Adolf Hitler

Adolf Hitler był człowiekiem, który niewątpliwie zmienił losy świata. Przez niektórych uważany za szaleńca, wydającego decyzje w przypływach szału i gniewu. Inni natomiast uważają go za wyśmienitego polityka i stratega. Niewątpliwie, dzięki jego polityce zginęły miliony ludzi, z a wiele miast i wsi zostało zrównane z ziemią. To on przecież dzięki swej nieugiętej i stanowcze polityce przyłączył do Niemiec Austrię, Sudetland, Czechosłowację, część Polski, Belgię. Niewątpliwie bez niego oglądali byśmy dziś zupełnie inną mapę Europy, a może nawet świata.
Pierwszym znanym przodkiem Adolfa Hitlera był urodzony w 1837 r. Alois – nieślubny syn Marii Anny Schicklgruber, późniejszej żony Georga Hiedlera. Czterdziestoletni Alois, dobrze usytuowany urzędnik państwowy, zmienił swe nazwisko na Hitler, zbliżone do nazwiska jego ojczyma. 20 kwietnia 1889 r., trzecia żona Aloisa – Klara urodziła syna Adolfa w austriackim miasteczku Braunau. Drugim dzieckiem była Paula, urodzona w 1896r.
Adolf ukończył klasztorną szkołę podstawową w Lambach, a następnie szkołę średnią w Steyer. Rodziców stracił wcześnie: ojciec zmarł w 1903 r., a matka z którą był szczególnie związany dwa lata później. Młody Hitler wykazywał zdolności plastyczne i zamierzał swe życie poświęcić sztuce, jednak dwukrotne próby zdania egzaminów do Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu nie powiodły się. Hitler pozostał w Wiedniu utrzymując się z dorywczych prac. W 1912 r., przeniósł się do Monachium, gdzie żył w nędzy utrzymując się z e sprzedaży widokówek i obrazków.
Po wybuchu I wojny światowej , 16 sierpnia 1914 r., zgłosił się ochotniczo do Bawarskiego Pułku Piechoty. Na froncie miał opinię odważnego i dobrego żołnierza. Był dwukrotnie ranny i sześciokrotnie odznaczany(w tym dwukrotnie Krzyżem Żelaznym I i II klasy.
Powrócił z wojny w stopniu kaprala i podjął pracę jako agent Reichswery. W tym charakterze, we wrześniu 1919 roku znalazł się na zebraniu maleńkiej powstałej w styczniu 1919 r., partii Deutsche Arbeiterpartei, odbywającym się w salce piwiarni „Sterneckerbrau” w Monachium. Ludzie , których tam spotkał prezentowali poglądy będące pomieszaniem socjalizmu, nacjonalizmu i antysemityzmu, co bardzo odpowiadało Hitlerowi. Kilka dni później otrzymał zaproszenie na następne spotkanie, odbywające się w piwiarni „Altes Rosenbad” i został przyjęty do tej organizacji. Wkrótce przekształcił tę niewielką organizację w Nationalsozialistiche Deutsche Arbeiterpartei, w skrócie NSDAP.
W sali piwiarni „Hofbrauhaus” w Monachium Hitler przedstawił dwudziestopięciopunktowy plan , który przewidywał min. :
- zerwanie traktatu wersalskiego,
- stworzenie armii narodowej,
- wydalenie cudzoziemców,
- opiekę socjalną państwo.
Program szybko zyskiwał zwolenników w tym szefa policji miejskiej Pohnera i Wilhelma Fricka, późniejszego ministra spraw zagranicznych Rzeszy. W lipcu 1921 r., gdy Hitler został przywódcą NSDAP liczyła już trzy tysiące członków i tworzyła odziały które miały ochraniać zebrania partyjne - Sturmabteilungen(SA). 8 i 9 listopada 1923r., Hitler wykorzystując te oddziały podjął w Monachium nieudaną próbę zamachu stanu, za co 31 marca 1924 roku skazano go na 5 lat pozbawienia wolności. W więzieniu w Landsbergu napisał książkę Mein Kampf, w której przedstawił program niemieckiej dominacji w Europie. Już 20 grudnia 1924 roku zwolniono go z więzienia , ale zakazano publicznych wystąpień. Za honoraria z wydania książki Hitler kupił willę „Wachenfeld” w Obersalzbergu, w pobliżu Berchtesgaden, gdzie później wybudował dom „Berghof”, który stał się jego oficjalną rezydencją. W październiku 1928 roku poznał siedemnastoletnią pomocnicę fotografa Ewę Braun i ona stała się jego towarzyszką życia.
