sztuka i życie codzienne w 18 wieku

Odpowiedź

justyssia1993

W I poł. XVII w. Rzeczpospolita zajmowała największą w swych dziejach powierzchnię – 990 tys. km2, a zamieszkiwało ją ponad 9 mln ludności. W tym czasie miał miejsce również wzrost wielkich majątków magnackich. Terytoria należące do rodów powiększyli wówczas m.in. Zamoyscy, Ostrogscy, Wiśniowieccy czy Lubomirscy. Wielu przedstawicieli szlachty, mieszczaństwa i chłopstwa zmieniło religię. Wykształcenie wyższe było dostępne w zasadzie dla dzieci ludzi bogatych. Przywiązywali oni ogromną wagę do wykształcenia. Rozwój miast w Polsce i w Europie doprowadził do wzrostu zapotrzebowania na produkty rolne. Handel nimi, szczególnie zbożem, stał się bardzo dochodowym zajęciem. Zainteresowała się nim szlachta, której znaczenie wojskowe w wyniku zmian w sztuce wojennej stopniowo malało. W II połowie XV w. zaczęła ona zakładać folwarki, czyli duże gospodarstwa wiejskie, w których wytwarzano produkty rolne przede wszystkim w celach handlowych. Ponieważ rosło zapotrzebowanie na siłę roboczą, szlachta zaczęła zmuszać chłopów do odrabiania pańszczyzny – nieodpłatnej pracy w gospodarstwie szlacheckim – przez określoną liczbę dni. Folwarki rozbudowywano, wykorzystując nie uprawiane dotąd grunty, co spowodowało znaczne zwiększenie produkcji rolnej w państwie. Pomimo ryzyka, jakie pociągało za sobą mieszkanie w mieście, wśród szlachty w dobrym tonie było posiadanie tam domu. Często spędzano w nim zimę. W mieście łatwiej było o najświeższe nowiny i plotki o intrygach politycznych. W zimie miasto stwarzało więcej okazji do rozrywki niż wieś. Część ówczesnych rozrywek wydaje się nam dziś bardzo brutalna, na przykład szczucie psami niedźwiedzia czy krwawe walki kogutów, które wówczas podziwiano z przyjemnością, Oglądano także publiczne egzekucje. Było ich pod dostatkiem, bowiem wyrok śmierci wydawano za przestępstwa, tak pospolite w naszych czasach, jak kradzież czy wandalizm. Popularny był teatr, a na ulicach występowało wielu żonglerów, akrobatów, muzyków...

Kama12345678910

Barok, tak jak większość okresów narodził się we Włoszech. Do Polski przybył głównie za sprawą jezuitów. Wszystkie podstawowe cechy baroku zostały zachowane, jednak zapewne w polskim baroku pojawiło się kilka nowości. Warto dodać, iż w tym okresie szlachta polska uważała, że pochodzi od Sarmatów, czym podkreślała swoją odrębność i wyższość w stosunku do mieszczan i chłopów. Ubiór polskich Sarmatów wyróżniał się na tle Europy, a swymi korzeniami sięgał Wschodu. Charakterystyczny dla mężczyzn był kontusz przepasywany ozdobnym pasem, żupan, oraz ozdobna, kosztowna szabla. Wszystko było barwne, bogate i dostojne. Kobiece stroje były nieco skromniejsze, jednak ozdabiane pierścieniami i perłami. Zmienił się również ubiór nocny. Do snu zakładano czepki i czepeczki. Mężczyźni nosili koszule, a kobiety kaftany nocne i kornety z falbankami. Zarówno mieszczanie jak i szlachta kładli się spać ok. dziesiątej w nocy, natomiast wstawali między szóstą, a siódmą rano. Życie w dworach cechował spokój i regularność. Najbogatsi nie oddawali się pracy gdyż mieli wielu służących, najczęściej chłopów. Szlachtę wiejską cechował czynny tryb życia, głównie spacery i polowania. Panowało przekonanie, iż należy korzystać z życia; często zachęcano do wojen. Jeżeli chodzi o rozrywkę, popularne były gry w piłkę, ciuciubabkę, zawody strzeleckie itp. W biedniejszych gospodarstwach rozrywkę stanowiły zagadki i gry słowne, a u mieszczan kręgle. Ulubionym zajęciem w gronie Sarmatów była rozmowa, dlatego często urządzano wystawne uczty, przeważnie zakrapiane alkoholem. Był on bardzo popularny i pity przez większość niezależnie od statusu majątkowego. Gorzelnię posiadał każdy dwór, a wódkę wytwarzano głównie z żyta i pszenicy. Powstawały specjalne dzienniki i encyklopedie na temat produkcji alkoholi. Statystycznie mniej zamożni wypijali 3 l. wódki i 60 l. piwa rocznie, a najbogatsi 20 l. wódki i aż 1000 l. piwa na rok. Kolejną bardzo znaną używką był tytoń, rozpowszechniony szczególnie przez Jana Sobieskiego w fajkach. Jednak rekordzistą w tej dziedzinie był Stanisław Leszczyński, który wypalał podobno od 30 do 32 fajek dziennie. W religii panowały płytkie poglądy. Wszelkiego rodzaju nabożeństwa stanowiły istne widowiska, mające wywołać w ludziach jak najwięcej emocji. Nabożeństwa kościelne sprawiały czasem także wrażenie rewii mody, gdyż każdy chciał się jak najefektowniej zaprezentować. Rozwinęła się również chętnie czytana w tamtych czasach literatura dewocyjna tj. żywoty świętych, modlitewniki itp. W sztuce popularne stały się realistyczne portrety rodzinne, z dużą ilością małych elementów. Charakterystyczne tylko i wyłącznie dla polskiego baroku były portrety trumienne, malowane farbami olejnymi na blasze. W stosunku do innych okresów w malarstwie barokowym malowano bardzo mało aktów. Do kobiet odnoszono się z gracją, a Polki uchodziły za piękne i błyskotliwe i były wysoko cenione w całej Europie. Polacy, mimo iż nie byli przystojni uchodzili za bardzo mężnych. Warto dodać także, że to mężczyźni żyli dłużej niż kobiety i to oni później brali ślub. Uważam, że okres polskiego baroku był szczególny, ponieważ łączył ze sobą elementy typowego baroku z orientalnością Sarmatów.

Dodaj swoją odpowiedź

Język angielski

sztuka i życie codzienne w 18 wieku

Sztuka i życie codzienne w XVIII wieku

Sztuka i życie codzienne w XVIII wieku Wybitni kompozytorzy PROSZĘ POMÓŻCIE BO NA JUTRO MUSZĘ ZROBIĆ REFERAT:(

Starożytna Grecja - wierzenia, filozofowie, życie codzienne, teatr oraz sztuka.

Kultura i życie codzienne starożytnej Grecji i Rzymu

Życie codzienne w Starożytnej Grecji i Rzymie.