naszego regionu Europy, tworzącej warunki do poszerzenia NATO i UE.
Autor inicjatyw służących pojednaniu: polsko-niemieckiemu, polsko-ukraińskiemu, polsko-żydowskiemu.
Kawaler Orderu Orła Białego. Uhonorowany Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Odznaczony najwyższymi orderami wielu państw świata, m. in.: Litwy, Wielkiej Brytanii, Włoch, Francji, Norwegii, Grecji, Łotwy, Finlandii, Słowacji, Portugalii, Belgii, Turcji, Peru i Japonii.

Jak widać, prezydentury obu panów różnią się od siebie tak bardzo, jak różne osobowości sobą reprezentują.
Lech Wałęsa dał się poznać jako inicjator wielu egzotycznych pomysłów, ale tak naprawdę niewiele z nich udało mu się doprowadzić do końca. Zrealizował jednak kilka ze swoich obietnic wyborczych, np.: wprowadził i ugruntował demokratyczny ustrój państwa, uruchomił gospodarkę wolnorynkową, wyprowadził wojska radzieckie (końcowym efektem było rozwiązanie Układu Warszawskiego). Zainicjowane przez Lecha Wałęsę w 1989 roku obrady „Okrągłego Stołu” doprowadziły do pierwszych po wojnie demokratycznych wyborów, a w ich efekcie powstał pierwszy niekomunistyczny rząd RP. W ślad za Polską doszło do upadku systemu komunistycznego w dawnych państwach (Węgry, Czechosłowacja, Rumunia, NRD). Ważne było też zburzenie muru berlińskiego, co doprowadziło do zjednoczenia Niemiec. Jednak w polityce wewnętrznej państwa za prezyndentury Lecha Wałęsy doszło niekorzystnych zjawisk, do nich można zaliczyć: początek procesu bezrobocia, początek afer ekonomiczych na dużą skalę, zmniejszenie bezpieczeństwa publicznego, narodziny przestępczości zorganizowanej.
Aleksander Kwaśniewski jawi się tutaj jako człowiek wykształcony, ambitny, „światowy”, zaangażowany w problemy zarówno państwowe jak i międzynarodowe. Może poszczycić się wieloma namacalnymi osiągnięciami nie tylko w państwie, ale i na arenie międzynarodowej. Jest inicjatorem wielu spotkań na najwyższym szczeblu państwowym (spotkanie prezydentów w Gnieźnie, spotkania „Grupy Wyszehradzkiej”). Niewątpliwym sukcesem jest doprowadzenie Polski do rangi pełnoprawnego członka NATO. Dużym osiągnięciem są obecne pozytywne stosunki z USA. Polityka prezydenta Kwaśniewskiego doprowadziła do tego, iż prezydent Bush uważa Polskę za najważniejszego sojusznika w walce ze światowym terroryzmem. Tu jednak należy się zastanowić nad jednym problemem. Pomimo bardzo udanych stosunków z USA prezydent Kwaśniewski nie porusza tematu uzyskiwania wiz wjazdowych USA dla obywateli RP, a jest to temat ważny, ponieważ nie powinniśmy być traktowani jako obywatele drugiej kategorii. Trzeba jednak dodać iż w kierunku wschodnim prezydent Kwaśniewski wniósł dużo dobrego. Spektakularne spotkania na wysokim szczeblu z prezydentem Rosji Władymirem Putinem zaowocowały ożywienem gospodarczym z tym państwem. Nie muszę chyba dodawać że poprawiło to ostatnio nadszarpnięte stosunki z naszym wschodnim sąsiadem, a jest to istotne w przededniu wejścia Polski w struktury UE. Pomimo swojego lewicowego rodowodu prezydent Kwaśniewski utrzymuje pozytywny dialog z kościołem polskim i Watykanem. Jednak w naszym kraju za prezydentury Aleksandra Kwaśniewskiego dużo spraw zostało do załatwienia: dalszy wzrost bezrobocia i przestępczości zorganizowanej, rozwarstwienie społeczeństwa polskiego, afery gospodarcze z udziałem osób piastujących ważne funkcje państwowe.
Osobiście większą sympatią darzę Aleksandra Kwaśniewskiego, ponieważ jest to człowiek wykształcony, biegle władający językami obcymi, o wysokim poziomie kultury osobistej i intelektualnym. Moim zdaniem godnie reprezentuje Polaków i Polskę.

Bibliografia
- Garlicki Andrzej: Historia 1939-1996/97, wyd. Warszawa 1997
- strony internetowe
- wywiad z rodzicami i innymi członkami rodziny


POST SCRIPTUM:
Nie mogę się powstrzymać od małej dygresji. NARESZCIE DOBRNĘŁAM DO KOŃCA!!!  Temat bardzo trudny, zero materiałów. Urodziłam się w 1989 roku i miałam zaledwie rok, kiedy Wałęsa objął urząd prezydenta. Kończyłam przedszkole, jak Kwaśniewski objął urząd prezydenta. Polityka nie interesowała mnie wtedy wcale, nie czytałam gazet i nie oglądałam dzienników w TV. Jasne jest więc, że sądy i opinie wyrażone w powyższym referacie nie są moje. Polityka nie interesowała mnie i nadal zdecydowanie nie interesuje. Moją jedyną prawdziwą pasją jest muzyka, a że muzyk po koncercie musi umieć porozmawiać z każdym człowiekiem (politykiem, geografem, polonistą, itd.), dlatego napisałam ten referat w celu szczęśliwego ukończenia gimnazjum w przyszłości. Mam nadzieję, że moje post scriptum nie będzie powodem, przez który będę miała przyjemność uczyć się WOS-u o jeden rok dłużej. Z wyrazami szacunku –