Hitler wykorzystywał czas po wyjściu z więzienia na rozbudowę terenowych oddziałów partii, która w lutym 1925 roku odzyskała prawo legalnej działalności i w wyborach w maju 1928 roku zdobyła 12 miejsc w parlamencie. Dwa lata później NSDAP poparło 6 mln wyborców co dało jej 107 mandatów, a w warunkach ostrego kryzysu gospodarczego i poczucia upokorzenia postanowieniami traktatu wersalskiego, program NSDAP wciąż zyskiwał nowych zwolenników. Byli wśród nich przemysłowcy i wyżsi dowódcy wojskowi. W 1932 roku Hitler wysunął swą kandydaturę na prezydenta i uzyskał w wyborach 36,8% głosów. Jego popularność wzrosła w okresie kryzysu politycznego, gdy szybko upadały kolejne rządy. 30 stycznia 1933 roku Hitler zostaje kanclerzem i wciągu 5 miesięcy wykorzystując prowokację-podpalenie Reichstagu 28 lutego 1933 roku i słabości konstytucji niemieckiej - artykuł 48 dający kanclerzowi prawo wydawania dekretów, zniszczył niemiecką demokrację. Tworzył podstawy państwa totalitarnego, wydając 28 lutego 1938 roku dekret O ochronie Narodu i Państwa oraz ustawę z 23 marca 1933 roku – O uprawnieniach. Wkrótce pozbył się najpotężniejszego wroga – szefa S.A. Ernesta Rhma. Rhm dowodził siłą liczącą ok. 1 mln uzbrojonych ludzi i ok. 3,5 mln rezerwistów. W nocy 30 czerwca 1934 roku Rhm i jego najbliżsi współpracownicy zostali wymordowani(„noc długich noży”).
W sierpniu 1934 roku po śmierci Paula Hindenburga, Hitler objął urząd prezydencki, co w połączeniu z urzędem kanclerza dawało mu nieograniczoną władzę dyktatora. Bardzo szybko przy współpracy Rudolfa Hessa, Heinricha Himmlera i Hermana Gringa utworzył aparat terroru i prześladowania przeciwników politycznych. W marcu 1933 roku, a więc dwa miesiące po przejęciu władzy utworzył pierwszy obóz koncentracyjny. Hitler konsekwentnie zmierzał do realizacji głównego celu: stworzenia przestrzeni życiowej dla narodu niemieckiego. W jego planach miał on liczyć 250 mln ludzi. W marcu odrzucił „dyktat wersalski” - jak określał traktat wersalski. Odrzucił też wszelkie ograniczenia dotyczące rozwoju niemieckich sił zbrojnych. W 1938 utworzył Oberkommando der Wehrmacht – Naczelne Dowództwo Sił Zbrojnych. Podlegało ono jemu jako naczelnemu dowódcy. Przekonany o słabości mocarstw zachodnich, przystąpił do realizowania polityki ekspansji. W 1938 roku niemieckie siły zbrojne przystąpiły do planu „Otto”. Wkroczyły one do Austrii. Hitler zagarnął ten kraj dokonując przyłączenie go Rzeszy(tzw. Anschluss). W 1938 roku dzięki polityce ustępstw wobec Hitlera, która stosował wobec Niemiec Neville Chamberlain, zostaje przyłączony tzw. Sudetland. W marcu 1938 łamiąc postanowienia traktatu monachijskiego Wehrmacht zajmuje całą Czechosłowację. 3 kwietnia Hitler wydaje rozkaz przygotowania planów podboju Polski.
