Architektura XIX wieku.
NEOGOTYK to kierunek w architekturze i sztukach zdobniczych nawiązujący do form gotyku. Występował od ok. połowy XVIII wieku do początków XX . Neogotyk ukształtował się pod wpływem powieści gotyckiej i badań nad sztuką średniowiecza. Najwcześniej w Anglii, gdzie tradycja budownictwa gotyckiego nigdy nie zanikła. Początkowo neogotyk znalazł wyraz w architekturze wiejskich siedzib i pawilonów w parkach krajobrazowych .W XIX wieku stosowany w gmachach użyteczności publicznej, architekturze sakralnej, a także w dekoracji wnętrz, meblarstwie, rzemiośle artystycznym, grafice użytkowej. Ze względu na silne asocjacje religijne i narodowościowe neogotyk miał różne funkcje i przyjmował odmienne formy w poszczególnych krajach, odwoływał się do wielorakich, coraz lepiej poznawanych wzorów z przeszłości. Uznany za styl narodowy w Anglii w Niemczech (ukończenie katedry w Kolonii, 1842–80), u schyłku XIX wieku także w Polsce (tzw. gotyk nadwiślański). W architekturze sakralnej neogotyku w Anglii łączył się z ruchem odnowy religijno-moralnej (działalność teoretycznej i architektonicznej Pugina), w krajach niemieckojęzycznych oddziałał głównie wzorzec katedralny . Neogotyk różnił się od gotyku m. in. układem cegieł:
EKLKEKTYZM – od greckiego słowa eklektikós czyli wybierający. Styl ten łączył więc elementy formalne i treściowe zaporzyczone z innych epok i środków artystycznych., nie prowadząc jednak do nowej syntezy artstycznej. W XIXwieku stosowany był zwłaszcza pod postacią historyzmu.
STAL – od połowy XIX wieku rozwijało się budownictwo wykorzystujące ten właśnie nowy materiał konstrukcyjny .
Joseph Paxton, angielski ogrodnik i architekt projektował założenia urbanistyczne i ogrody , budowle ogrodowe oraz liczne pałace. Głównym dziełem Paxtona był nie istniejący już pawilon wystawowy Crystal Palace, wzniesiony 1851 na Wystawę Światową w Londynie, w którym jeden z pierwszych zastosował żelazną konstrukcję szkieletową z elementów prefabrykowanych i wielkie powierzchnie przeszklone.
Gustawe Alexandre Eiffel był francuskim inżynierem i konstruktorem, specjalistą od konstrukcji żeliwnych i żeliwno-stalowych. Mosty (most Aleksandra w Paryżu 1900), wiadukty (kol. koło Garabit 1882), śluzy, konstrukcja posągu Wolności w Nowym Jorku to jego dzieła. Jedank głównym z nich była wieża Eiffla o wys. 300,5 m i masie ok. 7 tys. t, zbudowana 1887–89 na Polu Marsowym w Paryżu z okazji Wystawy Światowej stalowa konstrukcja kratowa wsparta na 4 podstawach; na szczycie anteny radiofoniczne i telew., stacja meteorol. i geofizyczna.