rozwoj imperium rzymskiego i jego rozpad

Pod terminem starożytny Rzym rozumie się zazwyczaj państwo stworzone przez mieszkańców miasta Rzym, leżącego w Italii nad rzeką Tyber. Historia starożytnego Rzymu zaczyna się wraz z założeniem miasta w 753 roku p.n.e., a kończy obaleniem cesarza Romulusa Augustulusa w 476 roku n.e. Dzieje miasta Rzym i imperium rzymskiego zostały opisane w następujących artykułach: Królestwo rzymskie – dzieje miasta Rzym i państwa rzymskiego do roku 509 p.n.e. Republika rzymska – losy państwa rzymskiego w latach 509-27 p.n.e. Cesarstwo rzymskie – historia imperium rzymskiego od 27 p.n.e. do 395 n.e. oraz Cesarstwo zachodniorzymskie od 395 roku do jego końca w 476. Do ważniejszych dat związanych z Rzymem zalicza się także: 15 marca 44 p.n.e. – śmierć Juliusza Cezara, 212 – nadanie obywatelstwa rzymskiego wszystkim mieszkańcom Rzymu, 313 – zezwolenie przez Konstantyna I Wielkiego na swobodne wyznawanie chrześcijaństwa. Najstarsze ślady osadnictwa pochodzą znad rzeki Tyber. Państwo rzymskie zasiedlali najpierw Etruskowie, którzy wykształcili wysoko rozwiniętą kulturę, byli rolnikami i kupcami, a w pewnym okresie mogli się równać nawet z Fenicjanami. Produkowali narzędzia ozdobne i praktyczne. Dzięki nim rozpowszechniła się w Italii kultura grecka. Panowanie Etrusków w tym rejonie doprowadziło także częściowo do powstania Rzymu. Wzniesiono w tym czasie Forum Romanum, które stanowiło centrum gospodarcze Rzymu. Od tego centrum powstawały ulice, domy i budynki (także świątynie). W okolicach Rzymu była bardzo urodzajna ziemia, która przyczyniła się do rozwoju Rzymu i jego okolic ROZPAD W III wieku n.e. w Cesarstwie Rzymskim zaszły zmiany, które były powodem podziału imperium na część wschodnią i zachodnią oraz doprowadziły do upadku cesarstwo zachodnie. Powodem tego były trudności wewnętrzne cesarstwa: - obciążenie ludności zwiększającymi się podatkami, co było odczuwalnie przez społeczeństwo jako olbrzymi ciężar; podatki przeznaczano na utrzymanie licznej armii, dużej liczby urzędników państwowych oraz wspaniałego dworu cesarskiego; - osłabienie władzy cesarzy; między kandydatami do tronu cesarskiego wybuchały walki, co wywoływało wojny domowe. Cesarze zmieniali czasami co kilka miesięcy, pozbawiani życia i władzy przez zbuntowanych wodzów armii. - załamanie gospodarcze państwa, na które złożyły się upadek miast, zniszczenia i grabieże spowodowane najazdami plemion barbarzyńskich, straty w ludziach(na skutek wojen i epidemii) oraz kurczenie się reszty niewolników. Do zewnętrznych przyczyn upadku cesarstwa należały najazdy i grabieże plemion barbarzyńskich, przeważnie germańskich(mających swoje siedziby na wschód od Renu i na północ od Dunaju). Rzym nie był już w stanie zwiększyć ilości wojsk, by skutecznie bronić się przed nimi. W 330 r. cesarz Konstantyn Wielki, zagrożony najazdami i walkami wewnętrznymi pomiędzy wojskami popierającymi swoich wodzów, przeniósł stolicę imperium do starej kolonii greckiej Bizancjum- odtąd zwanej Konstantynopolem. Przesądziło to o losach cesarstwa, które zostało podzielone między dwóch synów cesarza Teodozjusza Wielkiego. Decydującym momentem upadku Rzymu było przybycie do Europy plemion mongolskich- Hunów, którzy atakowali barbarzyńców. Ci szukali schronienia na terytorium państwa Rzymskiego. W V wieku Rzym został zdobyty przez plemiona germańskie- najpierw przez Gotów, a następnie splądrowany i zniszczony przez Wandalów. w 476 roku wódz germanów pozbawił tronu ostatniego władcę państwa zachodniorzymskiego- Romulusa Augustulusa i odesłał cesarskie insygnia do Konstantynopola, uznając już tylko istnienie cesarstwa wschodniego.

