Charakterystyka Jacka Soplicy - ks. Robaka.

Jednym z bohaterów „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza jest Jacek Soplica. Bohater pochodził ze średniozamożnej szlachty, lecz Gerwazy mawiał o nim „nic nie posiadał oprócz kawałka roli, szabli i wielkich wąsów od ucha do ucha”. Miał młodszego brata, który później stał się właścicielem Soplicowa – Sędziego, a także syna Tadeusza. Szlachcic ten przeżył w swoim życiu przełom moralny. Jego historię możemy podzielić na dwa etapy. Był przedstawicielem ogromnego rodu Sopliców z tego też powodu nazywano go „wojewodą”. Bohater zwykle chodził podobnie jak ówczesna szlachta w kontuszu i z szablą u boku.

Jego historię możemy podzielić na dwa etapy:

Pierwszy z nich to okres młodości. Soplica wówczas to młody, przystojny szlachcic. Zwinny i energiczny młodzieniec nosi długie wąsy, przez co przezywano go Wąsalem. Ma wielkie powodzenie u kobiet. Szanowany wśród szlachty szybko zdobywa popularność i podbija serca szlachcianek. Bogaci panowie lubią go za humor i dowcip, którymi rozwesela i urozmaica liczne biesiady. Szlachta zaściankowa czuje przed nim respekt.

Szybki i dobrze władający bronią młodzian bierze udział w polowaniach. Temperament Jacka Soplicy był bardzo wybuchowy. Znany jako kłótnik, awanturnik i paliwoda nie próbuje zmienić swego usposobienia. Gdy zakochuje się w Ewie, nie prosi o jej rękę Stolnika. Jego duma i pycha nie pozwalają mu na to. Uważa, że Horeszko sam powinien zaproponować mu małżeństwo z córką.

Bezmyślny szlachcic – odsunięty od łask magnata – postanawia ożenić się z wieśniaczką. Nie przewiduje skutków, jakie poniesie za sobą ta nieprzemyślana decyzja napotkaną kobietą, jednak ta miłość nie pozwoliła stłumić się na dnie jego serca. Był bezwzględny dla swej żony, nie darzył jej żadnym uczuciem, czego dowody widoczne były dla każdego, toteż „... biedna ta matka Tadeusza, z żalu umarła”. Jednak to nie pozwoliło mu zapomnieć o ukochanej. Zły, opryskliwy, prawie szalony nie myśli o niczym innym tylko o zemście na Stolniku. Skutkiem swojej słabej woli popada w pijaństwo. Z popularnego szlachcica zamienia się w człowieka, z którego śmieją się nawet dzieci.

Wiedziony żądzą zemsty krąży wokół zamku Horeszki. Czuje się przez niego oszukany, poniżony. Szuka okazji do „wyrównania rachunków”. Hańbi swoje nazwisko, zabijając Stolnika z ukrycia. Przyjmuje od Moskali majątek człowieka, którego zabił. Dopiero później próbuje naprawić swoje błędy. Po zabójstwie Stolnika, Jacek zostaje okrzyknięty zdrajcą narodowym i otoczony powszechną pogardą, z przegranym życiem osobistym i bez majątku. Dopiero wtedy, zdaje sobie sprawę z nieszczęść, jakie spowodował.


W tym momencie rozpoczyna się drugi etap życia Jacka. Po dokonaniu zbrodni uświadamia sobie jej ohydę. Pragnie poprawić błędy młodości. Obeznany z rzemiosłem wojennym bierze udział w wielu bitwach. Chcąc zwalczyć w sobie złe cechy charakteru: dumę, pychę, rozrzutność i kłótliwość, wstępuje do zakonu.

Przybiera skromne nazwisko Robak. Staje się pokornym, cichym, małomównym, kochającym bliźnich księdzem. Wdziewa związany sznurem habit zakonny. Wtedy to stał się zupełnie innym człowiekiem. Wiele kosztowało go to, aby stać się postacią o 180 inną niż dotychczas. Postanawia prowadzić emisariuszowską ( posłaniec prowadzący działalność konspiracyjną na obszarze trzech zaborów) na Litwie. Jako emisariusz uczy szlachtę patriotyzmu.W jego życiu nie zabrakło również miejsca na sprawy ojczyzny, ks. Robak walczył o jej wolność, przelewał swą krew i cierpiał. Zdecydowany jest zorganizować powstanie,na rozkaz przełożonych Jacek przyspieszył powstanie. Wierzy Napoleonowi, że ten wielki wódz przyłączy jego ojczyznę do Polski.

W czasie bitwy zajazdowej – czyli o zamek – w Soplicowie jeszcze raz udowadnia znajomość sztuki wojennej. Będąc księdzem, nie może walczyć, ale daje dobre rady szlachcie polskiej. Pokazuje, że życie jakie prowadzi zmieniło go. Ratując od śmierci Klucznika i Hrabiego – ostatniego z Horeszków, przekonuje nas o tym, że nie żywi już niechęci do rodu Stolnika.
M
ożemy stwierdzić, że Jacek Soplica był odważny nie tylko w czasie bitwy, ale posiadał odwagę cywilną. Przykładem tego jest publiczna spowiedź. Wyznaje ze skruchą wszystkie swoje grzechy. Prosi o przebaczenie, co nie byłoby możliwe w czasie jego młodości.

Uważam, że Jacek Soplica był człowiekiem lekkomyślnym, lecz widząc zło, którego się dopuścił potrafił zmienić swe postępowanie i naprawić swoje przewinienia, dlatego też Jacek powinien być wzorem dla ludzi, którzy w swym życiu postępują nieuczciwie. Z człowieka dumnego i chełpliwego przeistoczył się w pełnego pokory i zdolnego do poświęceń księdza. Potrafił zmienić styl życia i charakter. Po morderstwie dokonanym na Stolniku próbuje naprawić swoje grzechy, walcząc za ojczyznę i działając na rzecz Litwy.
Wydaje mi się, że słusznie został odznaczony orderem Legii Honorowej.