1 września Hitler rozpoczął II wojnę światową atakując Polskę. Uderzenie niemieckie nastąpiło o świcie ze wszystkich kierunków. Żołnierze polscy bili się z ogromnym poświęceniem, ale ich wysiłek nie mógł zmienić ogólnego obrazu walk. W południowo-zachodniej części kraju siły niemieckie przełamały obronę polską.
Niemieckim działaniom frontowym towarzyszyły akcję na tyłach, prowadzone przez tzw. V kolumnę. Byli to Niemcy mieszkający w Polsce i przerzucani z III Rzeszy. 5 września wojsko polskie podjęło decyzję o wycofaniu wojsk na linię Wisły i Sanu i zorganizowaniu obrony. Jednakże skrajne armie niemieckie parły w stronę Siedlec na północy i Lublina na południu.
Rząd polski wierzył, iż zaatakowaną Polskę wspomogą zbrojnie Wielka Brytania i Francja. Obydwa kraje wypowiedziały Niemcom wojnę. Francuskie wojska zajęły co prawda kilka opuszczonych wiosek na pograniczu Niemiec i Francji, lecz kilka dni później rządy Wielkiej Brytanii oraz Francji uzgodniły że armie tych państw nie wystąpią zbrojnie przeciwko III Rzeszy. 17 września granicę kresów wschodnich przekroczyła Armia Czerwona. Polska armia nie mogąc bronić się na dwa fronty. 2 października poddał się ostatni przyczółek polski na helu.
Po zwycięstwie nad Polską Hitler skierował swe armie na Norwegię, Belgię i Holandię oraz Francję. Niemcy zajmując Norwegię zapewnili sobie duże dostawy surowców. Było to niezbędne dla utrzymania nowoczesnej i potężnej armii jaką był Wehrmacht.
Podczas kampanii w Belgii po raz pierwszy użyto komandosów. Użyto ich do zdobycia twierdzy Eben Emael. Hitler doskonale zdawał sobie sprawę, jak wspaniałe zwycięstwo ofiarowała mu grupka straceńców, którzy wylądowali na dachu ogromnego fortu, obsadzonego przez dziesięciokrotnie liczniejszą załogę. Otworzyli drogę przez Maastricht, co pozwoliło niemieckim czołgom wjechać na płaski, otwarty teren między Wavre i Namur, stwarzający znakomite warunki do skoncentrowanego ataku na kanał La Manche. Następnym krokiem miało być zdobycie tamtejszych portów i odcięcie brytyjskiej dla korpusu ekspedycyjnego. A może nawet zamknięcie drogie ewakuacyjnej dla Brytyjczyków? To było marzenie Hitlera: otoczyć 300 000 żołnierzy brytyjskich i nękać ich nalotami i ostrzałem z ciężkiej artylerii. Ich szeregi topniały by każdego dnia, a rząd brytyjski pod naciskiem ludności nie miał by innego wyjścia jak tylko poprosić o zawarcie pokoju. A pokój na zachodzie oznaczał by zerwanie paktu Ribbentrop – Mołotow. Lecz plant ten nie powiódł się. Anglicy wyratowali swych żołnierzy z opresji. Z niewiadomych przyczyn nakazano zatrzymać niemieckie czołgi przed Dunkierką.
