OPISZ WSZYSTKIE WOJNY PERSKIE
OPISZ WSZYSTKIE WOJNY PERSKIE
Odpowiedź
Pierwsza wojna perska miała miejsce w roku 492 p.n.e. W połowie VI w. p.n.e. Persowie zajęli wiele miast greckich w Azji Mniejszej (Jonia). Pomiędzy 500-499 p.n.e miasta te zbuntowały się. Powstańcom niewielkiej pomocy udzieliły Ateny i Eretria. W 494 p.n.e., po pięciu latach walk powstanie zostało stłumione, Persowie zdobyli i zniszczyli Milet, a król perski postanowił zemścić się na miastach, które wsparły powstańców. Dwa lata później Mardoniusz zdobył Trację i Macedonię. W 492 p.n.e. Persowie pod wodzą Dariusza I i Artafernesa najechali ziemie Grecji macierzystej. Zajęli i spustoszyli Eretrię i Cyklady, po czym wylądowali w Attyce i ruszyli w kierunku Aten. Pod Maratonem doszło do decydującej bitwy z wojskami greckimi (głównie ateńskimi, Spartanie spóźnili się ponieważ względy religijne miały przeszkodzić im w wyruszeniu na czas) pod dowództwem Miltiadesa. Dzięki lepszej taktyce i lepszemu uzbrojeniu (zobacz: hoplici), wojska greckie zadały znacznie liczebniejszym Persom druzgocącą klęskę. Zwycięstwo pozwoliło Ateńczykom na lepsze przygotowanie się do nowej wojny. II wojna perska miała miejsce w latach 480-449 p.n.e., lecz jej apogeum przypadło na pierwsze dwa lata wojny 480-479 p.n.e. Kolejne lata to już tylko sporadyczne zatargi pomiędzy Persją a koalicją miast greckich, mające na celu wyzwolenie greckich osad w Azji Mniejszej zajętych przez Persję podczas pierwszej wojny. W 480 p.n.e. r. Grecja została ponownie zaatakowana przez Persów. Hellenowie po zwycięskiej bitwie pod Maratonem (490 p.n.e.) byli jednak przygotowani na atak wroga. Armia perska pod wodzą króla Kserksesa liczyła ok. 100 tys. ludzi i ok. 1000 okrętów. Trzecia wojna Greków z Persami miała miejsce w latach 334-327 p.n.e. Trzecią wojnę poprzedzały: powstanie jońskie w latach 499-494 p.n.e., wojna 490 p.n.e. z bitwą pod Maratonem oraz długa wojna z lat 480-449 p.n.e. z bitwami pod Platejami, Salaminą i Termopilami. Po śmierci Filipa II na tronie macedońskim zasiadł jego syn Aleksander Macedoński. Władca szybko ujarzmił zbuntowane państwa greckie i skierował się przeciwko Persji. Wyprawa Aleksandra miała być odpowiedzią na wyprawę Kserksesa przeciwko Grecji. Persją rządził wówczas Dariusz III, który objął tron w wyniku licznych intryg dworskich. W 334 p.n.e. Aleksander na czele armii inwazyjnej przedostał się przez Cieśninę Hellespont i wkroczył na ziemie perskie. Persowie szybko wydali Aleksandrowi bitwę. Doszło do niej nad rzeką Granik w 334 roku p.n.e. Bitwa zakończyła się zwycięstwem Macedończyków. Latem 333 p.n.e. doszło do kolejnej bitwy pod Issos. Także i ta bitwa zakończyła się zwycięstwem Aleksandra. Dariusz III zaproponował Aleksandrowi pokój, jednak ten zdecydował się kontynuować wojnę. Zimą 333/332 p.n.e. w ręce króla dostały się Palestyna, Fenicja i Syria. Dariusz próbował zatrzymać pochód króla macedońskiego. Do decydującej bitwy doszło nad Gaugamelą w 331 p.n.e.. Zwycięstwo Aleksandra otworzyło mu ostatecznie drogę do Persji. Wkrótce Dariusz III został obalony i zamordowany na zlecenie swego krewnego Artakserksesa V. W wyniku trzeciej wojny perskiej państwo Achemenidów zostało podbite przez Aleksandra Macedońskiego, a po jego śmierci podzielone między diadochów. Wojna Spartan z Persami (399 p.n.e. - 394 p.n.e.) toczyła się krótko po zakończeniu drugiej wojny peloponeskiej.
I Żołnierze Persji wysiedli niedaleko miejscowości IMaraton. Teren był tam dogodny dla Persów, ponieważ umożliwiał walkę przy użyciu konnicy. Ateńczycy zaatakowali błyskawicznie, pokonując Persów, którzy nie zdążyli się przygotować. II Oddziały perskie dotarły do Hellady w dwóch grupach- drogą lądową i morską. W obliczu wielkiego niebezpieczeństwa miasta-państwa greckie zjednoczyły się i wystawiły wspólną armię. Plan zakładał obronę dogodnej drogi lądowej, która wiodła przez Termopile. Przez kilka dni hoplici odpierali ataki nieprzyjaciela, lecz w wyniku zdrady jednego z Greków, Persom udało się obejść stanowiska wojsk helleńskich. Król Sparty się zorientował, lecz poległ wraz z hoplitami. W 480r p.n.e. doszło do decydującego starcia w cieśninie oddzielającej Salaminę od stałego lądu. Flota perska wpadła w pułapkę. Duże okręty perskie nie mogły swobodnie manewrować i wykorzystać przewagi liczebnej. Król Persów widział, jak większość z nich została zatopiona przez szybsze i bardziej zwrotne statki Hellenów.
Dodaj swoją odpowiedź