Zmiany terytorialne w Eu . Pojecie neutralność. ; (

Neutralność (z łacińskiego neutrum – nijaki, obojętny), przyjęcie postawy bezstronnej lub obojętnej, rezygnacja z ingerencji w sprawy innych. W stosunkach międzynarodowych neutralność odnosi się do relacji z innymi państwami. Zobowiązanie do prowadzenia polityki neutralności podjęte przez państwo w sferze prawa wewnętrznego i międzynarodowego może mieć formę neutralności trwałej, jeśli uzyska uznanie lub akceptację innych podmiotów na arenie międzynarodowej. Państwo trwale neutralne może użyć swych sił zbrojnych jedynie w sytuacji agresji zbrojnej dokonanej na jego terytorium. W ramach neutralności wieczystej, państwo zobowiązuje się również zrezygnować z: uczestnictwa w sojuszach, brania udziału w wojnach, podejmowania agresywnych działań, w zamian chroni je zobowiązanie innych państw do nie prowadzenia wobec niego działań wojennych. Ze statusu państwa neutralnego wynikają prawa i obowiązki, które reguluje konwencja haska z 1907. W konwencji zastrzeżono m.in. nienaruszalność terytorium państwa neutralnego, zakaz popierania i pomocy którejkolwiek z walczących stron, nakaz internowania na swoim terytorium oddziałów wojskowych stron walczących. Taki status posiada od 1815 Szwajcaria, a od 1955 Austria. Faktycznie dotyczy to też Watykanu (od traktatu laterańskiego z 1929). W latach 90. wieczystą neutralność ogłosiły też: Kambodża (1989), Mołdowa (1994), Turkmenistan (1995). W Europie politykę neutralności opartą na zobowiązaniu jednostronnym, bez konieczności uznania międzynarodowego, prowadziły Finlandia i Szwecja, które nie uczestniczyły w sojuszach wojskowych, starały się podtrzymywać znormalizowane stosunki z wszystkim krajami, nie angażując się w konflikty. Takie założenie dotyczyło też ruchu państw niezaangażowanych. Istnieje też neutralność wojenna (czasowa), którą należy ogłaszać w chwili wybuchu wojny. Kraj taki nie ma prawa udzielać wsparcia stronom walczącym, one zaś powinny uszanować nietykalność jego terytorium i obywateli. Może natomiast spełniać rolę humanitarną wobec ofiar wojny. Specyficzną formą neutralności jest neutralność wojskowa, dotycząca określonego terytorium, na którym obowiązuje zakaz prowadzenia działań wojennych. Żadna z form neutralności nie wyklucza posiadania własnych sił zbrojnych oraz gotowości i prawa do odparcia agresji.

Neutralność to przyjęcie postawy bezstronnej lub obojętnej, rezygnacja z ingerencji w sprawy innych. W stosunkach międzynarodowych neutralność odnosi się do relacji z innymi państwami. Zobowiązanie do prowadzenia polityki neutralności podjęte przez państwo w sferze prawa wewnętrznego i międzynarodowego może mieć formę neutralności trwałej, jeśli uzyska uznanie lub akceptację innych podmiotów na arenie międzynarodowej

Małe struktury społeczne

Wprowadzenie do problematyki mikrostruktur społecznych 25- 10 - 2005


Mikrosocjologia – jeden z głównych działów socjologii, w podobny sposób określane są analizy społeczne niskiego poziomu ogólności. Analizy te obejmują m...