Pakt trzech(pakt berliński)
Porozumienie podpisane w Berlinie 27 września 1940 roku, było poszerzeniem paktu stalowego Niemiec i Włoch z 1939 roku. Zobowiązywał on sojuszników do udzielania sobie pomocy militarnej. Pakt określał podział świata na strefy wpływów Niemiecką, Włoską i Japońską. W następnych miesiącach do paktu przystąpiły min.:20 listopada 1940 – Węgry23 listopada 1940 - Rumunia24 listopada 1940 – Słowacja1 marca 1941 - Bułgaria
Zdobycie Eben Emael pozwoliło wjechać niemieckim czołgom do Belgii i tym samym uzyskać lukę w francuskiej linii Maginota. Niemcy uderzając przez Ardeny rozgromili francuskie wojsko i zajęli Francję. Francuzi musieli ewakuować kilkaset tysięcy swoich żołnierzy. Z Francji uciekali też Polacy, Belgowie. W tym czasie Hitler utrzymywał bardzo dobre stosunki dyplomatyczne ze Stalinem, potwierdzone w układzie Ribbentrop – Mołotow z 23 sierpnia 1939 roku i układzie
z 28/29 września 1939 roku, sankcjonujących rozbiór Polski. 27 września Niemcy, Włochy i Japonia podpisują pakt trzech. Dzielił on świat na strefy wpływów Niemiecką, Włoską i Japońską. Zobowiązywał też do udzielenia wzajemnej pomocy militarnej. Jednak w drugiej połowie 1940 roku nakazał rozpoczęcie przygotowań do ataku na ZSRR. Uznał iż dalsza współpraca ze Stalinem, oraz koegzystencja dwóch państw nie będzie możliwa.
W czasie agresji na ZSRR Hitler popełnił wiele błędów strategicznych i politycznych. Po pierwszych tygodniach zwycięstw Wehrmacht poniósł klęski po Moskwą, Stalingradem, Kurskiem. Niemców zaskoczyła sroga rosyjska zima. Nie byli na nią przygotowani. Nie mieli ciepłej odzieży, ruch oporu w ZSRR skutecznie uniemożliwiał dostawy zaopatrzenia niszcząc drogi, mosty i tory kolejowe. W grudniu 1941 roku po ataku na Pearl Harbor Hitler wypowiedział wojnę USA – największej potędze gospodarczej świata. Wraz z pogarszającą się sytuacją na wschodzie Hitler przejmował bezpośrednie kierowanie wojskiem. Hitler popełniał katastrofalne w skutkach decyzje. Równowaga psychiczna Fhrera znacznie pogorszyła się po zamachu w lipcu 1944r. Hitler do końca wierzył w gwałtowny zwrot losów wojny. Miało mu to zapewnić zastosowanie „cudownej broni”- pocisków V-1 i V-2 (A4).
W końcu kwietnia 1945 roku gdy Berlin pod ostrzałem rosyjskim zamienił się w stertę gruzu, Hitler napisał testament w którym oświadczył iż nie jest winny śmierci milionów ludzi w podbitych państwach i milionów rodaków oraz że został zdradzony, a Niemcy jako naród nie okazali się godni jego przywództwa.
29 kwietnia 1945 Hitler zawarł małżeństwo z Ewą Braun. Prawdopodobnie następnego dnia popełnił samobójstwo.
Wielu ludzi uznaje Hitlera za maniaka i psychopatę, kierującego się poradami astrologów, człowieka podejmującego decyzję w napływie szału i histerii? Na jakiej podstawie? Przecież był to nadzwyczaj zręczny, przebiegły i skuteczny polityk!
Objął władzę w Niemczech w 1933 roku gdy państwo to tkwiło w wielkim kryzysie gospodarczym rodzącym nędzę, bezrobocie i zapaść przemysłu. To nie Hitler wyciągnął Niemcy z kryzysu. On dokonał czegoś więcej. Zjednoczył i zmobilizował społeczeństwo do wielkiego wysiłku.
W nieprawdopodobnym tempie rozwinął produkcję zbrojeniową, choć traktat wersalski i francuskie komisje strzegące jego postanowień skutecznie blokowały wszelkie próby uruchomienia produkcji czołgów i samolotów. Co prawda sprzyjało mu pobłażanie Wielkiej Brytanii, uważającej iż traktat wersalski jest zbyt surowy, oraz uważającej Niemcy za barierę chroniącą Europę Zachodnią przed bolszewizmem. Jednak niewielka to pomoc w zbudowaniu najpotężniejszej i najnowocześniejszej armii na świecie w ciągu kilku lat.
Hitler potrafił docenić i dać możliwości do działania najzdolniejszym i najbardziej twórczym strategom i dowódcą. Oni dali mu w zamian „tajną broń” – wojnę błyskawiczną. Uzyskał zgodę mocarstw zachodnich na zajęcie Austrii, Sudetlandu, a potem całej Czechosłowacji. Hitler potrafił zawrzeć pakt z najbardziej znienawidzonym wrogiem – Józefem Stalinem.
