jakie były cele polityki zagranicznej Stalina w końcowym okresie wojny?

W polityce zagranicznej celem głównym Stalina było wywołanie rewolucji światowej. Szukał zatem zbliżenia z Niemcami w celu podważenia ustalonego po I wojnie światowej ładu wersalskiego. Pierwszym pozytywnym akcentem w stosunkach radziecko-niemieckich był traktat w Rapallo z 1922 r., który stał się początkiem tajnej współpracy wojskowej. Po dojściu w Niemczech do władzy A. Hitlera w roku 1933 współpraca z Niemcami ustała, a rozpoczęła się ideologiczna walka dwóch totalitaryzmów. W 1934 ZSRR wstąpił do Ligi Narodów i podejmował wiele propagandowych inicjatyw na rzecz stworzenia systemu zbiorowego bezpieczeństwa. W 1932 r. zawarł z Polską pakt o nieagresji. Jednak w drugiej połowie lat 30. Stalin ponownie zaczął szukać zbliżenia z Niemcami. Decyzja zapadła pod wpływem niezdecydowanej polityki mocarstw zachodnich w stosunku do agresywnych poczynań Hitlera – anschlussu Austrii i zajęcia części Czech. Rozbicie przez wojska sowieckie sił japońskich nad rzeką Chalchyn-gol w Mongolii w roku 1939 przyspieszyło decyzje niemieckie. Tajne rokowania niemiecko-sowieckie zakończyły się podpisaniem 23 sierpnia 1939 paktu o nieagresji (tzw. pakt Ribbentrop-Mołotow) z tajnymi klauzulami wojskowymi w sprawie podziału Polski i rozgraniczenia strefy wpływów obu totalitaryzmów. Po napaści Niemiec na Polskę w ZSRR przeprowadzono mobilizację. Zmilitaryzowano zakłady przemysłowe i fabryki. 17 września siły sowieckie, zgodnie z porozumieniem z Niemcami, rozpoczęły działania przeciw Polsce, wszczynając nie wypowiedzianą, lecz faktyczną wojnę. Jeszcze we wrześniu 1939 r. Stalin zacieśnił i ustabilizował sojusz z III Rzeszą na mocy tzw. układu o przyjaźni i granicy. Sankcjonował on rozbiór Polski i tworzył podstawę dla systemu sowiecko-niemieckiego, jak pokażą późniejsze wydarzenia bardzo kruchego. W końcu 1939 r. ZSRR rozpoczął wojnę z Finlandią, zakończoną aneksją obszarów przylegających do obwodu leningradzkiego. W początkach roku 1940 pod groźbą użycia siły doprowadził do przewrotów w Estonii, na Litwie i Łotwie, które w sierpniu włączono do ZSRR. Zmusił też Rumunię do zrzeczenia się Besarabii i północnej Bukowiny. 5 marca 1940 r. Stalin zatwierdził decyzję o rozstrzelaniu ok. 15 tys. polskich oticerów w Kozielsku. Ostaszkowie i Starobielsku oraz ok. 7 tys. Polaków przebywających w radzieckich więzieniach z racji swego pochodzenia lub działalności patriotycznej. Gdy 14 czerwca 1940 r. faszyści zajmowali Paryż Stalin polecił Mołotowowi wysłać do Hitlera depeszę z gratulacjami. Wojna niemiecko-radziecka W rok później napaść niemiecka na ZSRR była niesamowitym zaskoczeniem i ciosem dla Stalina. Faszystowski przywódca był bowiem jedyną osobą, której w swym życiu Stalin zaufał. A Hitler zawiódł to zaufanie 22 czerwca 1941 r. Jedenaście dni Stalin znajdował się w stanie skrajnego przygnębienia. Dopiero 3 lipca zebrał się w sobie i zwrócił się do narodu z odezwą radiową. „Powstań do czynu kraju ogromny” (...) Po raz pierwszy uświadomił sobie swoją zależność