Wcielenie Jezusa Chrystusa jako pojednanie z Ojcem.

Wcielenie Jezusa Chrystusa jako pojednanie z Ojcem.

Święta Rodzina jest rodziną idealną i najdoskonalsza ze wszystkich, jakie istniały. Jest ona doskonałym wzorem dla wszystkich rodzin. Jak powiedział papież Paweł VI: „ Związek Józefa i Maryi jest szczytem z którego rozlewa się świętość po całej ziemi” . Jest rodziną niezwykłą, ponieważ nosi na sobie pieczęć dziewiczego poczęcia Jezusa, który przychodzi na świat za sprawą Ducha Świętego . Pomimo swojej niezwykłości Święta Rodzina prowadziła w Nazarecie całkiem zwyczajne życie .
Wcielenie Syna Bożego, jakie dokonało się w Świętej Rodzinie jest faktem historycznym. Jezus Chrystus przyszedł na świat w rodzinie Maryi i Józefa po to, aby dokonało się pojednanie całej ludzkości z Bogiem. Jedność Świętej Rodziny była miejscem szczególnej Bożej interwencji. Można mówić o tajemnicy Jezusa Chrystusa . Fakt Jego wcielenia, Incarnatto Dei jest z jednej strony faktem historycznym
i historiozbawczym jak się go zwykło nazywać w teologii. Z drugiej zaś strony jest to centralna prawda wiary. Syn Boży, druga osoba Trójcy Świętej w tym celu, aby zbawić świat przyjął ludzką naturę i stał się w pełni człowiekiem, pozostając w pełni Bogiem. Dwie natury boska i ludzka spotkały się ze sobą jednej osobie . Tę prawdę wiary została ogłoszona podczas Soboru Chalcedońskiego i jest centralną osią całej wiary chrześcijańskiej. Dzieło wcielenia dokonała cała Trójca Święta i chociaż na świat przychodzi Syn Boży, druga osoba Trójcy Świętej to jest to akt całej Trójcy Świętej .
Wcielenie Słowa Bożego, Jezusa Chrystusa, jakie dokonało się za sprawą Ducha Świętego w Świętej Rodzinie, jest wydarzeniem zbawczym, ale również jest tajemnicą naszej wiary. Tajemnicą pojednania Boga ze światem jest niezwykłym wydarzeniem, w którym Syn Boży staje się człowiekiem. Przychodzi na świat jako Mesjasz, Kapłan, Prorok, PAN, Odwieczne Słowo Ojca, Syn Boży. Określenie Syn jest tu bardzo istotne. Relacja Ojciec - Syn jest relacją rodzinną i bardzo głęboką. Mówi ona o istocie Jezusa Chrystusa, która jest istotą Boską. Nas jednak bardziej w tym momencie interesuje określenie Syn. Jezus Chrystus jest prawdziwym Synem i jako jedyny może mówić o sobie Syn. W tradycji Kościoła określenie Syn odnoszące się do Jezusa w całej swojej prostocie zawiera w sobie całą głębię i tłumaczy wszystkie inne określenia właśnie takie jak: Chrystus, Mesjasz, PAN i inne. Określenie Syn jest odpowiedzią na pytanie, jakie stawiali sobie ludzie odnośnie Jezusa, pytanie:, Kim On jest? I jest wyrazem tej relacji, jaka istnieje pomiędzy Nim a Ojcem. Te dzieła, które On dokonywał wypływały właśnie ż tej relacji. Pan Jezus, wielokrotnie tę prawdę przekazywał i mówią o tym ewangelie. Jezus mówił, że Ojciec przekazał mu wszystko, cały sąd, ze nikt nie zna Ojca tyko Syn, używał określenia Ojciec mój, a kiedy uczył apostołów modlitwy użył określenia Ojcze nasz. Podczas modlitwy na Górze oliwnej wołał Abba, jest to aramejskie słowo, które można przetłumaczyć: tatuś. Te fakty i wiele innych świadczą o głębokiej bardzo intymnej relacji, jaką Jezus ma z Bogiem swoim Ojcem .
Z punktu widzenia relacji rodzinnych jest to określenie bardzo zrozumiałe i jasne, bo każdy człowiek uczestniczy w relacji ojciec – syn i chociaż nie każdy jest ojcem to każdy jest synem lub córką. Bóg w akcie wcielenia wchodzi w świat ludzkich relacji a właściwie ukazuje to, że relacje, jakie ludzie maja między sobą, (chodzi o relacje rodzinne) są niejako odzwierciedleniem tych relacji, jakie zachodzą w Trójcy Świętej. W relacji Ojciec – Syn i w relacji Jezus Chrystus jako PAN dla Kościoła i ludzi wierzących Bóg staje się bliski człowiekowi. Poznajemy Syna i poznajemy Ojca, bo: „ Każdy, kto widzi Syna zobaczył również Ojca ”. I w tym sensie wcielenie Syna Bożego jest pojednaniem z Ojcem, każdego, kto jest posłuszny Synowi.
