Gajusz Juliusz Cezar – jego życie i działalność polityczna

Polityka jest to ogół działań związanych z dążeniem do zdobycia i utrzymania władzy w państwie. Polityka jest również określana jako rządzenie i kierowanie sprawami wspólnoty, państwa, jest zarówno sferą wzajemnych oddziaływań między państwem a zorganizowanymi grupami społecznymi, dotyczącymi celów i środków działalności państwa. W węższym rozumieniu polityka jest określana jako prawomocne stosowanie środków legalnego przymusu fizycznego. Przedstawicielami polityki w państwie są politycy, którzy dogłębnie opanowali sztukę kierowania sprawami publicznymi, zwłaszcza umiejętność działania w granicach istniejących możliwości. Również w Starożytnym Rzymie, tereny Płw. Apenińskiego, basen Morza Śródziemnego, pojawiły się jednostki rozpowszechniające działalność polityczną i samą politykę, na bazie której zbudowano później potężne i silne imperium Rzymskie (wielkie mocarstwo; państwo dominujące w świecie dzięki swojemu potencjałowi ludnościowemu, obszarowi, sile militarnej i gospodarczej oraz wpływom kulturowo-cywilizacyjnym). Niewątpliwie najpopularniejszym obecnie politykiem Starożytnego Rzymu był Gajusz Juliusz Cezar, który żył w latach 101?44 p.n.e. i właśnie na jego przykładzie zbuduję portret psychologiczny typowego, rzymskiego polityka, wzbogacając moją pracę również o opis kolejnych etapów i faz życia jednej z najbardziej znaczących osobowości w historii ludzkości.

