Adam Mickiewicz.

Pierwszy wieszcz polskiego romantyzmu - dziś symbolizujący epokę, posągowy, podręcznikowy - przechodził różne przemiany ideowe i jest “posiadaczem” wcale barwnej biografii. Jak w każdym życiu - rozczarowania i rozpacz splatały się tu z sukcesami, a że był to talent pierwszej wody, zyskała nasza narodowa literatura. Kiedy studiował w Wilnie nie był jeszcze takim absolutnym romantykiem. Wielbił Woltera, był filomatą - więc wielbicielem wiedzy (bardzo to przypomina oświecenie, czy nie?) pisał w klasycznym duchu. Dopiero wyjazd do Kowna - uderzenie samotności, przymus niechcianej pracy i lektura niemieckich romantyków oraz Byrona wywołało eksplozję romantyczną. Wieszcz nie lubił nauczać i skarżył się że obrywa piersi “obuczaniem żmudzkich łbów”. Tęsknił za Wilnem. No i poznał Marylę Wereszczakównę, z której uczynił muzę swojej twórczości, ta zaś spokojnie i chyba bez większego żalu wyszła za mąż za hrabiego Puttkamera. Ten wielki romans literatury był być może nieco “ideowy”, bowiem gdy Mickiewicz poznał Marylę, był już zagorzałym czytelnikiem cierpień werterowskich i byronowskich - i bardzo mu ów nieszczęśliwy romans pasował do romantycznej kreacji. Sam później spotkał jeszcze kilka kobiecych ideałów, ożenił się z Celiną Szymanowską, i miał z nią dzieci. Natomiast żona naszego wieszcza cierpiała na chorobę nerwową i nie było to raczej najbardziej udane małżeństwo. Patriotyzm swój udowodnił Mickiewicz działalnością w studenckich towarzystwach konspiracyjnych, był więziony, był zesłany. Natomiast motywacja faktu, że nie brał udziału w powstaniu listopadowym, choć przebywał wtedy nad granicą, w Poznańskiem, osnuta jest mętną tajemnicą. W twórczości Mickiewicza dużą rolę odegrały miejsca, w których bywał, a sporo podróżował: był na Krymie, w Szwajcarii, we Włoszech, mieszkał w Paryżu a zmarł w Konstantynopolu.