Fakt, że wcielenie Syna Bożego dokonuje się na łonie Świętej Rodziny pozwala nam dokonać następujących refleksji. Święta Rodzina zapewne była miejscem najlepszym, jakie wybrał Bóg dla tego, aby Jego Syn mógł jako człowiek, małe bezbronne dziecko wzrastać. Przyjęcie na siebie ludzkiej natury przez Boga spowodowało ze przyjął On wszelkiego rodzaju ograniczenia, jakie ta natura ze sobą niesie, z wyjątkiem grzechu.
Najświętsza Maryja Panna jest nazwana w tradycji kościoła Theotokos to znaczy Matka Boża. Bóg przeznaczył ją odwiecznie na Matkę swego Syna. Została ona odkupiona już w chwili swojego poczęcia. To właśnie wyraża dogmat O Niepokalanym Poczęciu . Bóg obdarzył Ją swoimi łaskami, dlatego podczas zwiastowania Anioł pozdrowił Ją słowami; „Pełna łaski ”. Bóg przeznaczył Ją na Matkę swego Syna
i zapowiedział to wydarzenie jeszcze w Starym Testamencie. Podczas rozmowy z Ewą w Raju Pan Bóg zapowiedział obietnicę potomstwa, które odniesie zwycięstwo nad złem. Pojawienie się Maryi w ekonomii Bożej i zgoda Jej wolnej woli na słowa zwiastowane przez Anioła Gabriela, Jej Fiat, było tym wydarzeniem, dzięki któremu Bóg rozpoczął nową era, Pełnie czasów. Już w starym Przymierzu Bóg przygotowywał to wydarzenie pojawieniem się wielu świętych kobiet: Sara, która poczęła w swej starości, Anna matka Samuela, Debora, Rut, Judyta, Estera, i wiele innych za pomocą tych właśnie kobiet Bóg przeprowadza swoją wolę. Matka Boża zajmuje jednak pierwsze miejsce wśród wszystkich należących do PANA a to dzięki swej pokorze, niepokalanej czystości i całkowitemu zaufaniu Bogu .
Maryja urodziła Syna Jezusa Chrystusa, będąc dziewicą. Kościół mówi o tym takimi słowami: „Jezus został poczęty jedynie przez moc Ducha Świętego w łonie Dziewicy Maryi, stwierdzając także aspekt cielesny tego wydarzenia: Jezus został poczęty „z Ducha Świętego, bez nasienia męskiego” . Narodzenie Jezusa nie naruszyło Jej dziewictwa, ale je uświęciło. Matka Boża jak stwierdzają to ojcowie kościoła była: Dziewicą przed porodem, podczas porodu i po porodzie. Liturgia Kościoła nazywa ją Aeiparthenos ( Zawsze Dziewica) .
Maryja jest Matką Odkupiciela. A w porządku łaski możemy mówić o Jej macierzyństwie duchowym. Maryja, jest nową Ewą, zapowiedzianą w Protoewangelii. Jest prawdziwą Matką ludzi w porządku łaski. Z określenia Maryi mianem Matki Syna Bożego wypływa określenia Jej mianem naszej Matki, co jest konsekwencją słów Jezusa Chrystusa wypowiedzianych na krzyżu, do św. Jana: „Kobieto, oto Twój syn. Następnie rzekł do ucznia: Oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń przyjął Ją do siebie” W momencie męki krzyżowej troska Jezusa o swoją Matkę zostaję wypowiedziana w ten sposób, że jej macierzyństwo względem Jezusa zostaje wzbogacone ustanowienie jej Matką dla ludzi. Matka Boża znajdując się w bezpośrednim zasięgu tajemnicy odkupienia człowieka, zostaje niejako ogarnięta tą tajemnicą jest dana każdemu i wszystkim jako Matka. Chociaż tym uczniem, człowiekiem u stóp krzyża jest Jan, umiłowany uczeń Jezusa, Sobór Watykański II naucza, że Matka Boża jest Matką wszystkich ludzi, jest złączona z wszystkimi ludźmi . W dniu 21 listopada 1964 roku Paweł VI uroczyście nadał Maryi tytuł Matki Kościoła, aby jednoznacznie podkreślić macierzyńską funkcję, jaką Maryja Dziewica sprawuje nad chrześcijańskim ludem. Matka Boża poprzez wspólne pochodzenie z rodu Adama może być Matką dla wszystkich .