Przyczyny Rozpadu: Rozpad wewnętrzny - to podstawowy powód, w którego skład wchodziły: biurokracja, powszechna korupcja, wzrost podatków i zubożenie ludności czego wynikiem było załamanie gospodarcze, nieregularne spływanie podatków do Rzymu, podział Cesarstwa na Wschodnie i Zachodnie czyli podwojenie biurokracji. Wynikiem załamania ekonomicznego było wyniszczenie klasy średniej (małych rolników i rzemieślników) wysokimi podatkami dla utrzymania plebsu pragnącego wina i igrzysk; Wojny domowe to kolejny i bardzo ważny czynnik problemów wewnętrznych. Wiadomo, że jeśli każdy dowódca legionu miał ambicję zostania cesarzem, to nie mogło się to dobrze skończyć, a walki o tron były coraz częstsze i bardzo osłabiały imperium. Wystarczy powiedzieć że w latach 235-238 mamy do czynienia z 7 pretendentami do władzy. W późniejszych czasach było ich znacznie więcej. Na taki obrót sprawy wpływały nastroje armii, które to wynosiły i obalały cesarzy. Ogólnie wśród 41 władców, 6 tylko zginęło śmiercią naturalną, 4 podczas walk z sąsiadami, 28 podczas walk o tron, a tylko 3 przypadki są niepewne. Te liczby obrazują sytuacje wewnętrzną Rzymu w omawianym okresie. Przy tak częstych zmianach rządu, trudno o stabilne państwo. Dlatego też wojny domowe powodowały duże zniszczenia i straty w obrębie granic samego Imperium. Na pewno mówiąc delikatnie, nie sprzyjały poprawie sytuacji ekonomicznej czy stabilności państwa. Nie wspominam o tym jak bardzo ułatwiały podbój barbarzyńcom Do kryzysu wewnątrz imperium dołączył kryzys zewnętrzny. Gdyby nie sytuacja zewnętrzna, to Rzym podniósłby się z kryzysu, a przyczyną była wielka wędrówka ludów. Mówiąc o Najeździe Ludów, mam na myśli ludy zza Renu (Germanowie, Hunowie, Goci, Wizygoci, Ostrogoci, Longobardowie, Wandalowie, Słowianie) Wobec braku jakiejkolwiek przewagi technologicznej, zmagania Rzymian z barbarzyńcami miały charakter czysto fizycznej walki pomiędzy słabnącym imperium a bardziej witalnymi, zdrowymi i płodnymi plemionami barbarzyńców. Cesarstwo wg mnie popełniło wiele błędów np. Wojska stacjonujące w centrum imperium miały za mało czasu, by dojść do granic i pomóc tamtejszym żołnierzom, których było mało. Ówczesny cesarz i wielu poprzednich uważało zresztą ( tak sądzę ), że tak wielkiemu mocarstwu nikt nie będzie zagrażał ( bo wszyscy się boją ) i nie przywiązywali zbytniej uwagi do obrony granic. I to wykorzystywali Barbarzyńcy, którzy atakowali szybko, wycofując się i nie dając czasu na sprowadzenie posiłków. Uważam, że Cesarstwo jest samo sobie winne, bo gdyby była w nim taka sytuacja wewnętrzna jak np. w I w. n.e. to myślę, że najazdy nie przyniosłyby takich zniszczeń Chrześcijaństwo również uważa się za przyczynę upadku. Przecież ono w swej początkowej postaci miało wybitnie destrukcyjny wpływ na Imperium Romanum. Te dwa organizmy – państwowy (świecki) i kościelny nie mogły funkcjonować razem w tak dużym państwie. Chrześcijaństwo było siłą odśrodkową, które prowadziło do destabilizacji Niewolnicy - liczba ich się zmniejszała, gdyż prawo rzymskie zakazywało rozród rodzin niewolniczych.. Potrzebne były masy ludzi (niewolników) zdolnych do utrzymania produkcji. W końcu to tylko niewolnicy pracowali na roli. Coraz częstsze bunty hamowały produkcję płodów rolnych. Głód w zbuntowanych prowincjach był powodem innych problemów... Choroby - dżuma na wschodzie oraz liczne zarazy Cesarzowe - kilku z nich w sposób nieudolny sprawowało władzę Ludy - mnoga liczba ludów żyjących w obrębie Cesarstwa Rzymskiego - brak jedności, wspólnego