Wiszące Ogrody Semiramidy

Wiszące Ogrody Babilonu nazwane zostały przez greckiego historyka i podróżnika, Herodota (około 484-425 r. p.n.e.) jednym z Siedmiu Cudów Starożytnego Świata. Nawet w jego czasach, pod władzą Persji, Babilon był wciąż wspaniałym miastem.
Grecka tradycja głosi, że zbudowane zostały przez babilońskiego króla Nabuchodonozora II (605-562 p.n.e.) dla jego małżonki Semiramidy, stąd nazywane są często ogrodami Semiramidy. Tak więc kochający mąż zbudował dla niej Wiszące Ogrody, które przez kolejne stulecia i tysiąclecia opiewane były jako jeden z najpiękniejszych tworów ludzkich rąk. Jednak ta romantyczna historia nie znajduje potwierdzenia w faktach.
Korzystając z obszernej literatury na temat Babilonu możemy sobie wyobrazić, jak zbudowane były ogrody Semiramidy: Nad piwnicznym sklepieniem znajdowała się prawdopodobnie budowla centralna, o konstrukcji terasowej. Każda terasa wznosiła się 5 m nad poprzednią i pokryta była kamiennymi kantówkami o długości 5.45m i szerokości 1.35m. Na kantówkach znajdował się podkład ze słomy ziemnej zmieszanej z sitowiem, na którym leżała podwójna warstwa palonych cegieł. Spojenia między cegłami były wypełnione gipsem. Kolejną powierzchnią, która ochraniała dolną budowlę przed wilgocią była warstwa ołowiu. Na ołowiu spoczywała trzymetrowa warstwa ziemi, właściwy ogród, w którym mogły rosnąć także drzewa.


Nie ma pewności co do rzeczywistego pochodzenia Wiszących Ogrodów. W źródłach starożytnych pojawia się duża rozbieżność chronologiczna i geograficzna. W 1898 roku archeolog Koldewey rozpoczął poszukiwania Babilonu, który stał się sławny dzięki trzem budowlom: wieży Babel, dzięki wielkim murom i dzięki ogrodom Semiramidy. Koldewey miał odnaleźć te trzy budowle. M. in. efektem jego poszukiwań było odkrycie budowli, której fundamenty składały się z 12 wąskich komór. Budowla była z kamieni ciosowych, a stropy komór zrobione były z palonych cegieł tak masywnych, że z pewnością utrzymywały duże ciężary. Mury i filary miały do 7 m grubości. Studnia składała się z 3 szybów: środkowego kolistego i dwóch mniejszych kanciastych. Koldewey nie wiedział co to za budowla. Na tabliczkach klinowych znalazł wskazówki, że tylko w dwóch miejscach w Babilonie użyto kamieni ciosowych: przy północnych murach zamku królewskiego El Kasr oraz przy Wiszących Ogrodach Semiramidy. Zamek El Kasr odnalazł już wcześniej, więc był pewny, że odnalazł Wiszące Ogrody.
Naukowcy próbowali dowieść jednak, że wiszące ogrody nie mogły znajdować się tam, gdzie wskazał Koldewey Przytaczano różne teorie, ale nie pewności, która jest prawdziwa.


W oparciu o:
Gągała-Sarmata P, Piramidy na oceanie, Olsztyn 1992
Mason A., Księga Cywilizacji, 1994
Informacje zaczerpnięte z internetu