W ekonomii zbawienia sprawowanej mocą i działaniem Ducha Świętego możemy zauważyć szczególne połączenie pomiędzy momentem Wcielenia Słowa, momentem Odkupienia a momentem narodzin Kościoła. Osobą łącząca te wszystkie momenty jest właśnie Maryja. We wszystkich tych przypadkach jej obecność ukazuje drogę narodzin z Ducha.
W pierwszym momencie to, co się w niej poczęło jest z Ducha Świętego . Pod krzyżem Chrystusa w sposób duchowy Jezus czyni Ją Matką dla swego ucznia a przez niego Matką wszystkich Jego uczniów. W Wieczerniku staję się szczególnym członkiem Kościoła obecnym podczas jego powstania, kiedy obietnica Ojca się spełnia i zostaje posłany pocieszyciel Duch Święty. Maryja jest typem i wzorem Kościoła. Ona jest Jego Matką i pierwowzorem .
W Świętej Rodzinie, w której Jezus Chrystus przyszedł na świat, to św. Józef był zarządzającym kultem, wychowawcą i nauczycielem zawodu dla małego Jezusa. O św. Józefie można powiedzieć, że jest paradygmatem ojcostwa i bycia ojcem. Można również o św. Józefie powiedzieć, że jest podsumowaniem całego Starego Testamentu, był on w Świętej Rodzinie stróżem wychowania, troszczył się o zapewnienie pożywienia, był autentycznym opiekunem odkupiciela. .
Św. Józef jest tym, który najlepiej realizował w swoim życiu powołanie do bycia ojcem, on najlepiej wychowywał i przygotowywał Jezusa do wypełnienia Jego misji bycia Synem Bożym , jest nazwany w Ewangelii człowiekiem sprawiedliwym. To jego wybrał Bóg do tego trudnego i odpowiedzialnego zadania bycia ziemskim ojcem Syna Bożego. Jego niepodważalne zalety podkreśla ustanowienie go przez Papieża Piusa IX patronem kościoła w 1870 r .
Powołanie św. Józefa do bycia ojcem Jezusa zrealizowało się dzięki małżeństwu z Maryją. To małżeństwo jest prawną podstawą tego ojcostwa. Józef kochał swego syna, otaczał go troską, opieką i przygotowywał do samodzielnego życia. Jezus będzie identyfikowany z Józefem do tego stopnia, że ludzie nazywać go będą synem cieśli, Sam Jezus będzie utożsamiał się z tym zawodem .
Św. Józef i Najświętsza Maryja Panna byli dobrymi Izraelitami. Przeżywali oni swoją religijność osobiście, ale też w wymiarze rodzinnym oraz w wymiarze wspólnotowym. Codzienne ich życia tak jak to jest wymagane przez prawo przebiegało przeniknięte obrzędami, modlitwami, błogosławieństwami. Wyciskają one piętno na rytmie ich całego dnia od rana do wieczora. Niewątpliwie obyczaje i tradycja, którą przestrzegali były poza wyrażaniem się ich religijności, więzią łączącą tych ludzi .
W rodzinie izraelskiej każdego dnia po przebudzeniu odmawiano 15 błogosławieństw. W trakcie dnia odmawiano modlitwy i błogosławieństwa w zależności od okoliczności. Zaś przed udaniem się na spoczynek szema i błogosławieństwa .
W hebrajskiej liturgii dom rodzinny jest miejscem świętym, to swego rodzaju małe sanktuarium, w którym sprawowane są trzy główne celebracje: codzienne posiłki, szabat w każdym tygodniu oraz coroczne święta, szczególnie święto Paschy pesach .
Oprócz modlitw i celebracji domowych Izraelita modlił się w synagodze we wspólnocie. W synagodze liturgia był sprawowana każdego dnia, szczególnie zaś w sobotę to jest w dzień poświęcony na czytanie Tory .
W tradycji izraelskiej miały miejsce również specjalne wydarzenia
i specjalne okazje takie jak małżeństwo, urodzenie syna, obrzezanie, oczyszczenie, osiągniecie wieku dojrzałego, pogrzeb. Obrzezanie był to szczególny obrzęd związany z Przymierzem Boga z Izraelem. Ósmego dnia po narodzeniu rodzice przynosili dziecko do synagogi gdzie wśród śpiewów i błogosławieństw dokonywano obrzezania. Obrzezany, wprawiony w tym rytuale, Izraelita, mohel dokonywał obrzezania dziecka płci męskiej, które jego opiekun, sandaq trzymał w swoich ramionach .