od własnego ludu, co widać już w pierwszych słowach odezwy: - Bracia i siostry, przyjaciele moi. Przemawiał ze ściśniętym gardłem, a kiedy drżącymi rękami nalewał wodę, cały kraj słyszał stukot karafki uderzającej o brzeg szklanki. Mobilizację, często samorzutnie, zaczęto przeprowadzać już w pierw¬szych godzinach wojny. (...) Sytuacja była wyjątkowo trudna, i to nie tylko dlatego, że napaść była niespodziewana a Wehrmacht świetnie przygotowany do agresji, lecz przede wszystkim dlatego - o czym mówił po XX Zjeździe w swoich publicznych wystąpieniach marszałek Malinowski - że w przeddzień wojny Beria zlikwidował 32 tysiące najlepszych, najbardzięj doświadczonych dowó¬dców armii i marynarki wojennej. Stalin został komisarzem ludowym obrony, naczelnym dowódcą sił zbrojnych, przewodniczącym Państwowego Komitetu Obrony oraz Kwatery Głównej. Zakłócenia w pracy W szóstym dniu walki, kiedy Niemcy zdobyli już Mińsk, Stalin zadzwonił do Sztabu Generalnego i wezwał do siebie Timoszenkę, by złożył mu meldunek. - Jeszcze nie jestem gotów - odpowiedział Timoszenko. Wówczas Stalin razem z Mołotowem i Berią zjawili się w Sztabie. Beria zaczął domagać się meldunku i ostro zaatakował zajętych pracą Bagramiana, Timoszenkę i Żukowa. Otrzymawszy zdecydowaną odprawę, skoczył do telefonu, by przywołać pomoc. Timoszenko zastąpił mu drogę. Beria szpetnie zaklął. Żukow zdecydowanie sprzeciwił się ingerowaniu w pra¬cę Sztabu Generalnego. Stalin, choć przestraszony sytuacją zachował jednak spokój i miał dość rozsądku, by wezwać do odwrotu: - Chodźcie, towarzysze, przeszkadzany im w pracy. Wyszli. Mołotow i Beria pojechali do sibie, a Stalin na daczę, gdzie zamknął się i nie przyjmował nikogo przez cały tydzień. Ten przejaw „buntu” miał swoje następstwa. Trzej buntownicy popadli w niełaskę. Na szczęście Stalin szybko się opamiętał. Zrozumiał, że nie może teraz likwidować tych resztek dowódczej kadry, jakie ocalały po fali represji. W połowie października 1941 r., gdy sytuacja na froncie pod Moskwą stała się niemal katastrofalna, Stalin uciekł ze stolicy. Powrócił dopiero 19 października. Przeciwuderzenia wojsk sowieckich w rejonie Jachromy i pod Kaszyrą zatrzymały niemieckie natarcie. Powstrzymano również w początkach grudnia próbę wojsk niemieckich dotarcia do Moskwy z rejonu Naro-Fomińska. 5 grudnia Niemcy musieli przejść do obrony. Wojska sowieckie rozpoczęły przeciwnatarcie na trzech frontach, powodując pierwszą klęskę strategiczną Niemiec w II wojnie światowej. Stalin uskrzydlony moskiewskim zwycięstwem dał polecenie opracowania planów zwycięskiego zakończenia wojny w roku 1942. To chciejstwo stało się jednak przyczyną klęski w bitwie pod Charkowem zajęcia przez Niemców Rostowa i skierowania uderzeń armii hitlerowskiej na Kaukaz i Stalingrad.

Międzynarodowe stosunki gospodarcze i społeczne

1.CELE I CZYNNIKI I INSTRUMENTY POLITYKI ZAGRANICZNEJ PAŃSTWA
POLITYKA ZAGR. – są to działania jakie państwo podejmuje do realizacji celów. Głównym celem jest ochrona, bezpieczeństwo państwa i jego interesów. Polityka zagraniczna jes...