jaka sytuacja panowała w zaborze Rosyjskim pod koniec XIX wieku 1864

W Warszawie powstało stronnictwo "czerwonych". Składało się ono z inteligencji, rzemieślników, oficerów w służbie rosyjskiej i studentów. Zwolennicy pełnej autonomii Królestwa na powołanie tej organizacji odpowiedzieli utworzeniem stronnictwa "białych". Działalność "czerwonych", przygotowujących powstanie, została wykryta przez władze carskie. Aby uniemożliwić rozpoczęcie zrywu, margrabia Aleksander Wielopolski, powołany przez cara na stanowisko naczelnika rządu cywilnego, zwolennik ugody z carem, zaplanował brankę, czyli pobór młodych ludzi do wojska rosyjskiego. Jednak na wieść o krokach podjętych przez zaborców przyspieszono wybuch powstania. Rozpoczęło się ono w nocy z 22 na 23 stycznia 1863 roku. Powołano do życia Rząd Narodowy ogłosił manifest wzywający do walki wszystkich Polaków. Wydał też dwa dekrety zapowiadające zniesienie pańszczyzny (projekt ten nie został jednak zrealizowany). Zabrakło silnego wodza, który poprowadziłby cały naród do walki z znienawidzonym caratem. Na tym tle toczyły się spory między stronnictwami "białych" i "czerwonych". Pierwszym przywódcą powstania został Stefan Bobrowski. Po nim funkcję tę pełnił Ludwik Mierosławski, a następnie Marian Langiewicz, ponownie Stefan Bobrowski i Karol Majewski. Wojna od początku przybrała charakter partyzancki. Stoczono około tysiąca potyczek. Do ważniejszych należy zaliczyć starcia pod Węgrowem, Małogoszczem, Miechowem i Siemiatyczami. W październiku 1863 roku władzę dyktatorską objął Romuald Traugutt. Wiosną następnego roku został aresztowany, a potem stracony. Ostatecznym ciosem dla powstania był ukaz uwłaszczeniowy z marca 1864 roku. Nadając chłopom ziemię, car odciągnął ich od walki. Powstanie styczniowe było ostatnim zrywem narodowowyzwoleńczym Polaków w XIX wieku. Podobnie jak poprzednie próby odzyskania niepodległości, zakończyło się przegraną. Tysiące Polaków wywieziono na Syberię, język polski usunięto ze szkół i urzędów, zlikwidowano odrębność Królestwa Polskiego, powołując na jego miejsce Kraj Nadwiślański. Przez następne lata, na znak żałoby narodowej, spora część społeczeństwa nosiła czarne stroje, a także biżuterie z symbolami narodowymi.W latach 70. XIX stulecia na terenie zaboru rosyjskiego, obok stowarzyszeń wolnościowych, zaczęły powstawać organizacje socjalistyczne. Jednym z ich działaczy był Ludwik Waryński - założyciel partii Wielki Proletariat (1882). W roku 1892 socjaliści z zaboru rosyjskiego, których większość przebywała na emigracji, uchwalili w Paryżu szkic programu Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1893 roku na czoło przywódców PPS wysunął się Józef Piłsudski. W 1906 roku doszło do podziału tej partii na PPS-Frakcję Rewolucyjną skupiającą zwolenników walki narodowowyzwoleńczej (tu działał Piłsudski) i PPS-Lewicę opowiadającą się przede wszystkim za rewolucją. W 1893 roku powstała Socjaldemokracja Królestwa Polskiego (później Socjaldemokracja Królestwa Polskiego i Litwy). Głosiła ona jedność międzynarodowego ruchu robotniczego.

Bić się czy nie bić – ścieranie się dwóch koncepcji zachowania tożsamości narodowej Polaków w latach 1815 do 1914.

Po drugim rozbiorze Polski w roku 1792 nastąpił szereg powstań narodowo – wyzwoleńczych. Od lat między historykami trwa spór o to czy warto było walczyć? Uważam że warto było , co postaram się udowodnić.
Gdy "Polska" znalazła si...