Obrzęd obrzezania był związany z nadaniem imienia. Jak podaje ewangelista św. Łukasz: „Gdy minęło osiem dni obrzezano Chłopca i nadano mu imię Jezus, którym nazwał go anioł jeszcze przed jego poczęciem” . W ten sposób Jezus Chrystus dołączył do genealogii został włączony w do ludu Abrahama i Izaaka. W tym znaku obrzezania Jezus spełnił wymagania Przymierza i Prawa . Imię Jezus, jakie polecił mu nadać anioł oznacza: Bóg, który zbawia . W fakcie nadania imienia Jezusowi najpełniej wyraża się jego ojcostwo św. Józefa. W świetle Prawa Mojżeszowego nadanie imienia Jezusowi jest to afirmacja ojcostwa św. Józefa względem PANA .
Jak o tym pisze ks. J. Berthier w Świętej Rodzinie poznawanie Boga w osobie Jezusa Chrystusa następowało stopniowo. Podobnie dzieje się w Kościele. W prawdzie w czasie Jego ziemskiego pielgrzymowania dał się poznać wybranym uczniom i innym, których nauczał i leczył. A w Świętej Rodzinie Najświętsza Maryja Panna i Święty Józefa pozwalali opromieniać się promieniom jego boskości podobni do gwiazdy porannej, która oświeca najpierw szczyty gór a następnie wysyła coraz jaśniejsze promienie . Obecnie w czasie Kościoła to Duch Święty prowadzi wybranych do pełnego poznania Boga.
To, że Święta Rodzina była miejscem gdzie dokonało się wcielenie Syna Bożego, świadczy, że byli oni najlepiej do tego przygotowani. Święta Rodzina wypełniała, wszystkie prawa i obowiązki związane z przynależnością do narodu izraelskiego. Czterdziestego dnia
po narodzeniu Pana Jezusa udali się do świątyni w celu dokonania oczyszczenia i przedstawienia Bogu pierworodnego syna dzięki w ten sposób dokonało się Jego ofiarowanie PANU . Kolejne lata życia Pana Jezusa w Świętej Rodzinie jest czasem ukrytym przed światem. Jest to tajemnica Jego dorastania i wzrastania w mądrości, w łasce u Boga
i ludzi .. Wiemy również, że Święta Rodzina każdego roku pielgrzymowała do Jerozolimy na święto paschy, co jest afirmacją jej pobożności i wierności zwyczajom. Możemy, na przykładzie Świętej Rodziny pobożność, posłuszeństwo przepisom Prawa Mojżeszowego
i zwyczajom zauważyć jako cechy charakterystyczne ludzi sprawiedliwych. Związaną są one z życiem rodzinnym w Izraelu. W tych cnotach Święta Rodzina niewątpliwie przodowała .
Pomimo tego, że posiadamy skąpe informacje na temat dzieciństwa Pana Jezusa, na podstawie Ewangelii św. Łukasza dowiadujemy się o tym, że był On posłuszny swoim rodzicom . Posłuszeństwo jest cnotą, która w bardzo mocny sposób służy jedności. Ks. Jan Berthier podkreśla, że podporządkowanie się temu, kogo się kocha wypływa ze szczerej miłości. Dzięki miłości pragniemy czynić nie to, co się nam podoba, ale to, co się podoba temu, kogo się kocha. Odnosi się to zarówno do miłości względem Boga jak i względem człowieka . Ks. Jan Berthier, aby opisać i poznać Świętą Rodzinę używa metody, aretologii tj. poznawanie cnót Świętej Rodziny. Wymienia takie cnoty: teologalne: Wiarę Nadzieję i Miłość. Umiłowanie woli Bożej, pobożność, pełne szacunku oddanie się sobie, posłuszeństwo, miłość bliźniego, łagodność, pokorę, czystość, skromność, umartwienie, ubóstwo, umiłowanie pracy, wytrwałość we wszystkich tych cnotach ks. Berthier Świętą Rodzinę stawia jako wzór .
Święta Rodzina była, doskonałe i dokładnie posłuszna wszelkim przepisom Prawa Mojżeszowego, ale również poleceniom i natchnieniom Bożym. Dotyczącego to tak kultu, świąt oraz pielgrzymek do świątyni Jerozolimskiej, codziennego życia rodzinnego jak i odpowiedzi na Boże polecenia. Ten przykład ich posłuszeństwa jest potępieniem buntu człowieka przeciwko Bogu jest przeciwieństwem postawy pychy . Bóg zaś wspomagał ich swoją łaską.
