co było przyczyną rozłamu chrześcijaństwa??

był spór pomiędzy cesarstwem zachodniorzymskim a wschodniorzymskim.

Chrześcijanie, czyli zwolennicy nauk Chrystusa. Jest to największa religia na świecie pod względem liczby wyznawców, szacunkowo oblicza się, że chrześcijaństwo ? we wszystkich jego nurtach i odmianach - wyznaje około 30% ludności świata (1,8 miliardów). W tym: około 970 milionów to katolicy, 300-450 milionów ? protestanci, 150 milionów - prawosławni, 60 milionów ? anglikanie i 30 milionów wyznawców starożytnych Kościołów wschodnich - niechalcedońskich. Chrześcijaństwo narodziło się na początku naszej ery na Bliskim Wschodzie. W pierwszych latach swojego istnienia związane było ze wschodnią prowincją Cesarstwa Rzymskiego ? Judeą, zwaną też w kolejnych stuleciach Palestyną. Szybko jednak religia ta wyszła poza granice Judei oraz jej mieszkańców ? Żydów. Podstawową doktryna chrześcijaństwa, która wyróżnia jej wyznawców od innych religii oraz grup parachrześcijańskich jest przekonanie, że Jezus z Nazaretu jest prawdziwym Synem Boga, prawdziwym Bogiem i człowiekiem, który narodził się z ziemskiej kobiety, aby swoją męczeńską śmiercią na krzyżu ofiarować wszystkim, którzy w Niego wierzą, zbawienie. Chrześcijaństwo jest religią zakładającą wiarę w jedynego Boga, który jest Stwórcą świata. Chrześcijanie wierzą w jeden Kościół powszechny ustanowiony przez Jezusa, jako wspólnotę ludzi wierzących i dążących do zbawienia. Pierwotnym symbolem Chrześcijaństwa była ryba, zaś w III w. stał się nim krzyż. Nawiązano w ten sposób do dwóch pierwszych liter greckich słowa Christos (chi i ro), a następnie również do ukrzyżowania Jezusa Chrystusa. W pierwszym stuleciu istnienia chrześcijaństwa spisano jej święte księgi, które otrzymały nazwę Nowy Testamentu, stanowiące razem z księgami Starego Testamentu (święte księgi Żydów) Biblię lub Pismo Święte. Mniej więcej w tym samym czasie zaczęły się również kształtować struktury organizacyjne chrześcijaństwa, które określono jednym terminem - Kościół (gr. Ecclesia). Kształtowały się też struktury władzy, które na samym początku nosiły bardzo wyraźny charakter służebny. Od samego początku znane były trzy struktury władzy (usługiwania) w Kościele: biskup, prezbiter, diakon. W II-III w. powstały patriarchaty w Rzymie, Aleksandrii i Antiochii, nieco później w Konstantynopolu (381r.) i Jerozolimie (451r.), a także - poza granicami cesarstwa - katolikaty: w Persji i Armenii (IV w.) oraz w Gruzji (V w.). Miejsce szczególne zajmował biskup Rzymu jako następca św. Piotra, który zginął w tym mieście śmiercią męczeńską. W początkowym okresie, zwłaszcza za panowania Nerona, Domicjana, Trajana, Marka Aureliusza, Decjusza i Dioklecjana, chrześcijanie byli obiektem prześladowań. Dopiero edykt mediolański, wyd. w 313 roku przez Konstantyna Wielkiego i Licyniusza, położył temu kres. W 380 roku cesarz Teodozjusz I Wielki uznał chrześcijaństwo za religię panującą, co przyczyniło się do jej rozwoju i ekspansji na całe terytorium cesarstwa. Już wcześniej, od II-III w. zaczęła kształtować się teologia i filozofia chrześcijańska, której wyrazem były pisma Ojców Apostolskich, apologetyka, następnie cała patrystyka (Ojcowie Kościoła i inni pisarze chrześcijańscy). W VIII-IX w. miał miejsce poważny kryzys ideowy spowodowany obrazoburstwem, ruchem religijnym skierowanym przeciwko sztuce przedstawiającej, głównie Jezusa Chrystusa i świętych. Postępująca od VII w. ekspansja muzułmanów spowodowała islamizację obszarów dotąd chrześcijańskich na Wschodzie, w Afryce Północnej i Hiszpanii. Procesowi chrystianizacji podlegały z kolei coraz rozleglejsze obszary Europy - po Słowiańszczyznę i Skandynawię w IX-XI w. W wyniku tzw. schizmy wschodniej w 1054 chrześcijaństwo podzieliło się ostatecznie na wschodnie (prawosławie) i zachodnie (katolicyzm, Kościół katolicki). Za podłoże rozłamu między Kościołami Wschodu i Zachodu uważane są kulturowe różnice między wschodnią a zachodnią częścią ówczesnego świata chrześcijańskiego. Wschodnia, używająca greki i kultywująca kulturę grecką, ulegała wpływom orientalnym. Zachodnia, łacińsko-germańska, kształtowała się we względnej niezależności od innych kultur. Różnice kulturowe wyrażały się w odmiennym podejściu do treści Ewangelii, a to zaowocowało odmiennym jej rozumieniem w obu tradycjach kulturowych. Stąd był tylko krok do rozbieżności teologicznych, dających podstawę do wzajemnych oskarżeń o herezję. Tymczasem różnice w nauce Kościoła katolickiego i Cerkwi prawosławnej są niewielkie, a w żadnym razie nie stanowią podstawy do zerwania interkomunii (uczestniczenie w jednej Eucharystii). Dlatego też rozłam między Kościołem Zachodu a Kościołem Wschodu nie jest herezją, lecz schizmą, czyli polega na zerwaniu jedności kościelnej, a nie na błędnej nauce. Najpoważniejsza z rozbieżności teologicznych pojawiła się dopiero pod koniec XIX wieku, wraz z przyjęciem przez Kościół katolicki dogmatu o nieomylności papieża (bezbłędność w sprawach wiary i obyczajów a nie w sprawach codziennych). Ponieważ dla prawosławnych najwyższą władzą w sprawach wiary jest nie papież, lecz sobór powszechny(spotkanie biskupów całego Kościoła w celu ustanowienia praw kościelnych i