celu narodowego Ołów - używanie ołowianych sztućców i rur w akweduktach powodowało rozwój chorób psychicznych i fizycznych u Rzymian Brak jest jednoznacznej opinii co do przyczyn upadku Rzymu. Na jego upadek złożyło się szereg nakładających się problemów politycznych, gospodarczych, kulturalnych itd. Uważam, że wielkie imperia długo żyć nie mogą. Złoto z ich skarbców emanujące daleko poza granice przyciągało najeźdźców. Wszystkie powody upadku Rzymu tylko przyspieszyły jego rozpad - to, że któryś z nich byłby zawczasu naprawiony niczego nie zmienia... Rozwój: Rzym, będący na początku swych dziejów małą osadą rolniczą Latynów, położoną w dolinie Tybru. W toku historycznego rozwoju mieszkańcy Rzymu przeszli od ustroju monarchii do republiki arystokratycznej (509 p.n.e.). Już w okresie monarchii Rzymianie uzyskali dominującą pozycję w Związku Latyńskim. Rzymianie po zrzuceni władzy królów pokonali Etrusków pod Aricją w 504 r. p.n.e. W 496 p.n.e. zwyciężyli siły Związku Latyńskiego i zdobyli dominację w tej organizacji. Ważnym wydarzeniem we wczesnej historii Rzymu był najazd plemion celtyckich na Italię w 386 r. p.n.e. Rzym został zdobyty przez celtyckiego wodza Brennusa, a Rzymianie musieli zapłacić najeźdźcom haracz. Wydarzenie to przyczyniło się jednak do wewnętrznej konsolidacji Rzymu. W 338 r. p.n.e. Rzymianie pokonali powtórnie Latynów i włączyli ich ziemie do swego państwa. W czasie trzech ciężkich wojen samnickich (343 p.n.e.- 291 p.n.e.) rzymskie wojska pokonały Samnitów oraz ich sprzymierzeńców: Etrusków, Umbrów, Sabinów i Celtów włączając ich ziemie w skład swego władztwa. Stopniowo kolonie greckie na wybrzeżach południowej Italii dostały się pod panowanie Rzymu. W 272 r. p.n.e. podbito Tarent, a w 264 p.n.e. etruskie miasto Volsinii, co zakończyło podbój Italii przez Rzym. W toku zmagań z państwem kartagińskim w czasie I (264-246 p.n.e.) i II (218- 201 p.n.e.) wojny punickiej Republika Rzymska stała się pierwszym mocarstwem w basenie Morza Śródziemnego. W skład Rzymu weszły jako prowincje: Sycylia, Sardynia, Korsyka, Baleary, większość Półwyspu Iberyjskiego. Po III wojnie punickiej (149- 146 p.n.e.) Rzymianie zajęli dawne terytorium Kartaginy w Afryce. W II w. p.n.e. Rzymianie podbili Galię Przedalpejską, Macedonię, Grecję (zamienione na jedną prowincję), zachodnią Azję Mniejszą (prowincja Azja), wybrzeże Iliryjskie, Galię Narbońską i Cylicję (południowo- wschodnie wybrzeże Azji Mniejszej). Przemiany wewnętrzne w Rzymie doprowadziły do upadku ustroju republikańskiego i ustanowienia pryncypatu w 27 roku p.n.e. Do tego czasu ambitni rzymscy wodzowie (Pompejusz, Sulla, Cezar, Oktawian) zdołali pobić wiele terytoriów i zamienić je na prowincję. Do 14 r. n.e. Rzym zajął w ten sposób: Numidię, Cyrenajkę, Pont, Galację, Ilirię, Mezję, Panonię, Alpy, Galię Celtycką, resztę Półwyspu Iberyjskiego, Egipt, Syrię i Palestynę, Cypr i Kretę. W okresie Cesarstwa legiony dodały nieco nowych prowincji, a państwo zostało zunifikowane. Do 117 roku n.e. zdołano podbić: Brytanię, obszar Agri Decumates (między górnym Renem i Dunajem), Mauretanię, Trację, Dację, Licję i Pamfilię, Kapadocję, Arabię i część północnej Mezopotamii. W tych granicach Imperium utrzymało się do swego upadku w V w. n.e.

Historia sztuki skrót

1. Artystyczne i pozaartystyczne funkcje sztuki. Historia sztuki jako nauka.

2. Sztuka pradziejowa(paleolit, mezolit, neolit, budownictwo megalityczne). Sztuka pradziejowa na terytorium polski.
Sztuka trwa około 40 tys lat. Człowiek o...