W Świętej Rodzinie wypełniły się, zatem wszystkie pouczenia mędrców izraelskich u nich odnajdujemy żywe przykłady mądrości opisane w Księgach sapiencjalnych Starego Testamentu. Pan Jezus często tłumaczył swoim uczniom wydarzenia swego życia w odniesieniu do słów zapisanych Piśmie Świętym mówił: „Oto moje słowa, które powiedziałem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi wypełnić się wszystko, co jest napisane o Mnie w Prawie Mojżesza u Proroków i w Psalmach” . Tak, również wiele słów wypowiedzianych przez mędrców Izraela wypełniło się w Świętej Rodzinie.
Tak właśnie w tym klimacie religii izraelskiej w Świętej Rodzinie przychodzi na świat prawdziwy, umiłowany, pierworodny Syn Boży. Jezus Chrystus, który jest wypełnieniem Prawa i żywym Słowem Boga.
Wszystkie te wydarzenia zbawcze, które są związane z Wcieleniem są dziełem całej Trójcy Świętej oraz uczestniczą w nim osoby Świętej Rodziny, w której Wcielenie dokonało się. Uświadamiają nam, że relacje rodzinne zachodzące pomiędzy tymi osobami przechodzą na cały Kościół i nabierają wielkiej rangi. Jezus Chrystus objawia nam, że Bóg jest naszym Ojcem. Podczas męki krzyżowej ofiarowuje Janowi Maryję za matkę, co w konsekwencji prowadzi do ustanowienia jej Matką Kościoła i wszystkich wierzących. Św. Józef zostaje ogłoszony Patronem Kościoła i mówi się o nim ze jest wzorem, paradygmatem ojcostwa. Duch Święty jest znowu Tym, który to rozpoczęte dzieło prowadzi i ma doprowadzić do samego końca, do całej prawdy .
Wcielenie Słowa Bożego, które dokonało się na łonie Świętej Rodziny jest, zatem tym wydarzeniem zbawczym w ekonomii Bożej, w której uczestniczą zarówno trzy osoby Trójcy Świętej jak i ludzie, oraz aniołowie. Jezus, Najświętsza Maryja Panna, Święty Józef są ludzmi, którzy przez Boga wybrani najbliżej i najbardziej są w to dzieło włączeni. W akcie Wcielenia Bóg dokonuje pojednania siebie z ludźmi, wypełnia w ten sposób zapowiedzi Starego Przymierza. Bóg dosłownie wchodzi w ludzką rodzinę, tą konkretną Świętą Rodzinę, ale też w całą rodzinę ludzką. Jego zjawienie się nie pozostanie już dla nikogo bez znaczenia. Bóg zawiązuje tak głębokie relacje z ludźmi, że staje się jednym z nas. Co więcej On ukazuje nam że my również należymy do jednej wielkiej rodziny Bożej. Jezus pouczana, że Bóg jest naszym Ojcem, my wszyscy jesteśmy braćmi i siostrami. Swoją Matkę Maryję przeznaczoną odwiecznie i poczętą niepokalanie daję całemu kościołowi za Matkę.A Święty Józef, który uczył się bycia ojcem na osobie Syna Bożego jest ukazany przez Boga i Kościół jako paradygmat ojcostwa, wzór męstwa i opiekun całego Kościoła. Trzecia osoba Trójcy Świętej duch Święty Pocieszyciel odtąd będzie darem dla każdego, kto o niego poprosi Ojca , aby doprowadzić wierzących do całej prawdy. On jest przewodnikiem Kościoła i poszczególnych wierzących na niełatwej drodze kroczenia do domu Ojca. I w taki sposób właśnie Jezus dokonał pojednania Boga z ludźmi. Ojciec jak pisze św. Paweł: „przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa” . I podczas kiedy pierwsze małżeństwo Adama i Ewy stało się w Raju źródłem nieposłuszeństwa i zła, które rozlało się na całą ludzkość. Małżeństwo Józefa i Maryi jest tym szczytem a którego wychodzi świętość i rozlewa się po całej ziemi. Jezus Chrystus rozpoczyna dzieło zbawienia od świętej i dziewiczej unii, gdzie ukazuje się Jego wszechmocna wola uświęcenia i oczyszczenia rodziny, która jest kolebką i sanktuarium życia i miłości. Sanktuarium najgłębszych relacji ludzkiego serca .