uregulowania spraw doktryny wiary i moralności), dogmat ten jest dla nich nie do przyjęcia. Inne warte odnotowania rozbieżności dotyczą kwestii istnienia czyśćca i pochodzenia Ducha Świętego. Pozostałe to szczegóły liturgiczne. Kolejną z przyczyn rozłamu była również odmienność koncepcji Kościoła jako instytucji. Kościół Zachodu od początku swego istnienia stanowił strukturę scentralizowaną, hierarchiczną i niezawisłą od władzy. Natomiast eklezjologowie prawosławni uważają Kościół powszechny za związek Kościołów lokalnych, w którym duchowe pierwszeństwo przysługuje patriarchom, a wśród nich tylko honorowe - papieżowi jako patriarsze Rzymu, natomiast naczelną i jedyną władzą duchowną jest sobór powszechny. Dopuszczalna jest również podległość organizacji Kościelnej władzom świeckim (cesarzom bizantyjskim, carom Rosji). Jasne, więc stają się pozycje, z których strony sporu wzajemnie się krytykują - prawosławie odmawia papieżowi władzy nad całym Kościołem, natomiast katolicyzm odrzuca bizantyjski cezaropapizm. Na gotowość Wschodu do zerwania z Zachodem wpłynęła również rywalizacja papieży z patriarchami Konstantynopola, datująca się od czasów, gdy chrześcijańskie Bizancjum stało się stolicą wschodniej części Cesarstwa Rzymskiego. Biskupi nowej stolicy dążyli do osiągnięcia formalnej pozycji równej biskupom Rzymu, a potem, gdy papiestwo przeżywało kryzys po upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego - do faktycznego i formalnego pierwszeństwa w Kościele powszechnym. Na soborze konstantynopolitańskim I w 381 roku Konstantynopol został podniesiony z rangi biskupstwa do siedziby patriarchatu (czego papieże nie uznawali aż do 1215 r.). Papieże sprzeciwiali się również używaniu przybranego przez patriarchów Konstantynopola w 498 roku tytułu patriarchy ekumenicznego (czyli powszechnego), sugerującego przywództwo w świecie chrześcijańskim. Za czasów Imperium Osmańskiego patriarchowie Konstantynopola zdobyli sobie dominującą pozycję w Cerkwi prawosławnej w wyniku tego, że Wysoka Porta uznawała ich za przywódców ?nacji prawosławnej? na swoim terenie, z czym wiązała się władza cywilna i dochody z podatków. Konsekwentnie, po likwidacji tego systemu, wyzwoleniu się większości prawosławnych spod władzy tureckiej w XIX i XX wieku i po restauracji patriarchatu moskiewskiego w 1917 r., pozycja patriarchatu konstantynopolitańskiego uległa znacznemu osłabieniu. Jest to istotne o tyle, że spór katolicyzmu z prawosławiem był właściwie sporem Rzymu z Konstantynopolem, a nie z całym Kościołem Wschodu. Echem tego sporu były konflikty między Rzymem a Konstantynopolem o prawo do chrystianizacji Europy poza granicami imperium rzymskiego, przede wszystkim krajów słowiańskich. Doktryna prawosławia opiera się na dekretach siedmiu pierwszych soborów powszechnych i przekazach ojców Kościoła. Nie uznaje ustanowionego po tzw. ?schizmie wielkiej? w Kościele zachodnim prymatu jurysdykcyjnego biskupa Rzymu, opierając się na tradycji Kościoła starożytnego, czyli pochodzenia Ducha Świętego a także Syna od jedynego źródła: Boga Ojca. Odrzuca też ideę odpustu, czyśćca, dogmat o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny, dogmat o Wniebowzięciu Matki Boskiej, nauczanie o grzechu pierworodnym Augustyna z Hippony oraz celibat niższego duchowieństwa (diakonów i prezbiterów). Ważnym w Kościele prawosławnym jest fakt znaczącej odmienności eklezjalno-liturgicznej, konkretnie w pojmowaniu Kościoła jako wspólnoty soborowej, co wyklucza prymat papieża (jakiegokolwiek biskupa), a co za tym idzie uznanie jego nieomylności w sprawach wiary i moralności. Istnieją również różnice w pojmowaniu życia duchowego i sakramentalnego. Kościół prawosławny uważa się za jedynego "depozytariusza wiary" oraz za jedyny ściśle trzymający się Tradycji Ojców Kościoła katolickiego, powołanego przez Jezusa Chrystusa. Strukturę Kościoła tworzą cztery starożytne patriarchaty ? konstantynopolitański (nazywany ekumenicznym; biskup tego miasta ma tytularne pierwszeństwo w prawosławiu), jerozolimski, antiocheński i aleksandryjski, pięć późniejszych patriarchatów: rosyjski (moskiewski, od 1589 r.), gruziński, bułgarski, rumuński (od 1925 r.), serbski i 6 kościołów autokefalicznych (niezależnych): polski, grecki, cypryjski, albański, czesko-słowacki i amerykański). Symbolem Prawosławia jest Krzyż prawosławny, tj. ośmioramienny (połączenie krzyża greckiego, łacińskiego i krzyża św. Andrzeja). W 1920r. patriarcha Konstantynopola ogłosił wstępny program działania zmierzający w kierunku zjednoczenia Kościołów chrześcijańskich. Po II wojnie światowej prawosławie włączyło się w prace Światowej Rady Kościołów. W 1964 roku doszło do pierwszego spotkania patriarchy Konstantynopola Athenagorasa z papieżem Pawłem VI, podczas którego wyrażono wolę współpracy. W listopadzie 1979 roku papież Jan Paweł II złożył oficjalną wizytę patriarsze Dymitriosowi w Konstantynopolu. Obaj uczestniczyli zarówno w nabożeństwie katolickim, jak i prawosławnym. W 1983 roku na zgromadzeniu generalnym Światowej Rady Kościołów wyznawcy prawosławia wystąpili z pakietem inicjatyw pokojowych i rozbrojeniowych. Próby zjednoczenia Kościołów chrześcijańskich trwają do dnia dzisiejszego.

