Estetyka ubioru i kultura osobista pracownika hotelu

Dbałość o zdrowie i higienę osobistą jest czynnikiem zewnętrznym, ale równie ważnym jak cechy osobowościowe, ponieważ właściwa higiena i zdrowie zapewnia łatwość w kontaktach z ludźmi i brak barier porozumiewania się, np. trudno jest nawiązywać kontakt z osobą, która zaniedbując swoją higienę osobistą, nieprzyjemnie pachnie.
Innym czynnikiem zewnętrznym jest też dbałość o wygląd i urodę. Wygląd zewnętrzny dużo świadczy o człowieku, czasami błędnie, ale w dobie nowoczesnej cywilizacji zły wygląd może dawać złą opinię o osobie. Człowiek elegancko ubrany i dbający o ciało, wykorzystując różne kosmetyki jest dobrze postrzegany przez innych, a jego wygląd mówi o jego dokładności i zachęca do nawiązaniu z nim kontaktów, natomiast osoba ubrana w obdarte rzeczy, zarośnięta i nieużywająca kosmetyków higieny codziennej jest już z wyglądu niedokładna, niezadbana i jej wygląd zniechęca do rozmowy czy przebywania z nią, albo jeszcze nawiązywania bliższych kontaktów.

Jednym z pierwszych wrażeń, które odnoszą osoby wchodzące do hotelu, jest wygląd personelu. I niezależnie od tego, czy są to goście, którzy chcą zatrzymać się w hotelu, goście odbywających się w obiekcie spotkań czy konferencji, klienci kawiarni, dostawcy - zawsze zwracają uwagę na wygląd personelu
Mimika, gestykulacja oraz sposób wypowiadania są dla gości drugorzędne. Pierwsze wrażenie czerpią z tego, jak wyglądają, czyli jak są ubrani pracownicy. Wrażenia wizualne dotyczące personelu, w tak znacznym stopniu wpływają na ocenę hotelu, że warto im poświęcić więcej miejsca. Tym bardziej, że styl "noszenia się" pracowników, dobór stroju oraz to, czy wpisuje się on w charakter i atmosferę obiektu, bywa rzecz jasna prawdziwą sztuką, jednak czasem wystarczy przestrzeganie kilku podstawowych reguł.
Spójrzmy na ubiór personelu od strony hotelu. Ważna jest nie tylko jakość i estetyka stroju, lecz również komplementarność jego kroju i stylu, z wystrojem i charakterem hotelu, zachowanie kanonów savoir-vivre, podkreślenie rodzaju służby, do której pracownik należy oraz dostosowanie ubioru do wymogów bezpieczeństwa pracy

Kultura osobista człowieka to ogół jego sposobów postępowania, metod działania, myśli, pojęć, poglądów i wytworów działania, które mogą być często nieznane innym ludziom. Zawiera się ona w ramach kultury zbiorowości, ale obejmuje także te myśli, uczucia, idee i wytwory działalności, które nie są jeszcze znane innym ludziom. Nie zawsze są one akceptowane czy tolerowane przez innych. Jednak człowiek o wysokiej kulturze osobistej jest szanowany i dobrze postrzegany przez zbiorowość oraz utrzymuje dobre i pozytywne stosunki ze wszystkimi. Omówię relacje takiego człowieka uwzględniając elementy składające się na kulturę osobistą.

Sposób, w jaki się zachowujemy wskazuje na poziom kultury, a tym samym bezpośrednio wpływa na jakość stosunków międzyludzkich. A także naszą ocenę jako pracownika.

Kultura osobista kształtuje się przez całe życie. Na pewno na sposób naszego postępowania duży wpływ mają wzorce zachowań, które wynieśliśmy z najbliższego środowiska poprzez wychowanie. Jednak praca nad sobą i znajomość podstawowych zasad dobrego wychowania może być decydująca

Pierwsze wrażenie
Tylko raz wywiera się pierwsze wrażenie! Te kilkanaście sekund może wpłynąć na ocenę naszej osoby. Jeżeli nie obowiązuje nas strój służbowy, to i tak należy zawsze wyglądać schludnie (stosowne, czyste ubranie i buty, zadbane włosy i dłonie), być punktualnym i dbać o czystość w miejscu pracy.

Powitanie
Osoba wchodząca do pomieszczenia jako pierwsza mówi ?dzień dobry?.
W przypadku hierarchii zawodowej obowiązuje zasada: wita ten, kto znajduje się w niej niżej. Należy wówczas również wstać. Witamy się tylko raz dziennie, patrząc sobie w oczy. Warto się przy tym uśmiechnąć

Rozmowa w cztery oczy
Większa część naszej pracy opiera się na zdobywaniu, przekazywaniu informacji, często w formie bezpośredniej rozmowy. Kultura w tym przypadku to właśnie umiejętność prowadzenia rozmowy. Jako nadawca wypowiedzi musimy zwrócić uwagę na język, jakiego używamy. Powinien być zrozumiały dla odbiorcy i konkretny. Słownictwo dużo mówi kulturze - z jakiego środowiska pochodzimy, czy używamy właściwych form, czy jesteśmy obyci towarzysko i oczytani. Pamiętajmy również o właściwym tempie i głośności mówienia - nie za głośno, żeby rozmówca nie odczuł tego jako podniesiony ton, ale też nie za cicho ? aby mógł nas dobrze zrozumieć.

Kolejna zasada: nie mówimy o nieobecnych i nie mówimy źle o nikim, zwłaszcza o przełożonym bądź o znajomych z pracy. Należy unikać również tematów prywatnych czy związanych z wynagrodzeniem.


Rozmowy telefoniczne
Odbierając telefon, mówimy: ?Dzień dobry?, podajemy nazwę firmy, w której pracujemy, a potem przedstawiamy się imieniem i nazwiskiem. Warto pamiętać, że to osoba dzwoniąca do nas kończy rozmowę, a nie my

Zachowanie wobec klienta
Coraz częściej obowiązuje w firmach tzw. standard obsługi klienta, który mówi o wymaganiach formalnych wobec pracowników. Daje wskazówki postępowania: jak się witać, jak rozpoczynać rozmowę, jak nią kierować i jak kończyć oraz jak się ubierać. Standard jest ważnym elementem edukacyjnym, ponieważ ujednolica zachowania. Szczególnie jest to widoczne w dużych firmach handlowych, gdzie sposób zachowania sprzedawców i ich wygląd jest rozpoznawalny i kojarzony z daną marką.

Sytuacje trudne
Największym sprawdzianem naszej kultury osobistej są sytuacje trudne i konfliktowe. Panowanie nad emocjami jest trudną sztuką, ale można się tego nauczyć. Po pierwsze - nie można dać się ponieść emocjom. Niedopuszczalna jest irytacja, przewracanie oczami, podnoszenie głosu czy zachowania agresywne. Po drugie ? należy precyzyjnie określić, w czym tkwi problem i poszukać rozwiązań, a nie wdawać się w utarczki słowne. Po trzecie - jeżeli spotkała nas krytyka, należy przyjąć ją z godnością i zakończyć rozmowę. Jeżeli dojdziemy do wniosku, że jednak nie mieliśmy racji, to najlepszym rozwiązaniem jest przyznanie się do błędu.