I wreszcie rok 1939. Gdy dowódcy protestowali przeciwko rozpoczęciu wojny argumentując, że siły lądowe i morskie są za słabe oraz roztaczając wizję interwencji Francji i Wielkiej Brytanii. Jednak Hitler podjął decyzję ataku. I wygrał. W 1940 roku wbrew ostrzeżeniom dowódcy marynarki wojennej, kazał rozpocząć inwazję na Norwegię. Podbił to państwo przeprowadzając swe okręty pod bokiem potężnej Royal Navy. W maju 1940 roku skierował Wehrmacht na Belgię, Holandię i Francję i zwyciężył, choć na drodze pochodu jego wojsk były potężne belgijskie twierdze Eben Emael i Namur, Niezdobyta linia Maginota. Choć połączone wojska tych państw, wsparte przez Brytyjski Korpus Ekspedycyjny były kilkakrotnie liczniejsze niż Wehrmacht, Hitler zwyciężył. W 1941 roku gdy Hitler rzucił Wehrmacht na podbój ZSRR, bronionego przez gigantyczną Armię Czerwoną, Rosjanie mieli przytłaczającą przewagę. Miał 3 500 czołgów, ZSRR 22 000. Miał 3 000 samolotów, Rosjanie 8 000. Dysponował piechotą liczącą 1 500 000 żołnierzy. Stalin mógł rzucić do walki 5 000 000. I tak mimo wielkiej przewagi jego wojska gnały Rosjan przez pół roku na ogromnym froncie ciągnącym się od Bałtyku do Morza Czarnego. Jedynie kosztem niewyobrażalnych ofiar w ludziach i wyrzeczeń udało się Rosjanom zatrzymać Wehrmacht.
Na jakiej więc postawie można uznać tego człowieka za szaleńca, lekceważącego rady i ostrzeżenia doświadczonych strategów?
W grudniu 1941 roku Hitler zwolnił dowódców, których uznała za winnych. Miał do tego pełne prawo. To oni odwiedli go od słusznego planu jakim miało być uderzenie w stronę Leningradu i Kaukazu, nie na Moskwę. Zabraniał dowódcą wycofania się z frontu. Co by się stało gdyby na to zezwolił. Wycofywanie zamieniło by się w paniczną ucieczkę. Żołnierze pozostawiali by ciężki sprzęt, lotniska.
Hitler popełniał błędy i podejmował złe decyzję. Ale który z przywódców mocarstw był od tego wolny? Jak że blisko katastrofy był Franklin D. Roosevelt upierając się przy tym, aby w sierpniu 1942 wysłać przez kanał La Manche 5 brytyjskich i amerykańskich dywizji. Ile strasznych karygodnych błędów popełniali dowódcy radzieccy – Stalin, Budionny i Woroszyłow? Krwawa historia II wojny światowej roi się od błędów polityków i dowódców, a nikt nie zarzuca im utraty zmysłów.
W 1945 Hitler był strzępem człowieka, lecz nie wariatem. Nawet podczas ostatnich dni jego życia nie znajdziemy niczego co wskazywało by iż Hitler jest chory umysłowo. Prawdopodobnie trawiła go choroba Parkinsona – pozwalają to stwierdzić zeznania świadków.
Uważam więc iż Hitler nie był więc psychopatycznym szaleńcem, obłąkanym rządzą krwi. Był on niezwykle przebiegłym i chytrym politykiem i strategiem.



BIBLIOGRAFIA

B. Wołoszański „Tajna wojna Hitlera” Wydawnictwo Sensacje XX wieku 1997
B. Wołoszański „Ten okrutny wiek” Wydawnictwo Sensacje XX wieku 1995
B. Wołoszański „Ten okrutny wiek część 2”Wydawnictwo Sensacje XX wieku 1996
okrutny wiek część 2”Wydawnictwo Sensacje XX wieku 1996