Kościół IV – XIII w., jego funkcje w społeczeństwie.

Słowo greckie ekklesia (łac. Ecclesia, polskie kościół) pojawia się w pismach chrześcijańskich już na przełomie pierwszego i drugiego wieku. Jest tam mowa o kościołach i gminach jako ośrodkach organizacyjnych, ale również o Kościele ...

Reformacja i kontrreformacja na ziemiach polskich

Przez niemal całe średniowiecze, od Lizbony po wschodnie krańce chrześcijańskiej Europy, występowały różnego rodzaju antykościelne, antychrześcijańskie bądź antypapieskie bunty. Ich przywódcy kwestionowali m.in. prawo papieży do zwie...

Reformacja i kontrreformacja w Europie.

Kościół katolicki przez cały czas swego istnienia borykał się z licznymi problemami. Musiał on znosić liczne prześladowania, a gdy stał się religią panującą zapominając o przeszłości sam zaczął walczyć z innowiercami.
Mianem...

Średniowiecze - charakterystyka epoki.

Nazwa epoki - pochodzi z łaciny (media aetas, medium aevum) i oznacza „wiek średni”. Została ona nadana przez papieża Giovanniego de Bussisjako w XV wieku, jako określenie epoki oddzielającej starożytność od renesansu. Jednocześnie śr...

Religie Świata

Religia – to forma świadomości społecznej, obejmująca wierzenia dotyczące genezy i celu 
istnienia człowieka, ludzkości oraz świata; zwykle jest to wiara w istoty 
nadprzyrodzone (Boga lub bóstwa) i nieśmiertelność duszy ora...