dlatego że wystepuje w trzech osobach jako bóg ojciec i duch św.
Hmmm....Trudne pytanie. Ale według mnie dlatego iż : „Bóg jest duchem” — te słowa wypowiedział Jezus z Nazaretu do Samarytanki podczas rozmowy, jaka miała miejsce przy studni Jakubowej w Sychar Będąc wiecznością, ten Bóg naszej wiary jest pełnią życia — a pełnia ta różni się od wszystkiego, co żyje w świecie widzialnym. Chodzi tu o „życie” rozumiane w najwyższym sensie tego słowa, gdy odnosi się ono do Boga, który jest duchem. Jest czystym duchem. Tak czystym, że — jak uczy Vaticanum I — niezmierzonym i niewidzialnym. Nie znajdujemy w Nim niczego, co podlegałoby miarom stworzonego, widzialnego świata i czasu, który odmierza bieg życia ludzkiego, bowiem Bóg jest ponadmaterialny, jest absolutnie „niematerialny”. Jednakże „duchowość” Istoty Bożej nie ogranicza się do tego tylko, co możemy stwierdzić na drodze negacji: do niematerialności. Duchowość jako właściwość Bożej Istoty stwierdzamy na drodze afirmacji — podobnie jak Jezus z Nazaretu, który odpowiada Samarytance: „Bóg jest duchem”.
Duch Święty jest wpływem, mocą, usposobieniem pochodzącym od Boga lub Jezusa. Jest to Boska siła, która działa w poświęconym człowieku Ta sama siła była użyta przy stwarzaniu świata. Wyraźną różnicę pomiędzy Duchem Świętym a Panem Jezusem zauważamy w Ewangelii Łukasza: "Każdemu, kto powie słowo przeciwko Synowi Człowieczemu, będzie odpuszczone; lecz kto by bluźnił przeciwko Duchowi Świętemu, temu nie będzie odpuszczone." (Łuk. 12:10) Jeżeli Duch Święty i Jezus są jedną osobą, to jak rozumieć fakt, iż grzech przeciwko Synowi Człowieczemu będzie odpuszczony a przeciwko Duchowi Świętemu nie? Grzech przeciwko Duchowi Świętemu jest grzechem przemyślanym i świadomym, którego grzesznik nie żałuje.
Powtórka do matury - zagadnienia.
Literatura renesansowa nie stworzyła osobowych ideałów, w jakie obfituje literatura średniowiecza. Natomiast to literatura towarzyszyła człowiekowi w życiu, ukazywała różne modele zgodne z duchem czasu, często miała charakter dydaktyczny...