Historia administracji w Polsce

Administracja państwowa to taka dziedzina prawa, która dotyczy w przeważającej części: spraw ustroju i działalności organów państwa związanych z jego wewnątrzpaństwowymi funkcjami. Cały aparat administracyjny funkcjonuje jako aparat powołany do realizowania określonych zadań państwowych.
Mówiąc o nauce prawa administracyjnego jako o osobnej dyscyplinie prawnej, należy podkreślić, że jest to stosunkowo młoda wśród innych dyscyplin prawnych dyscyplina.
Współczesne prawo administracyjne powstało w momencie, gdy rewolucyjne przemiany przekształciły poddanego w obywatela. Prawo administracyjne to prawo, które reguluje działalność organu administracyjnego wobec każdego, i to w sposób wiążący tak obywatela jak i działający organ. Początkowo reguły działania administracyjnego nie miały tego charakteru i obywatel nie mógł się na nie powoływać. Okres powstania tak rozumianego prawa administracyjnego był różny w różnych państwach.
Dla Francji była to data rozpoczęcia Wielkiej Rewolucji w 1789 roku. Dla krajów o rządach absolutystycznych, były to pierwsze lata XIX wieku.
To co charakteryzowało prawo administracyjne w tym okresie, to fakt ograniczenia samowładztwa administracji przez wiązanie jej przepisami prawa gwarantującego możliwość zgłaszania roszczenia prawnego. Prawo to stało się swego rodzaju hamulcem dla wszechwładnej niczym nieograniczanej do tej pory administracji. Ponadto chroniło ono obywatela przed postanowieniami bezwzględnej administracji.
W Polsce droga powstania tego prawa była odmienna. W Polsce za datę narodzin koncepcji nowoczesnej administracji przyjąć można drugą połowę XVIII wieku. Początkowo prawo administracyjne na terenie Polski przyjęło postać i charakter twórczego organizowania nowych stosunków społecznych i nie mogło ograniczać się tylko do tworzenia reguł ochrony wolności obywatelskich. Wówczas też prawo to zostało zjednane z prawem naturalnym głoszącym równość wszystkich.

RESZTA W ZAłąCZNIKU