Pojezierze Pomorskie

Pojezierze Pomorskie leży w pasie Pobrzeży Południowo-bałtyckich. Pojezierze Pomorskie dzieli się na trzy mniejsze pojezierza: Zachodniopomorskie, Wschodniopomorskie oraz Południowopomorskie. Znajduje się ono w północno-zachodniej Polsce i sąsiaduje z Nizina Szczecińską od zachodu, Pobrzeżem Słowińskim od północy, Żuławami Wiślanymi i Pojezierzem Chełmińsko-Dobrzyńskim od wschodu oraz z Pojezierzem Wielkopolskim od południa. Na wschodzie pojezierza wznosi się najwyższe wzniesienie niżu europejskiego - Wieżyca 329 m. npm.
Podczas wycofywania się lądolód pozostawił liczne skały osadowe, mające duże znaczenie w budownictwie. Należą do nich: piaski, żwiry, iły, gliny i głazy narzutowe. W rzeźbie przeważają pagórkowate wysoczyzny morenowe, częste są też równiny morenowe i sandrowe oraz szerokie, doliny rzeczne, z których część stanowi typowe pradoliny. Liczne wały morenowe, znaczące poszczególne etapy cofania się zlodowacenia, kulminują wysokimi wzniesieniami, przekraczającymi 300 m n.p.m. (przykładem jest Wieżyca 329 m n.p.m.). Na tych terenach charakterystyczne są wzgórza moreny czołowej, z dużą ilością małych jezior. Przed pasem moren czołowych rozwinął się krajobraz sandrowy, pojezierny. Są to przeważnie płaskie i faliste powierzchnie w obrębie, których występują jeziora, powstałe wskutek wytapiania się brył lodu znajdujących się w piaskach i żwirach sandrowych. Pojezierze rozcina szerokie równoleżnikowo biegnące pradoliny. Profil poprzeczny tych form jest asymetryczny. Zbocza północne są najczęściej strome, a południowe łagodne. Dno doliny osiąga czasem kilkanaście kilometrów. Rozwinęły się tam wydmy śródlądowe (są w Międzyrzeczu warciańsko-noteckim miedzy Bydgoszczą a Toruniem).

Klimat jest taki sam jak w całej Polsce czyli przejściowy z kontynentalnego na oceaniczny. Klimat jest chłodniejszy i bardziej wilgotny, co jest spowodowane większą wysokością bezwzględną tego obszaru oraz intensywniejszymi masami powietrza. Lato jest krótkie, a zima długa, lecz łagodna. Średnia temperatura w lipcu wynosi ok. 170C, a w styczniu ok. –30C. Opady wahają się od 550 do 700 mm rocznie.
Na pojezierzu większa cześć gleb to gleby brunatne, płowe oraz bielice. Występują tam różne gleby bagienne znajdujące się na przybrzeżnych fragmentach morza bałtyckiego. Znajdują się na tych terenach: iły, gliny, piaski i żwiry. Okres wegetacji roślin wynosi od 220 do 200 dni w roku. Uprawia się tu żyto średnio 30-40 % zasiewów, pszenice (ozima i jara) średnio ok. 10% zasiewów, jęczmień (ozimy i jary) ok. 10-20 % zasiewów, owies średnio ok. 10-20% upraw, ziemniaki średnio ok. 10-20% upraw, roślinność pastewna średnio ok. 10-20% ogólnych upraw, buraki cukrowe zajmują średnio Ok. 5% upraw, rzepak i rzepik zajmują średnio ok. 5-10%.

Na Pojezierzu Pomorskim nie ma wielu surowców mineralnych. Do jednych z nielicznych należą: sól kamienna, węgiel brunatny i ropa naftowa. Jednakże na tych terenach występują różne formy przemysłu: drzewny i papierniczy, spożywczy, chemiczny. Największym miastem Pojezierza Pomorskiego jest Bydgoszcz leżąca nad rzeką Brdą. W mieście jest silnie rozwinięty przemysł maszynowy i elektromaszynowy, m.in. produkcja narzędzi i obrabiarek, sprzętu okrętowego, teletechnicznego, Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego, a także zakłady rowerowe, oraz budowy maszyn dla przemysłu mineralnego Ponadto przemysł mięsny, papierniczy, gumowy, tekstylny, wytwórnia kabli.

Chyba najatrakcyjniejszym miejscem turystycznym i przyrodniczym na Pojezierzu Pomorskim są Bory Tucholskie. Nie ma tam wielu jezior, ale za to powierzchnia lasów wynosi około 261 tys. hektarów, aż 90%. Miejsce to obfituje także w torfowiska i bagna. Park ten utworzono 1 lipca 1996 roku, w północno-środkowej części kraju, w województwie pomorskim, w powiecie chojnickim. Dominują w parku ekosystemy świeżych borów sosnowych. Znaczne powierzchnie zajmują również bory chrobotkowe z dużym udziałem rzadkich gatunków porostów. Do najcenniejszych gatunków należą wśród ptaków: żuraw, puchacz, bielik, gągoł i zimorodek, a wśród ssaków: 7 gatunków nietoperzy oraz bóbr i wydra.
Następnym parkiem Pojezierza Pomorskiego jest Drawieński Park Narodowy. Leży on w środkowo - zachodniej Polsce na pograniczu województw zachodniopomorskiego, lubuskiego i wielkopolskiego. Park utworzony został w roku 1990 na obszarze 8691 ha. Aktualna jego powierzchnia wynosi 11342ha. Jednym z głównych motywów utworzenia parku była potrzeba ochrony szczególnie cennych odcinków rzek Drawy i Płocicznej wraz z otaczającymi je lasami. Drawa (40 km w parku) na całej długości tworzy efektowne wąwozy i przełomy. Drugie, wschodnie ramię parku wytycza, charakterem zbliżona do Drawy, rzeka Płociczna.

Park Narodowy „Ujście Warty” jest położony w historycznej delcie ujścia Warty do Odry, na terenie województwa lubuskiego. Jego powierzchnia wynosi 8038 ha. Obszar Parku Narodowego "Ujście Warty" to jeden z najważniejszych terenów lęgowych ptaków wodnych i błotnych w Polsce.
Turystyka na pojezierzu jest rozwinięta. W szczególności w Parkach Narodowych i nad morzem. W Borach Tucholskich rozwinęła się agro- i ekoturstyka. Parki można zwiedzać poprzez szlaki turystyczne i ścieżki rowerowe.