Gajusz Juliusz Cezar urodził się 12 lipca 100 roku p.n.e., w znanej patrycjuszowskiej rodzinie, wywodzącej się od rodu Juliuszów, którego mitycznym założycielem był Eneasz. Ojciec Cezara sprawował urząd pretora (wyższy urzędnik zastępujący nieobecnych konsulów), zmarł jednak, kiedy Juliusz miał 16 lat, osierocając jego i dwie córki. Wychowaniem Cezara zajmowała się wiec matka ? Aurelia. Zaledwie rok później w wieku 17 lat Cezar poślubił Kornelię ? wnuczkę Korneliusza Cynny, stojącego wtedy na czele stronnictwa popularów. Szczęśliwe życie u boku ukochanej nie trwało długo. W 82 roku p.n.e., kiedy do władzy doszli optymaci, Cezar dostał rozkaz od ówczesnego dyktatora Sulli, aby niezwłocznie rozwiódł się z Kornelią, gdyż małżeństwo to było niepoprawne politycznie i mogło złamać Cezarowi dalszą karierę. Odmowa Cezara skutkowała natychmiastowym wygnaniem, skonfiskowaniem majątku żony oraz odebraniem mu tytułu, ?flamens Dialis? ? kapłana boga Jowisza. Z pomocą Cezarowi ruszyli krewni i właściwie dzięki ich wstawiennictwu został on ułaskawiony. Zrażony polityka, prowadzoną w Rzymie, Cezar udał się na wschód, gdzie w krótkim czasie zaciągnął się do wojska. Mając walkę we krwi z powodzeniem brał udział w wielu bitwach, miedzy innymi w bitwie pod Mytelene, w której wsławił się odwagą i otrzymał ?korona vita? ? wieniec z liści dębowych.
W kilka lat po śmierci dyktatora - Sulli (nastąpiła w 78 p.n.e.) wrócił do Rzymu i rozpoczął karierę senatorską, obejmując w 68 p.n.e. urząd kwestora (jeden z 2 urzędników państwowych; kwestorzy (quaestores), początkowo mianowani przez konsulów, byli ich pomocnikami). Na wieść o śmierci swojej córki ? Julii, urządził jej wspaniały pogrzeb, który wykorzystał do celów politycznych, nie bacząc na uczucia swojej żony Kornelii, która również stracił w tym samym roku. Po tych zawirowaniach w życiu osobistym Cezar udał się do miasta Gades, gdzie starał się zebrać oddziały i wywołać powstanie przeciwko Rzymowi. Zamiar ten jednak się nie powiódł i Cezar powrócił do Rzymu, gdzie poślubił Pomponię. Było to małżeństwo czysto polityczne, które pozwalało Cezarowi związać się bliżej z Pompejuszem. W roku 63 p.n.e. otrzymał godność Pontifeksa Maximusa, czyli najwyższego kapłana, a dwa lata później został mianowany namiestnikiem prowincji Hiszpanii Dalszej. Niedługo po powrocie, w roku 60 p.n.e., zawarł pierwszy triumwirat - tajne porozumienie z konsulami Pompejuszem i Krassusem w myśl zasady: ?odtąd nie stanie się w Rzeczypospolitej nic, co nie spodobałoby się, któremukolwiek z trzech.? Dzięki temu przymierzy w 59 roku p.n.e. Cezar został konsulem. Przeprowadził wtedy wiele ustaw, które pozytywnie wpłynęły również na pozostałych triumwirów. Jego rosnąca potęga zaniepokoiła jednak senat, który powierzył konsulat Pompejuszowi i udzielił mu wszelkich pełnomocnictw w sprawach wojskowych, uniemożliwiając tym samym ponowne objęcie konsulatu przez Cezara w roku 49 p.n.e. Cezarowi, któremu kończyło się namiestnictwo Galii, groziła polityczna śmierć. Dlatego też postanowił rozpocząć trwającą kilka lat wojnę domową, którą zapoczątkowało przekroczenie umownej granicy, jaką była rzeka Rubikon oraz wypowiedzanie słowa ?alea iacta est? ? kości zostały rzucone. Aby usprawiedliwić swoje działania Cezar ogłosił, że występuje w obronie praw trybunów ludu, którzy zostali wygnani z Rzymu. W Egipcie toczyła się wtedy wojna domowa pomiędzy dziedzicami tronu, nieletnim Ptolomeuszem XIII (który wydał rozkaz zamordowania Pompejusza ukrywającego się w Egipcie, a następnie podarował jego głowę Cezarowi) i jego starszą siostrą Kleopatrą. Cezar sprzymierzył się z Kleopatrą, która została jego kochanką i przy jego pomocy uzyskała egipską koronę po krótkiej wojnie aleksandryjskiej, stoczonej przez Rzymian z Ptolemeuszem XIII. Cezar nie zamierzał rezygnować z podboju świata. Kontynuował wojny, a do swoich zwycięstw mógł zaliczyć pokonanie Farancesa ? uzurpatora do władzy w królestwie Piemontu. Zwycięstwo to Cezar podsumował trzema słowami - ?veni, vidi, vici? ? przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem. W 46 roku p.n.e. Ponadto Cezar pokonał wojska w Afryce Północnej, a w 45 roku p.n.e. pokonał pod Mudaną w Hiszpanii synów Pompejusza. W przerwach pomiędzy bitwami Cezar walczył z problemem jakim było dla niego ustalenie podstaw, na których mogłaby się opierać jego władza w Rzymie.
Te wszystkie działania umacniały jedynowładztwo Cezara, który mianował się dożywotnim dyktatorem, najwyższym kapłanem, imperatorem i ?ojcem ojczyzny?. Budziło to sprzeciw senatu, zagrożonego w swej dotychczasowej władzy. 15 marca 44 roku p.n.e. (Idy marcowe), w przerwie posiedzenia senatu Cezar został zasztyletowany przez grupę republikańskich spiskowców. Otrzymał 23 ciosy sztyletem, z czego tylko 1 był śmiertelny. Głównymi spiskowcami byli Marek Brutus, Lucjusz Mincjusz Basylus, Publiusz Serwiliusz Kaska i Lucjusz Tiliusz Cymber. Byli oni najbardziej zaufanymi współpracownikami Cezara, ale nie docenił ich. Ponieważ Cezar formalnie nie mógł uznać Cezariona za swego syna, więc jeszcze przed śmiercią na swego dziedzica wyznaczył wnuka swej młodszej siostry - Gajusza Oktawiusza, który przyjął nazwisko Gajusz Juliusz Cezar Oktawian. Zwieńczeniem życia i działalności politycznej Cezara był1 stycznia 42 roku p.n.e. kiedy to na mocy uchwały senatu i ludu rzymskiego został on zaliczony w poczet bogów jako Divus Iulius (Boski Juliusz).

Mam nadzieję, że przybliżyłam nieco życie i działalność polityczną Juliusza Cezara, polityka i wodza rzymskiego, trwale zapisanego w historii Rzymu, i który do dzisiaj stale jest wzorem, z którego świat czerpie wszystko co najlepsze. Można powiedzieć, ze Cezar osiągnął wszystko co z początku zamierzał m.in. nieograniczoną władzę, do której dążył przez całe życie nie przebierając w środkach. Patrząc na postać jaką był Juliusz widzimy zarówno wielkiego wodza i przywódcę, ale również doskonałego organizatora i reformatora państwa. Jako wódz armii i polityk wyzbył się wszelkiej nienawiści do wrogów. Niektórzy otrzymali od niego wysokie stanowiska i majątki. Jednak najtrafniej opisują Cezara słowa Cycerona, który mówi: ?te są przymioty Cezara: usposobienie łagodne i życzliwe; ogromnie się rozkoszuje wybitnymi umysłami; ustępuje prośbom słusznym i wypływającym z poczucia obowiązku, ale nie próżnym i karierowiczowskim; jest człowiekiem bardzo bystrym i wiele przewidującym... Podziwiam powagę, sprawiedliwość i mądrość Cezara?.