Juliusz Cezar

Galiusz Juliusz Cezar był najwybitniejszym z rzymskich wodzów pod koniec rządów Republiki. Urodził się w arystokratycznej rodzinie i od dzieciństwa brał czynny udział w życiu politycznym Rzymu.

W 59 r.p.n.e został wybrany konsulem. Tego samego roku wraz z Pompejuszem Wielkim i Krassusem założył I triumwirat. Dzięki temu układowi członkowie zapewnili sobie kontrole nad całym państwem.

W roku 58 p.n.e. Cezar wyruszył na podbój Galii (obecnej Francji). W ciągu trzech lat udało mu się ją zdobyć, a także ruszył na południową Brytanię.

W 49 r.p.n.e, wbrew woli senatu, który obawiając się wzrastającej potęgi Juliusza rozkazał mu powrót bez wojska. On jednak przekroczył ze swoją armia rzekę Rubikon, oddzielając Galię od Italii. W ten sposób doprowadził do wojny domowej, w której zajął Rzym i pokonał Pompejusza Wielkiego.

W czasie pobytu w Egipcie Galiusz nawiązał romans z królową Kleopatrą, która przybyła z nim do Rzymu. Zwycięstwo w wojnie domowej pozwoliło mu uzyskać dożywotnie stanowisko dyktatora.

Jednak już 15 marca (Idy Marcowe) 44 r.p.n.e. został zamordowany przez spiskowców (z senatu), którzy sprzeciwili się władzy absolutnej w Republice.

Cezar zasłyną nie tylko jako wybitny strateg i polityk, ale również jako utalentowany mówca i historyk. Do jego najwybitniejszych dzieł należy literackie sprawozdanie z podboju Galii ("De bdlo Gallio"). Przeprowadził również reformę kalendarza, zwanego od jego imienia juliańskim, w którym różnica pomiędzy długością lat nie przekraczała 11 min. Na tym kalendarzu opiera się dzisiejszy (gregoriański).

Po śmierci Cezara w kraju na nowo rozpętała się wojna domowa. Zwycięzcą w konflikcie ukazał się w 31 r.p.n.e. Oktawian, adoptowany przez Juliusza wnuk siostry.