Wojsko polskie na Wschodzie
Zaraz po wybuchu wojny zaczęto tworzyć, z inicjatywy Witolda Gorczyńskiego, w Puławach ochotnicze oddziały polskie tzw. Legion Pułaski. Od marca 1915 r. legoin walczył na froncie pod Iłżą, a w maju i czerwcu brał udział w powstrzymaniu ofensywy austriackiej. W sierpniowych bojach pod Nurcem i Zlewą Legion został zdziesiątkowany i odesłany do Bobrujska w celu uzupełnienia strat.Połączył się wówczas z polskimi ułanami i oddziałami strzeleckimi i wszedł w skład Polskiej Brygady Strzeleckiej pod dowództwem gen. Szymanowskiego.
W lipcu brygada brała udział w ofensywie Brusiłowa, walczyła nad Szczarą i pod Zaosiem, gdzie poniosła duże straty. W styczniu 1917 r. została przeniesiona do Kijowa, gdzie nastąpić miało jej rozszerzenie w dywizję i korpus polski. Po obaleniu w Rosji caratu i ogłoszenia deklaracji Rządu Tymczasowego Polski Klub Narodowy powziął decyzję o tworzeniu na ziemiach rosyjskich armii polskiej. Na zjeździe wojskowych Polaków, który odbył się w początkach czerwca 1917 r. w Piotrogrodzie, wybrano najwyższy organ zwierzchni formacji polskich - Naczelny Polski Komitet Wojskowy. Zaczęto tworzyć trzy Korpusy: I - na Białorusi, II - w Besarabii, III - na Podolu oraz dwie duże dywizje strzelców w Murmańsku i na Syberii, a także kilka mniejszych jednostek.